Με ανακοίνωσή της η Χριστιανική Δημοκρατία αναφέρει:
«Με αφορμή την ανάδειξη του μεγέθους των ευθυνών του ληστρικού πελατειακού παρακράτους, σε συνδυασμό με την επιβαλλόμενη πολιτική λιτότητας από τις Βρυξέλλες, για την σταδιακή εξαθλίωση του ελληνικού Λαού, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:
1. Οι διαδοχικές καταθέσεις εμπλεκομένων στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής σε συνδυασμό με την αμετροέπεια και το θράσος που διέκριναν ορισμένες από αυτές, αναδεικνύουν με παραστατικότητα το μέγεθος της ασυδοσίας και της διασπάθισης πόρων που προορίζονταν για όλους τους αγρότες υπέρ των εκλεκτών του κυβερνώντος κόμματος. Ο ίδιος ο ΟΠΕΚΕΠΕ σε έγγραφό του του 2021 κάνει λόγο για πλασματική αύξηση των δηλωμένων αμνοεριφίων στην Κρήτη, μεταξύ 2015 και 2021. Παρά το γεγονός ότι και με τη βούλα αποδεικνύεται ότι ο Οργανισμός γνώριζε ότι η άνοδος αυτή είναι ύποπτη, ως πλασματική, αυτή η αύξηση των αμνοερειφίων που δηλώνονταν συνεχίστηκε. Και μάλιστα, μέχρι το 2024, αυξήθηκε εντυπωσιακά στην Κρήτη, με αυξητική τάση και στην υπόλοιπη χώρα. Είναι προφανές, κατά συνέπεια, ότι η γιγάντωση αυτή της ευνοιοκρατίας δεν ήταν τυχαία, αλλά ανομολόγητη στρατηγική επιλογή της παρούσας κυβέρνησης.
2. Το πελατειακό παρακράτος από παλιά ήταν πληγή για τον δημόσιο τομέα και το κοινωνικό κράτος αφού η ευνοιοκρατία προς τους πολιτικούς φίλους των εκάστοτε κυβερνήσεων, προκαλούσε την υποβάθμιση της ποιότητας των κοινωφελών υπηρεσιών προς το σύνολο του λαού ο οποίος τις πληρώνει και δικαιούται να τις απολαμβάνει χωρίς διακρίσεις. Αποτέλεσε μάλιστα παθογένεια και επιχείρημα υπέρ των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων του δημόσιου τομέα, οι οποίες επιβλήθηκαν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
3. Όμως, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ακόμα και τώρα, που ο λαός όλο και περισσότερο εξαθλιώνεται από τις πολιτικές λιτότητας των μνημονιακών δεσμεύσεων, το πελατειακό παρακράτος γιγαντώνεται και γίνεται όλο και πιο ληστρικό, αποτελώντας και αυτό παράγοντα εξαθλίωσης του ελληνικού λαού. Με πρώτα θύματα του αγρότες οι οποίοι στερούνται τις επιδοτήσεις που δικαιούνται λόγω του σκανδάλου ΟΠΕΚΕΠΕ.
4. Η ελληνική πολιτική ιθύνουσα τάξη, δεν περιορίστηκε να χαλκεύσει τα μνημονιακά δεσμά για την υποθήκευση της χώρας, την εξαθλίωση μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων, το ξεπούλημα πολύτιμων δημόσιων υποδομών σε κερδοσκόπους. Την υποτέλειά της στους ξένους συνδύασε με την αυξανόμενη ληστρικότητα εις βάρος του ελληνικού λαού προς όφελος της εκλογικής της πελατείας, με δεδομένο ότι όλο και εκλείπουν οι λόγοι κάποιος να τους ψηφίζει κατά συνείδηση.
5. Μέχρι πρόσφατα, μαζί με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, συνέπρατταν αρμονικά στην καταλήστευση του ελληνικού λαού. Το γεγονός ότι οι παράνομες επιδοτήσεις μετατρέπονταν σε καταναλωτικά αγαθά, ελάχιστα ενδιέφερε τις Βρυξέλλες για δύο λόγους: Αφενός οι επιδοτήσεις ήταν όργανο επιβολής πολιτικής και υπαγόρευσης επιλογών προς την εκάστοτε κυβέρνηση, ενίοτε καταστρεπτικών και επιζήμιων για την αγροτική παραγωγή και την αυτάρκεια της χώρας σε αγροτικά προϊόντα. Αφετέρου, πολλά από τα χρήματα αυτά που πήγαιναν στην κατανάλωση (π.χ. ακριβών αυτοκινήτων), με τον ένα ή τον άλλον τρόπο επέστρεφαν στους ισχυρούς της Ε.Ε. με τις αυξημένες εξαγωγές.
6. Στην παρούσα φάση, οι πόροι έχουν λιγοστέψει, οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει –ιδίως στη κατεύθυνση των εξοπλισμών- και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών αισθάνεται αρκετά ισχυρή για να περιορίσει και να ελέγξει ακόμα πιο πολύ τις κυβερνήσεις μέσω της αποκαλούμενης «ευρωπαϊκής εισαγγελίας».
7. Το πελατειακό παρακράτος και η ευνοιοκρατία υπέρ της εκλογικής πελατείας του πολιτικού συστήματος πρέπει να ξεσκεπαστούν και να καταπολεμηθούν, επειδή είναι βασική αιτία του μαρασμού και της απαξίωσης του κοινωνικού κράτους.
8. Όμως, αυτό θα πρέπει ο ίδιος ο ελληνικός λαός να το αποφασίσει, βάζοντας στην άκρη τις υποτελείς πολιτικές ηγεσίες και παίρνοντας τις τύχες του στα χέρια του.
9. Ταυτόχρονα, πρέπει να διεκδικήσει να επανέλθει η άσκηση της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής στην εκλεγμένη κυβέρνηση. Μονον η αμφισβήτηση των αποκαλούμενων «ευρωπαϊκών συνθηκών» που περιορίζουν τις αρμοδιότητες των εκλεγμένων κυβερνήσεων, μεταθέτουν βασικές αρμοδιότητες σε ανεξέλεγκτα κέντρα και επιβάλλουν υποχρεωτικά την οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και της ασυδοσίας των αγορών μπορεί να οδηγήσει σε μια άλλη πολιτική πορεία, στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Χωρίς μια τέτοια αμφισβήτηση, οι φιλολαϊκές διακηρύξεις που με άνεση εκπέμπουν ιδίως τα αντιπολιτευόμενα κόμματα που δεν έχουν υποστεί κυβερνητική φθορά, καμμία αξία δεν έχουν.
