Αμ δε!… Και να αδερφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε, ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περισσότερα.
Έτσι ονειρεύτηκε την καθημερινότητά μας ο Γιάννης Ρίτσος. Αμ δε!…
Ούτε μάθαμε, ούτε και θα μάθουμε ποτέ, συνΑνταριασμένοι φίλοι, να… «καταλαβαινόμαστε τώρα».
ΠεριΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Και δεν θα καταλαβαινόμαστε ποτέ, διότι και τον προφορικό λόγο και τον γραπτό, τους περνάμε αμάσητους από την κρησάρα του εγώ μας, κρατάμε ό,τι θέλουμε, το ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, και αποφαινόμεθα αναλόγως. Το «τι ήθελε να πει ο ποιητής» προφορικά ή γραπτά, δεν το ρωτάμε. ΞΕΡΟΥΜΕ!…
Ας πάρουμε δύο παραδείγματα.
• Κάποτε, σε δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αμαρουσίου, ζήτησα ως πολίτις και δημότης, να καταδικάσει το Σώμα «πρακτικές» συμβούλου, οι οποίες κρίθηκαν αξιόποινες και καταδικάστηκαν στο Πρωτοδικείο. Δεν αναφέρθηκα στο πρόσωπο! Μόνο στις… «πρακτικές». Κι όμως παιδιά. Ενώ ο… προφορικός λόγος ήταν ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ! Κάποιοι, δια της ΕΙΚΑΣΙΑΣ απεφάνθησαν, πως το έκανα για να εξυπηρετήσω Άλλου και Άλλα συμφέροντα!!!
ΤΟΣΟ καλά ήξεραν. ΤΟΣΟ καλά κατάλαβαν, και αναλόγως βεβαίως πέρασαν και σε δημοσιεύματα τα οποία υπάρχουν και σ’ αυτήν την εφημερίδα. Κι αν αναφέρω τώρα τούτο το παράδειγμα, είναι για να συνεισφέρει στο θέμα μας, σαν δεδομένο ενός προβλήματος χωρίς λύση…
• Έχω λυσσάξει χρόνια τώρα, να υπερασπίζομαι το Δικαίωμα των Παιδιών μας στη Χαρά και στο Παιχνίδι: στην ψυχική – σωματική – πνευματική τους ΥΓΕΙΑ, μ’ άλλα λόγια!
Ένα… παλετιό, μια προσπάθεια, ένας Καημός, γιατί πιστεύω απόλυτα, πως το πιο αδικημένο πλάσμα αυτού του κόσμου, είναι το Παιδί!
Έτσι λοιπόν, ενώ η «κυρία Μαυραντή» τούτα ευαγγελίζεται και πάντα υπερασπίζεται τα ΔΙΚΙΑ των παιδιών, κάποια συμπολίτισσά μας, έρχεται στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ της 1ης Νοεμβρίου να την εγκαλέσει, διότι «ήταν σαφής η στήριξή της, υπέρ της νεολαίας της πλατείας» Ηρώων, που μαζεύεται εκεί με τα skate και τα ποδήλατα –εδώ και χρόνια–και έχουν κάνει τη ζωή των περιοίκων κόλαση, και το εννοώ!
Στη συνέχεια της επιστολής της, εκθέτει την κατάσταση που υφίσταται από το θόρυβο τον χωρίς ωράριο, χωρίς εποχές, με ανύπαρκτες τις ώρες κοινής ησυχίας. Διαμαρτύρεται για την «κατάληψη» της πλατείας από ποδήλατα που κάνουν σούζες, από skaters που σηκωχτυπιούνται πάνω στα μάρμαρα της πλατείας, που χαλάνε και καταστρέφουν παγκάκια κι ό,τι άλλο φτάνουν τα χέρια και τα πόδια τους. Κάνει λόγο για συμπεριφορές και «συνήθειες» που δεν συνάδουν με την άθληση, αλλά και στερούνται σεβασμού ως προς «τα 3χρονα και 5χρονα που με τα ποδηλατάκια τους τρέχουν περιμετρικά της πηγής του Σπ. Λούη». Και κάπου προς το τέλος, αναφέρει: «Αυτά κ. Μαυραντή είναι τα υπόλοιπα που δεν ακούστηκαν στο δημ. συμβούλιο από τα παιδιά, τη Χαρά της Ζωής όπως αναφέρετε», και καταλήγει με τη φράση: «ΝΑΙ, προτιμώ μια τέλεια πλατεία ΜΕ ζωή αναρτημένη σε facebook και σε όποιο κοινωνικό δίκτυο θέλετε ως πρότυπο πλατείας» κι αυτό «κόντρα» στον «υπότιτλο του κειμένου στο Ράδιο Αντάρα» που συμφώνησε με τον νεαρό skater ο οποίος σε δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αμαρουσίου είπε: «Προτιμώ μια πλατεία με ζωή, παρά μία τέλεια πλατεία για φωτογραφία στο facebook». Το παιδί αυτό μαζί με άλλα, αποτελούσαν την επιτροπή από τα… παιδιά της Πλατείας Ηρώων τα οποία με λόγο που «ξάφνιασε» θετικά όσους παρευρίσκονταν στην αίθουσα, διεκδίκησαν το ΔΙΚΑΙΩΜΑ τους να ΥΠΑΡΧΟΥΝ και αυτά στην ΠΟΛΗ ΤΟΥΣ!!!
Και είμαι Αμετακίνητα ΜΑΖΙ τους.
ΑΛΛΑ! Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο υπερασπίζομαι και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ της συμπολίτισσάς μου, να μπορεί να χαίρεται το σπίτι της, την ησυχία της, τον καφέ της τα καλοκαίρια έξω στο μπαλκόνι, με τα μικρά παιδιά της να παίζουν στην πλατεία τους.
Αφού όμως και εγώ τάσσομαι –με το ίδιο πάθος– υπέρ του ΔΙΚΙΟΥ των διαμαρτυρόμενων περίοικων της Πλατείας Ηρώων, γιατί… δεν «καταλαβαινόμαστε τώρα»;…
Ψάχνοντας το θέμα, νομίζω πως βρήκα την απάντηση.
Εγώ, ζητάω εδώ και χρόνια έναν «ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟ ΧΩΡΟ» γι’ αυτά τα παιδιά – και οι φωτογραφίες μου στόχευαν σ’ αυτό ακριβώς.
Άλλοι, ζητούσαν να τα ΔΙΩΞΟΥΝ από την πλατεία. Αίτημα για το οποίο μερίμνησαν κατά καιρούς οι δημοτικές Αρχές της πόλης μας, ακόμα και με… απαγορευτικές πινακίδες…
Ξεκινώντας λοιπόν να κουβεντιάζουμε κοινά θέματα – προβλήματα, από την ατομική του σκοπιά ο καθένας, Αμ δε που θα συνεννοηθούμε ποτέ!…
Φιλιά και καααλή σας μέρα.
