Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης
Μετά τα συνεχή χαστούκια στις χώρες όπου είχε πραγματοποιήσει στρατιωτικές επεμβάσεις, η Ουάσιγκτον είχε ανάγκη κάποιας «νίκης» απέναντι σε αυτούς που χαρακτηρίζει εχθρούς. Ο οικονομικός της πόλεμος κατά της Κίνας έπληξε πολύ περισσότερο την ίδια. Έτσι, προκάλεσε αρχικά τη Ρωσία δίπλα στα σύνορά της, εξοπλίζοντας την Ουκρανία και φουσκώνοντας τα μυαλά του καθεστώτος της. Οι πολλαπλές «κυρώσεις» κατά της Ρωσίας έχουν τρομοκρατήσει τους πολίτες και τους επιχειρηματίες σε ολόκληρη την Ευρώπη, Η Ουάσιγκτον νομίζει εσφαλμένα ότι βγαίνει κερδισμένη, παρά τις προειδοποιήσεις των ολίγων ψύχραιμων παρατηρητών στις ΗΠΑ. Και θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να προκαλέσει την κύρια αντίπαλό της, την Κίνα.
Αντίθετα αποτελέσματα
Η πρόκληση Πελόζι έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κατ’ αρχήν, δημιουργεί τεράστια προβλήματα για το μικρό νησί, όπου τα δύο τρίτα των Ταϊβανέζων χαρακτηρίζουν την επίσκεψη «αποσταθεροποιητική». Η δε εξάρτηση της οικονομίας της Ταϊπέι από την Κίνα είναι δεδομένη, όπως και η αδυναμία του αμερικάνικου στόλου να την προστατεύσει. Η Κίνα είχε την ουρανόσταλτη ευκαιρία να αποδείξει την ετοιμότητά της στο στρατιωτικό πεδίο και τη δεδομένη αποφασιστικότητα να κάνει χρήση της ισχύος της!
Με το γύρισμα του αιώνα και τη φιλόδοξη τότε ατζέντα του καθεστώτος Μπους για παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία, η Ταϊβάν αποτελούσε βασικό τμήμα των σχεδίων Μπους-Ράμσφελντ. Η διοίκηση του Ειρηνικού των ΗΠΑ ανέπτυξε μια νέα «στρατηγική αντίληψη» μετά το 2002 και ένα νέο σχέδιο ξεδιπλώθηκε. Το 2004, το Γενικό Επιτελείο παρουσίασε ένα τελικό «αμυντικό σχέδιο της Ταϊβάν» το οποίο περιλάμβανε εναέρια, θαλάσσια, επίγεια, αμφίβια και πυραυλική άμυνα και ασκήσεις για την «υπεράσπιση της Ταϊβάν». Τα πιθανά σενάρια προέβλεπαν θαλάσσια επιχειρησιακή εμπλοκή, επίθεση σε κινεζικούς στόχους στην ηπειρωτική Κίνα, πληροφοριακό πόλεμο, μέχρι και τη χρήση πυρηνικών από τις ΗΠΑ! Από τότε, όμως, λες και πέρασαν αιώνες!
