Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης
Καθώς το παγκόσμιο ενδιαφέρον παραμένει εστιασμένο στη Μέση Ανατολή, η Λατινική Αμερική βρίσκεται και πάλι «εν βρασμώ», όσο ποτέ στο παρελθόν. Επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε ένα πολύ γνωστό πρόσωπο στη Βολιβία, τον μέχρι πρότινος αντιπρόεδρο της χώρας Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα. Ήταν ηγέτης του Αντάρτικου Στρατού Τουπάκ Κατάρι, αποτελούμενου από αντάρτες που εκπαίδευσε ο ίδιος ο Τσε Γκεβάρα στη χώρα. Στόχος του ήταν η κοινωνική ισότητα στη Βολιβία και η ισότιμη ένταξη των Ινδιάνων. Ο Λινέρα καταδικάστηκε για ένοπλη βία και φυλακίστηκε για τη δράση του από το 1992 έως το 1997. Η τωρινή χούντα τον έχει αποκλείσει από τις εκλογές που – υποτίθεται ότι – έχει προγραμματίσει, όμως ο λόγος του ξεσηκώνει.
Μάτια γεμάτα οργή
«Στη Λα Παζ, φοβούνται τους οικιακούς τους βοηθούς και δεν τους μιλούν όταν αυτοί τους φέρνουν το φαγητό στο τραπέζι. Αφού φάνε, τα αφεντικά θα βγουν στους δρόμους, φωνάζοντας, προσβάλλοντας όλους αυτούς τους Ινδιάνους που τόλμησαν να χτίσουν μια διαπολιτισμική Δημοκρατία με Ισότητα. Σαν την ομίχλη στους εφιάλτες, το μίσος αστραπιαία διατρέχει τις παραδοσιακές γειτονιές της αστικής μεσαίας τάξης της Βολιβίας.
Τα μάτια τους είναι γεμάτα οργή. Δεν φωνάζουν, φτύνουν. Δεν απαιτούν, επιβάλλουν. Τα συνθήματά τους δεν είναι αυτά της ελπίδας για αδελφοσύνη. Είναι αυτά της περιφρόνησης και των διακρίσεων κατά των Ινδιάνων. Ανεβαίνουν στις μηχανές τους, μπαίνουν στα αμάξια τους, μαζεύονται στις αδελφότητές τους στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και ξεκινούν το κυνήγι των «απείθαρχων» Ινδιάνων, που τόλμησαν να τους αφαιρέσουν την εξουσία.
Στη Σάντα Κρουζ οργανώνουν μηχανοκίνητες ορδές με παλούκια στα χέρια, για να τιμωρήσουν τους Ινδιάνους, αυτούς που αποκαλούν «collas» (χωριάτες), αυτούς που ζουν στις περιφερειακές γειτονιές και στις αγορές. Φωνάζουν «να σκοτώσουμε τους collas», κι αν στον δρόμο τους βρεθεί καμιά γυναίκα που να φορά την πογιέρα (την παραδοσιακή φούστα των ιθαγενών γυναικών), τη χτυπούν, την απειλούν και απαιτούν να φύγει αμέσως από την περιοχή τους. Το φυλετικό μίσος είναι η πολιτική γλώσσα αυτής της μεσαίας τάξης.
Σε τίποτε δεν βοηθούν ακαδημαϊκοί τίτλοι, ταξίδια και πίστη, αφού, σε τελική ανάλυση, εκείνο που μετράει είναι η καθαρότητα της καταγωγής. Βαθιά μέσα τους, η φαντασιακή αυτή καταγωγή υπερισχύει και εκδηλώνεται στη γλώσσα που χρησιμοποιούν αυθόρμητα, περί του βρώμικου δέρματος, των ενστικτωδών χειρονομιών, και των διεφθαρμένων ηθών των Ινδιάνων.
Παραδοσιακές μέθοδοι…
Οι λαϊκές δυνάμεις, εργάτες, ανθρακωρύχοι, χωρικοί, ιθαγενείς, κάτοικοι των αστικών κέντρων, αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα και άρχισαν να κερδίζουν και πάλι τον έλεγχο των πόλεων. Αλλά, ενώ η ζυγαριά έγερνε προς το μέρος τους, ήρθε η ανταρσία της αστυνομίας. Το ίδιο συνέβη και με τον στρατό. Όλα τα χρόνια που ήμασταν στην κυβέρνηση, ουδέποτε τους επιτρέψαμε να κα-ταστείλουν λαϊκές κινητοποιήσεις, ούτε καν την εποχή του πρώτου πραξικοπήματος, το 2008. ωστόσο, δεν δίστασαν ούτε στιγμή να ζητήσουν την παραίτηση του προέδρου Έβο Μοράλες, κατά παραβίαση της συνταγματικής τάξης. Έκα-ναν τα πάντα, προσπαθώντας να τον απαγάγουν, ενώ ταξίδευε και ακόμη κι όταν έφτασε στο Τσα-πάρε. Και, όταν το πραξικόπημα ολοκληρώθηκε, βγήκαν στους δρόμους με χιλιάδες σφαίρες, να πυροβολούν, να στρατιωτικοποιούν πόλεις, να δολοφονούν αγρότες…».
Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 18/01
