Κι αν, όπως λέγαμε στο προηγούμενο φύλλο, κάποιοι «δεν ξέρουν τι είναι σήμερα Αριστερά», υπάρχουν κάποιοι άλλοι που είναι εξίσου μπερδεμένοι. Συγκεκριμένα, τους πέφτει εξαιρετικά δύσκολο να δεχτούν τη νέα πραγματικότητα, όπου απουσιάζει ο σαφής αντίπαλος πόλος, το διαφορετικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα.
Είχαμε πολύ έγκαιρα πει, ότι βρισκόμαστε και πάλι στην προ του 1917 κατάσταση. Αυτό σημαίνει ότι οι ιδέες της πραγματικής αλλαγής έχουν χάσει την πιο βασική τους σταθερά και επανήλθαν στη σφαίρα του… οράματος! Αυτά τα ολίγα, για όσους ακόμη δεν έχουν καταλάβει τι ακριβώς σήμανε η απώλεια της ΕΣΣΔ…
Και, για όσους επιμένουν να κατατάσσουν την Κίνα στις καπιταλιστικές (ή ακόμη και στις ιμπεριαλιστικές…) χώρες, εμείς και πάλι θα δείξουμε συγκατάβαση. Γιατί στην περίπτωση αυτή, έχουμε να κάνουμε με ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, εκτός κι αν όντως πάρουμε στα σοβαρά το αντίβαρο της… Κούβας (ή και της… Β. Κορέας) ή το ειδικό βάρος των σχεδόν ανύπαρκτων νεοκομμουνιστικών κομμάτων, όπου αυτά υφίστανται!
Καλό ή κακό;
Αυτή η ωμή αλήθεια πρέπει να γίνει κατανοητή, αν θέλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή την ελπίδα για την αλλαγή. Όπως, επίσης, πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτε για το πότε και πώς θα δρομολογηθεί μια τέτοια εξέλιξη ή και ποια μορφή θα έχει η αλλαγή του συστήματος. Μοναδική πολύτιμη κληρονομιά, είναι η ανεκτίμητη ιστορική πείρα των 75 χρόνων ζωής της ΕΣΣΔ, με όλα τα «λάθη», τις «στρεβλώσεις» ή ό,τι άλλο θέλει η υψηλή κριτική…
Ένα, όμως, είναι το βασικό μας όπλο στα επόμενα χρόνια: Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όχι βέβαια με τη μορφή του… αναθέματος, όπως εμφανίζεται από κάποιους, αλλά ως σοβαρού παράγοντα μελλοντικών ανατροπών! Οι αντιθέσεις αυτές αποτελούν φυσιολογική εξέλιξη στο σημερινό διεθνές πολιτικοοικονομικό πεδίο. Δεν είναι κάτι στατικό, αντίθετα η ρευστότητά τους αποδυναμώνει το σύστημα και οδηγεί στη μελλοντική του ανατροπή.
Οδηγός το… παρελθόν
Δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον, αν είσαι αποκομμένος απ’ το παρελθόν. Κάθε επαναστατική προσπάθεια ξεκίνησε από κάποια πολεμική αναμέτρηση. Περίτεχνα εκμεταλλεύτηκε ο Λένιν τον πρώτο ευρωπαϊκό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για να ανάψει το φυτίλι της επανάστασης. Στις στάχτες του επομένου πολέμου, ο Στάλιν οικοδόμησε το παγκόσμιο σοσιαλιστικό σύστημα, στο οποίο είχε προστεθεί η Κίνα του Μάο, με τη μεγάλη επανάστασή του ν’ αποτελεί επίσης αποτέλεσμα της ιαπωνικής κατοχής και ακόλουθα ήττας. Αλλά και πιο παλιά, η Γαλλική Επανάσταση ήταν αυτή που άλλαξε τους παγκόσμιους συσχετισμούς κι έφερε κύματα ανατροπών από την… Αϊτή μέχρι την… Ελλάδα! Η κόντρα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, η «ενδοϊμπεριαλιστική αντίθεση» της εποχής εκείνης, έφερε τα πάνω κάτω σε όλη την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική.
Όσοι, λοιπόν, χρησιμοποιούν τον όρο ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ως… μπαμπούλα, κάνουν μέγα λάθος. Οι αντιθέσεις αυτές, που θα αυξηθούν δραματικά μετά την κρίση και την τάχιστη αλλαγή του παγκόσμιου σκηνικού, αποτελούν μεγάλες ευκαιρίες και όχι… φόβητρο! Μοναδική προϋπόθεση είναι να μπορεί ο φορέας αλλαγής να εκμεταλλευτεί αυτές τις αντιθέσεις σε όφελός του.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η τραγική αδυναμία του σημερινού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Η τακτική των «ίσων αποστάσεων» και της «ολικής απόρριψης» των εναλλακτικών συμμαχιών αποτελεί κλασικό δείγμα σεχταρισμού και επαναστατικού ελιτισμού! Σήμερα, με προφανή την έλλειψη ερεισμάτων και σημείων αναφοράς, απαιτείται η προσεκτική μελέτη των ευκαιριών που γεννούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, τόσο σε διεθνές επίπεδο, όσο και ειδικότερα για την Ελλάδα.
Αλλά για το θέμα αυτό θα χρειαστεί να επανέλθουμε…
Χρήστος Φωτιάδης
