Παρά τις «φλεγόμενες» διεθνείς εξελίξεις , δεν θα ήταν δυνατόν να μην ασχοληθούμε με τις επερχόμενες ελληνικές εκλογές. Πόσω μάλλον όταν όλα τα διεθνή ΜΜΕ τις περιλαμβάνουν στις κύριες ειδήσεις τους και τις θεωρούν πολύ σημαντικές για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά ακόμη και της ΕΕ.
Με εξαίρεση το 1981, που αφορούσε σε ριζικές αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, όλες οι επόμενες εκλογές είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την αναγκαστική επιλογή μεταξύ δύο κακών κυβερνητικών προτάσεων.
Το 1989 αποτελούσε μία πολύ διαφορετική περίπτωση, που ακόμη δεν έχει αναλυθεί πλήρως από την Αριστερή σκέψη, μιας και αυτή παραμένει έκτοτε αιχμάλωτη των τότε επιλογών. Κανείς ακόμη δεν θέλει να παραδεχτεί την αλήθεια. Κι όμως, τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: την ίδια ακριβώς περίοδο που ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η ΕΣΣΔ χανόταν από τον πολιτικό χάρτη, στην Ελλάδα κάποιοι οραματίζονταν την… «μεγάλη Αριστερά» του τότε «Συνασπισμού», που θα χτιζόταν πάνω στην ολοκληρωτική διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την πολιτική και ποινική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου!
Κανείς «Αριστερός» δεν σκέφτηκε τότε ότι η υλοποίηση των σχεδίων του Λεωνίδα Κύρκου για «μπουντρούμιασμα» του Ανδρέα δεν θα έφερνε στην εξουσία καμία «Αριστερά», αλλά τη νεοφιλελεύθερη, αντικομμουνιστική, φιλοαμερικανική και φιλογερμανική Δεξιά του Μητσοτάκη! Μόνον η ανθεκτικότητα του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα απέτρεψαν αυτή την εξέλιξη και οδήγησαν μετά από μόλις τρία χρόνια στην παντοκρατορία του ΠΑΣΟΚ…
Εκτοτε, υπήρξε και υπάρχει ένας διαγκωνισμός των εκάστοτε δύο διεκδικητών της εξουσίας, για την υποστήριξη του περίφημου «διεθνούς παράγοντα», δηλαδή των Αμερικανών και (μετά την κρίση του 2008) των Γερμανών. Όταν ο Κώστας Καραμανλής κρίθηκε ως επικίνδυνος γι’ αυτά τα συμφέροντα, υπονομεύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον «δικό τους» Γιώργο Παπανδρέου και το σουρεαλιστικό τσούρμο του…
«Τί να κάνουμε;»
Όπως είπαμε, η επιλογή των προκείμενων εκλογών είναι αν το «μπόνους» των 50 εδρών θα κερδηθεί από το ένα ή το άλλο κόμμα που διεκδικούν την πρώτη θέση. Φυσικά, δευτερεύοντα ρόλο θα παίξουν η είσοδος στη Βουλή των υπολοίπων κομμάτων και η ισχύς τους, αφού από αυτά θα εξαρτηθεί το (πολύ αδύνατο) ενδεχόμενο συγκρότησης κυβέρνησης συνασπισμού και όχι «μεγάλου συνασπισμού», για τον οποίο είναι σίγουρο ότι θα πιέσει το Βερολίνο και οι υπόλοιποι «έξωθεν»…
«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» λοιπόν! Αν η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά συνεχίσει να εκτελεί πιστά τις εντολές του Βερολίνου, η πορεία θα είναι λίγο πολύ γνωστή. Αν, αντίθετα, ο Αλ. Τσίπρας υλοποιήσει το όνειρό του και γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός, τότε μόνον οι… χαρτορίχτρες μπορούν να προβλέψουν τί θα γίνει!
Η ψήφος διαμαρτυρίας σε κάποιο από τα μικρότερα κόμματα δεν αναιρεί το μεγάλο δίλημμα της χώρας: Σαμαράς ή Τσίπρας; Όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι πολίτες δεν έχουν εύκολη επιλογή ούτε και έχουν ακόμα καταλήξει. Κι όμως, από αυτές τις εκλογές θα κριθούν πολλά και σημαντικά, εντός και εκτός Ελλάδας.
Μακάρι να μπορούσαμε να προβλέψουμε με σχετική ασφάλεια ποια είναι η λιγότερο κακή επιλογή, ειδικά σε βάθος χρόνου…
