Από τη μία, η υπόθεση Φλαμπουράρη. Και από την άλλη, η υπόθεση Παπασταύρου – παρακλάδι της λίστας Λαγκάρντ, η οποία «ξαναζεστάθηκε», βγήκε από το συρτάρι και μάλιστα παραδόθηκε στις αρχές και νέο στικάκι με ονόματα, από το δημιουργό της λίστας, Ερβέ Φαλσιανί.
Με άλλα λόγια, στο 90’ της προεκλογικής περιόδου, αναδείχθηκε σε κυρίαρχο ζήτημα η διαφθορά. Λέξη-κλειδί, με την οποία το 2004 ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές και παλαιότερα, στην περίοδο 1989-1990, είχε συνταράξει το πολιτικό σκηνικό λόγω της υπόθεσης Κοσκωτά και οδήγησε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.
Δεν είναι μόνο ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. που ερίζουν για το ποιος είναι πιο… καθαρός. Η διαφθορά βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της προεκλογικής καμπάνιας και του Ποταμιού, το οποίο την αξιοποιεί ως επιχείρημα για να αναδείξει τη δική του «καθαρότητα» και διαφορετικότητα. Ας προχωρήσουμε, όμως, σε μια βασική παραδοχή: διεφθαρμένοι υπάρχουν παντού. Όπως και καθαροί. Εξ ορισμού διεφθαρμένος ή καθαρός ουδείς είναι. Χρέος κάθε οργανισμού –άρα και πολιτικού κόμματος– είναι να αυτοκαθαρθεί από τους διεφθαρμένους.
Αιμίλιος Περδικάρης
