Έχουμε γράψει και παλιότερα για τις αδυναμίες που έχουμε σαν λαός στο λαϊκισμό και τον αμοραλισμό, δηλαδή να ισοπεδώνουμε αρχές και αξίες κατά το δοκούν με ισχυρή δόση υποκρισίας.
Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε ένα νέο κύμα ιδεολογικού, δήθεν κομματικού φανατισμού μιας πρωτόγνωρης, ακόμη και για το δικό μας πολιτικό σύστημα, ασυνεννοησίας και ανταλλαγής ύβρεων μέσα στο Ναό που λέγεται Βουλή των Ελλήνων. Και όλα αυτά σε μια δυσοίωνη ιστορική περίοδο για τη χώρα και το λαό μας. Με την ακρισία ως εθνική νόσο μοιάζει πως κάποιοι (αρκετοί) πολιτικοί και πολιτευτές τυφλωμένοι για την κατάκτηση μιας βελούδινης καρέκλας δεν αντιλαμβάνονται (ή δε θέλουν) να αντιληφθούν την ελλοχεύουσα πορεία προς το άγνωστο, δηλαδή την πορεία προς το χάος. Το παράδοξο και αρκούντως ενδεικτικό της ακρισίας μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων είναι το γεγονός ότι εμείς οδηγήσαμε στη Βουλή ανθρώπους τους οποίους κανένας σοβαρός πολίτης δεν θα τους εμπιστευόταν να διαχειριστούν τη μοίρα της εκλογής ανίκανων και φαύλων πολιτικών δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρο. Το καινούριο και το ανησυχητικό είναι το τέρας του λαϊκισμού που ξανά μας χτυπάει την πόρτα απειλητικά, δυσοίωνα. Βλέπουμε επίδοξους πολιτικούς μέσα και έξω από τη Βουλή να φέρονται αλαζονικά με μια αύρα αυταρέσκειας για τον εαυτό τους χωρίς ίχνος ευπρέπειας και σεβασμού για την διαφορετική άποψη. Μέσα στο κοινοβούλιο ανταλλάσσονται κοσμητικά επίθετα απείρου κάλλους που δεν διαφέρουν από την αργκό του πεζοδρομίου. Και εμείς; Εμείς «ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου» αφού πρώτα τους εκλέγουμε, τώρα δεν φαίνεται να συνειδητοποιούμε ότι για το κατάντημα της πολιτικής ζωής στη χώρα φέρουμε όλοι, μικρό ή μεγάλο, μερίδιο ευθύνης. Είδαμε βουλευτές να κινούνται απειλητικά εναντίον πολιτικών τους αντιπάλων, βλέπουμε την τρομοκρατία να πυκνώνει τις επιθέσεις εναντίον του νόμιμου κράτους και αμήχανοι περιμένουμε το επόμενο χτύπημα. Όλα αυτά είναι σημαδιακά πράγματα του καιρού μας σε ένα λαό που δεινοπάθησε να βρει το δρόμο του. Ο Αλέξης Παπαχελάς γράφει στην καθημερινή: «Οι επιθέσεις μίσους και το κυριολεκτικό ή μεταφορικό λιντσάρισμα ανθρώπων με διαφορετική άποψη θα έχει πολύ τραγικά αποτελέσματα». Όποιος έχει διαβάσει λίγη νεοελληνική ιστορία ξέρει ότι αυτά τα μη ελεγχόμενα φαινόμενα έχουν απρόσμενες συνέπειες και αργά ή γρήγορα, οδηγούν τις κοινωνίες σε σκοτεινές ατραπούς. Η στρέβλωση της πραγματικότητας και το μεγάλο έλλειμμα της αλήθειας από καιροσκόπους πολιτικούς και πολίτες, αυτό που λέμε μεγάλα συμφέρονται, κρατούν το λαό σε μεγάλη σύγχυση και αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να εδραιώσουν την αντίληψη πως η τρόικα μαζί με τα μνημόνια προκάλεσαν την κρίση και όχι ότι η κρίση προϋπήρχε κάτω από το χαλί. Η κρίση γκρέμισε το μύθο της ισχυρής Ελλάδας του εκσυγχρονισμού και της επανασύστασης του κράτους. Ας μην τα ξεχνούμε αυτά. Όλα αυτά συνέβαλαν στη βαθιά απαξίωση του πολιτικού συστήματος και οι πολιτικοί μαζί με τους πολίτες περιχαρακωθήκαμε σε αναχρονιστικές και επικίνδυνες ιδεοληψίες. Μια κοινωνία με πλήθος κοινωνικών και ιδεολογικών αντιφάσεων όπου η συναίνεση και η αποδοχή της άλλης άποψης πληγώνει το εγώ μας. Ως υποκατάστατο του ορθολογισμού και της σύνθεσης απόψεων μπαίνει η υποκρισία, ο λαϊκισμός. Αυτά είναι σοβαρά φαινόμενα πολιτισμού και κοινωνικού αμοραλισμού.
Στην πολιτική ιστορία πολλές κοινωνίες μπήκαν σε μεγάλες περιπέτειες, όχι επειδή υπονομεύτηκαν από άλλους λαούς, αλλά διότι αψήφησαν τον κίνδυνο από τον εσωτερικό εχθρό που συχνά ελλοχεύει ανάμεσα σε συνεργάτες και πολιτικά κόμματα.
Γιώργος Σταυράκης
