Από εκεί που βρισκόταν στο καναβάτσο, ο Αλέξης Τσίπρας περνά στην αντεπίθεση και μάλιστα σε διπλό μέτωπο: από τη μία, στις επόμενες 20 μέρες θα σφραγίσει τη συμφωνία με τους εταίρους και θα οριστικοποιήσει την αποτροπή αρνητικών σεναρίων για το μέλλον της χώρας. Από την άλλη, ξεκινάει έναν αγώνα για ξεκαθάρισμα στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το γυαλί έχει ραγίσει όχι μόνο με την “Αριστερή Πλατφόρμα”, αλλά με όλους όσους διαφωνούν με την πολιτική που ακολουθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή να “σώζεται” σε κάθε κρίσιμη ψηφοφορία με τις ψήφους της αντιπολίτευσης.
Το εσωτερικό μέτωπο αποτελεί το μεγαλύτερο στοίχημα για τον πρωθυπουργό και συνδέεται με σενάρια γενικότερων πολιτικών εξελίξεων το φθινόπωρο. Ορθάνοιχτο είναι έτσι το ενδεχόμενο εκλογών, αφού ο Τσίπρας αισθάνεται πως δεν μπορεί να καθίσταται όμηρος των 35-40 βουλευτών που καταψηφίζουν τις κυβερνητικές επιλογές ή -πολύ περισσότερο- των εκατοντάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ που προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους και στα κομματικά όργανα. Ερωτηματικό βεβαίως παραμένει το πώς μπορούν να συνδυαστούν εκλογές το φθινόπωρο με την εφαρμογή της συμφωνίας και τις επιταγές των εταίρων και αυτό είναι το μόνο που μπορεί να φρενάρει προσωρινά τα σχέδια του πρωθυπουργού.
Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι δεδομένο το ξεκαθάρισμα που θα επιχειρήσει ο Τσίπρας στο εσωκομματικό πεδίο, αφού όλα δείχνουν ότι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα προηγηθεί οποίας άλλης εξέλιξης – των εκλογών συμπεριλαμβανομένων. Αυτό σημαίνει ότι ο πρωθυπουργός θα δείξει την έξοδο στα στελέχη του που διαφωνούν με την πολιτική του και αν αυτά επιμείνουν στη θέση τους ότι “εμείς εκφράζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ”, δεν θα πρέπει να αποτελέσει έκπληξη η απόφαση Τσίπρα να προχωρήσει μόνος του στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, με σαφή κεντροαριστερό, φιλοευρωπαϊκό, σοσιαλδημοκρατικό και μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα. Κάτι που μοιραία θα ανασυντάξει το πολιτικό σκηνικό στο σύνολό του, αφού ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ θα συμπιεστούν όχι μόνο σε επίπεδο εκλογικής επιρροής, αλλά ενδεχομένως και στελεχών.
Με απλά λόγια, ο Τσίπρας καταφέρνει να ανακτήσει την πρωτοβουλία του πολιτικού παιχνιδιού, ύστερα από αρκετούς μήνες ισχυρών πιέσεων λόγω της διαπραγμάτευσης που εκκρεμούσε με τους εταίρους και την αμφιθυμία του να δώσει προτεραιότητα στη χώρα ή στις εσωκομματικές ισορροπίες. Με ποδοσφαιρικούς όρους, έχει την ευκαιρία να “γυρίσει” το παιχνίδι: εγγυώμενος το μέλλον της χώρας με την εφαρμογή της συμφωνίας και ταυτόχρονα βάζοντας τα θεμέλια για τη δημιουργία του πολιτικού τοπίου της μετα-Μεταπολίτευσης, με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Θα τα καταφέρει;
Αιμίλιος Περδικάρης
