Με αφορμή τον διπλό εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της έναρξης του υπέρ ελευθερίας αγώνα του ελληνικού λαού, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
1. Η Επανάσταση του 1821 ξέσπασε με σημείο αναφοράς τον εορτασμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Επειδή οι Επαναστάτες θέλησαν να συνδέσουν τον αγώνα για την απελευθέρωσή τους από τον Οθωμανικό ζυγό με τα χαρμόσυνα νέα της απελευθέρωσης της ανθρωπότητας από την τυραννία του Διαβόλου με τον ερχομό του Θεού στον κόσμο.
2. Στα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς, ο ελληνισμός, αφού είχε χάσει την πολιτική του ελευθερία, επιβίωσε με άξονα την προσήλωση στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη και παράδοση, με την Εκκλησία να αναλαμβάνει και την πολιτική του εκπροσώπηση απέναντι στις αρχές του κατακτητή. Οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, με τη ζωή τους να κρέμεται στην καλή διάθεση των οθωμανικών διοικήσεων. Η ίδια η επιβίωσή τους ως Χριστιανών ήταν δοκιμασία την οποία δεν μπορούσαν όλοι να αντέξουν.
Το ρόλο φοβήτρου απέναντι στην οθωμανική εξουσία και στηρίγματος των Χριστιανών υπηκόοων έπαιζαν έκνομοι και επαναστάτες με ληστρική δράση όπως ο Ρωμιός Χρήστος Μηλιόνης από πλευράς Κλεφτουργιάς, αλλά και ο Τσακιτζή-εφέ από πλευράς των Ζεϊμπέκων της Μικρασίας. Αυτοί ήταν που de facto εξανάγκαζαν τις τοπικές αρχές να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να φανούν αμερόληπτες.
3. Για το λόγο αυτό, οι προπάτορές μας ήταν άνθρωποι που είχαν τη δύναμη να Αποφάσίσουν να επιδοθούν στον τιτάνιο αγώνα του 1821 και να αντέξουν τις αφάνταστες θυσίες που απαιτήθηκαν, ώστε να ανατραπούν οι δυσμενείς συσχετισμοί, με την «Ιερά Συμμαχία» των μεγάλων δυνάμεων της εποχής να είναι εχθρική σε κάθε επαναστατικό κίνημα των λαών. Η Επανάσταση προκάλεσε ρήγμα στην Ιερά Συμμαχία και με την πίεση της κοινής γνώμης των λαών που χάρη στους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού ήταν υπέρ της,
αναγνωριστηκε για πρώτη φορά η πλήρης ανεξαρτησία και κυριαρχία της Ελλάδας με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1830.
4. Δυστυχώς, η εθνική κυριαρχία που με τόσες θυσίες κατακτήθηκε, εκχωρείται και θεσμικά στη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, τη λεγόμενη συχνά και «Διευθυντήριο», με τις εκλεγμένες κυβερνήσεις και την ελληνική Βουλή να έχουν όλο και λιγότερες αρμοδιότητες να χαράξουν πολιτική.
5. Η υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας οδηγεί και στη ραγδαία αφαίμαξη και αποδυνάμωσή της, λόγω των πολιτικών λιτότητας και των μνημονιακών δεσμεύσεων που έχουν επιβληθεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ξεκίνησε ελπιδοφόρα, με την ΕΚΑΧ, έχει πέσει στην αγκαλιά των νεοφιλελεύθερων και της ακραίας μεροληψίας υπέρ των πλουσίων που αντιπροσωπεύουν οι αρχές του Φρίντριχ φον Χάγιεκ. Πολλές εταιρείες, πλέον, αντί να εξαναγκάζονται από το έθνος και το λαό να συνεισφέρουν το δίκαιο μερίδιο των φόρων τους,
απειλούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, όπου τους περιμένουν μπανανίες που φορολογούν με μηδαμινά ποσοστά τα κέρδη τους. Η παρούσα κυβέρνηση εκπροσωπεί και ιδεολογικά αυτήν την ποταπή και μηδενιστική «φιλοσοφία» των ελίτ.
6. Ενώ έχει υπονομευθεί η εθνική κυριαρχία της χώρας, κινδυνεύει και η εθνική της ακεραιότητα, από τον διακηρυγμένο νέο-οθωμανικό επεκτατισμό της γειτονικής Τουρκίας.
Την οποία η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επειχειρεί κατά τρόπο παράλογο να επιβάλει ως εγγυητή της ευρωπαϊκής άμυνας, ενώ κατέχει από το 1974 τη βόρειο Κύπρο και εγείρει διεκδικήσεις κατά της Ελλάδας.
7. Σήμερα καλούμαστε να βρούμε τη δύναμη να διαφυλάξουμε την εθνική μας κυριαρχία, που με τόσους αγώνες ανακτήθηκε, για να τιμήσουμε τον υπέρ ελευθερίας Αγώνα του 1821.
Η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας είναι άμεση προτεραιότητα. Οι διακρατικές συνεργασίες είναι ευπρόσδεκτες, όταν δεν πλήττουν τον πυρήνα της λαϊκής κυριαρχίας και τη λειτουργία της Δημοκρατίας και διασφαλίζουν την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου.
Επίσης, όταν δεν γίνονται οπορτουνιστικά με «παίκτες» ανήθικους, εναντίον των οποίων εκκρεμούν εντάλματα διεθνών δικαστηρίων για εγκλήματα πολέμου.
8. Η ελληνική επανάσταση ξεκίνησε με όραμα ανασύστασης μιας δημοκρατικής συνέχειας της βυζαντινής αυτοκρατορίας με ανατροπή του οθωμανικού τυραννικού καθεστώτος, όπως φαίνεται από τις βλέψεις του Πατριαρχείου και ιδίως από τα οραματικά κείμενα του Ρήγα Βελεστινλή. Ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπου όλες οι κοινότητες θα μπορούσαν με ίσα δικαιώματα να συμβιώσουν ειρηνικά, «με μια κοινή ορμή». Κατέληξε να ανασυστήσει ένα νεωτερικό έθνος-κράτος με πρωτεύουσα, λόγω της επιρροής του νεοκλασικισμού, την
Αθήνα. Σήμερα, καλούμαστε να σταθούμε σωστά απέναντι στο διεθνές σκηνικό, εδραίοι στην εθνική μας ανεξαρτησία και ελευθερία, μακριά από την περιβόητη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».