Στρατιωτική αναγέννηση
Το 2019, επί προεδρίας Τραμπ, κατά την παρέλαση για τον εορτασμό της 70ής επετείου από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, ο στρατός της παρουσίασε μια σειρά νέων όπλων, που είχαν θεωρηθεί ενδεικτικά των προθέσεών της σε περίπτωση αμερικάνικης επίθεσης και είχαν χαρακτηριστεί «στρατηγικής σημασίας». Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερο βάρος είχε δοθεί στην ανάπτυξη ναυτικών όπλων. Νέα υποβρύχια, αθόρυβα, νέοι πύραυλοι και νάρκες, όπλα ικανά να πλήξουν αεροπλανοφόρα και να τα καταστρέψουν, είχαν τότε παρουσιαστεί. Μάλιστα, οι στρατιωτικοί αναλυτές είχαν δώσει το όνομα «φονιάς των αεροπλανοφόρων» στον κινέζικο πύραυλο DF-21, στην ανάπτυξη του οποίου η Κίνα είχε επενδύσει επί μακρόν. Με δυνατότητα να πλήξει αεροπλανοφόρο από απόσταση 1.600 χιλιομέτρων, υπερκαλύπτει τις ανάγκες σε περίπτωση απόπειρας αμερικάνικης «προστασίας» της Ταϊβάν από θαλάσσης. Σήμερα, ο συγκεκριμένος πύραυλος δεν θεωρείται το κορυφαίο όπλο των Κινέζων κατά αεροπλανοφόρου – ήδη η τεχνολογία τους έχει προχωρήσει περαιτέρω. Το Ασοσιέιτεντ Πρες περιέγραφε με δέος, λόγου χάριν, την ανάπτυξη ανεμόπτερων ικανών να μεταφέρουν πυρηνικές κεφαλές, αποφεύγοντας με πολύ υψηλές ταχύτητες, τις αντιαεροπορικές άμυνες των ΗΠΑ. Αλλά και το νέο απόκτημα της Κίνας, ο πύραυλος Ντονγκφενγκ 41, με βεληνεκές 15.000 χιλιομέτρων – το μεγαλύτερο παγκοσμίως – που μπορεί να μεταφέρει 10 διαφορετικές κεφαλές και να πλήξει δέκα διαφορετικούς στόχους! Αξιοσημείωτο επίσης: τα ανεμόπτερα και τα drones των Κινέζων έχουν ανεξαρτητοποιηθεί από το παγκόσμιο δορυφορικό κύκλωμα κι έχουν φτιαχτεί ώστε να «μιλάνε» μεταξύ τους, ανεξάρτητα!
Οι στόχοι που ορίστηκαν ως πιθανοί τότε ήταν δύο: η αμερικάνικη βάση στο Γκουάμ και η πιθανή αμερικάνικη παρουσία στην Ταϊβάν. Σημείωναν πως, με τα συγκεκριμένα όπλα, σε περίπτωση σινοαμερικανικής κρίσης οι ΗΠΑ θα έπρεπε να αποφύγουν – για να μην έχουν τεράστιες απώλειες – την περιοχή της Νότιας Σινικής Θάλασσας και, παράλληλα, θα ήταν αδύνατο να δράσουν αεροπορικές δυνάμεις τους πλησίον των κινεζικών συνόρων. Και εδώ γίνεται εμφανές το στρατηγικό, στρατιωτικό και ψυχροπολεμικό πλαίσιο στο οποίο έγινε η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν, επειδή βάζει σε κίνδυνο την ίδια την Ταϊπέι, που βρίσκεται απέναντι στην θηριώδη Κίνα! Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο τρίτα των ερωτηθέντων σε δημοσκοπήσεις, στην Ταϊβάν, χαρακτήρισαν την επίσκεψη Πελόζι «αποσταθεροποιητική».
Η πρόκληση έπεσε στο κενό, έφερε όμως θετικά αποτελέσματα για το αντίπαλο στρατόπεδο. Κίνα και Ρωσία ήρθαν ακόμη πιο κοντά, ενώ δεκάδες χώρες που αντιλαμβάνονται τις παγκόσμιες αλλαγές έρχονται κι αυτές να συνδράμουν τον ευρασιατικό άξονα. Αργεντινή και Ιράν εντάσσονται στους BRICS, Αφρική, Λατινική Αμερική και Μέση Ανατολή δεν κρύβουν τη χαρά τους για τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Δύση! Αν η επίσκεψη Πελόζι είχε στόχο να… τεστάρει τις κινεζικές αντιδράσεις, τότε στην Ουάσιγκτον θα έχουν χάσει τον ύπνο τους…
