Όλοι μας, σαν τις μωρές παρθένες του Ευαγγελίου απορούμε πως, και γιατί, ως λαός του «ωραίου και του αληθινού» φτάσαμε εκεί που είμαστε σήμερα (2013) χωρίς να προκύψει κανένας πόλεμος, καμιά μεγάλη φυσική καταστροφή.
Γράφει ο κοινωνιολόγος Γιώργος Σταυράκης
Πολλοί διαβασμένοι και αντικειμενικοί πολίτες, μεταξύ των οποίων, είναι και ο γράφων είμαστε πεπεισμένοι ότι τα προβλήματα του Ελληνισμού είναι, πρωτίστως, πολιτιστικά, και ας το αρνούνται όσοι πιστεύουν ότι η κακοδυναμία είναι εισαγόμενη από εχθρούς που βυσσοδομούν να βλάψουν Ελλάδα.
Η πνευματική καλλιέργεια της κοινωνίας μας και η πολυπραγμοσύνη που δεν συμβαδίζουν με δυτικού τύπου συμπεριφορές είναι γενεσιουργός κοινωνικής υστέρησης, και ως συνέπεια, μέτριας, ως απαράδεκτης δημόσιας διοίκησης.
Σε μια κοινωνία με ιδεολογική και πολιτική διχόνοια, με χιλιάδες δημοσιογράφους εκατοντάδες συνδικάτα, δεκάδες κανάλια τηλεόρασης, internet, και δεκάδες εφημερίδες χαμηλής δημοσιογραφικής αξίας, πολλές από τις οποίες μοιάζουν σαν να γράφονται για άλλο λαό, και άλλες εποχές, κρεμασμένες στα μανταλάκια των περιπτέρων, κοσμούν τις πλατείες των πόλεων.
Στο Σίνδεϊ της Αυστραλίας και στη Νέα Υόρκη των 15 εκατομμυρίων πολιτών εκδίδονται και κυκλοφορούν τρεις ή τέσσερις μεγάλες, και μεγάλου κύρους εφημερίδες.
Στον τόπο μας, οι σκοπιμότητες, η εξουσιολαγνεία, ο οπορτουνισμός, ο μαξιμαλισμός, και εντέλει η κρίση της αξιοπιστίας των θεσμών, που μεγιστοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, είναι δύσκολο να προσδοκά κανείς σοβαρά βήματα συγκροτημένης πολιτείας.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί η επονείδιστη φαυλότητα και αφροσύνη όλων των πολιτικών κομμάτων, τα οποία τα τελευταία τριάντα χρόνια βύθισαν την Ελλάδα σε αστρικό χρέος και χειρότερα ακόμη στη διεθνή ανυποληψία.
Τυλιγμένοι στο κουκούλι της προγονολατρείας και της ατεκμηρίωτης ανωτερότητας, ως λαός, απέναντι σε ένα κόσμο όπου τα πάντα αλλάζουν σαν κινούμενη άμμος, παραδόξως εξακολουθούμε να πιστεύουμε σε κάποιο αόριστο είδος μοναδικότητας, ότι δηλαδή λίγο ως πολύ αποτελούμε το πολιτισμικό κέντρο του κόσμου.
Πολύ απλά, αυτό σήμερα δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια.
Επιμένουμε να ζούμε ηδονιστικούς μύθους περί χαρισματικού και ευλογημένου λαού γεμάτο ηρωισμούς και δόξα, που δεν χρειάζεται άλλη προσπάθεια. Βλέπε: («ελληνικό δαιμόνιο»). Τώρα με την πολύμορφη κρίση, ομφαλοσκοπούμε στα καφενεία για τα κακώς κείμενα, για τη μικρασιατική καταστροφή, για την απόβαση της Τουρκίας στην Κύπρο, και τώρα, για τη χρεοκοπία και το διεθνή έλεγχο, στα οποία όλοι μαζί, πολιτικοί και πολίτες, οδηγήσαμε τη χώρα μας.
