«Οι Αμερικανοί δημοσκόποι δείχνουν γι’ άλλη μια φορά το δρόμο στους Έλληνες συναδέλφους τους». Έτσι ξεκινούσαμε το αφιέρωμά μας στις αμερικανικές εκλογές, με τον τίτλο: «Κι αν βγει ο Τραμπ;»
Γράφει ο Χρήστος Φωτιάδης
Κι όμως νίκησε!
Πράγματι, οι δημοσκόποι και τα παγκόσμια ΜΜΑ είναι οι μεγάλοι χαμένοι, μετά από την ίδια την υποψήφια των Δημοκρατικών, που φιλοδοξούσε να οικοδομήσει τους δύο μύθους: της ολοκλήρωσης μιας «δυναστείας Κλίντον», αλλά και του συμβολισμού «η πρώτη Αμερικανίδα πρόεδρος»! Όσο για τον Ομπάμα, η απροκάλυπτη στήριξή του στη Χίλαρι κατέστρεψε την όποια υστεροφημία του… Η δε «Ευρώπη» υπέστη άλλο ένα μεγάλο σοκ, λίγο πριν τις κρίσιμες εκλογές σε Γαλλία και Γερμανία!
Η πρωτοφανής προπαγανδιστική στήριξη της Χίλαρι από το συστημικό κατεστημένο (πολιτικό, οικονομικό, επικοινωνιακό και δημοσκοπικό) θυμίζει ευθέως όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας μετά την εκλογή νέου προέδρου στη ΝΔ! Είναι αδύνατον να αγνοήσει κανείς τους εμφανείς συσχετισμούς, παρά τις μεγάλες διαφορές μεταξύ των δυο παραδειγμάτων: Βαρύ οικογενειακό πολιτικό όνομα και απόλυτη στήριξη του συστήματος (Χίλαρι & Κυριάκος), απέναντι σε αντιπάλους που υπόσχονται την ανατροπή ή έστω τον περιορισμό του.
Δυνατό χαστούκι
Η Χίλαρι Κλίντον κουβαλούσε ασήκωτα βάρη, τόσο από τη θητεία του συζύγου της όσο και από την πορεία της ως γερουσιαστή και ως επικεφαλής του State Department. Η τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας είχε τη σφραγίδα Κλίντον, εκείνη του Ιράκ στηρίχτηκε από την γερουσιαστή, η οποία έδωσε τα ρέστα της στη Λιβύη, με το περίφημο, απάνθρωπο και εμετικό: «Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε», δήλωση που αφορούσε το λυντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι από τα στίφη των τζιχαντιστών που κατέχουν σήμερα μεγάλο μέρος της πρώην χώρας!
Η απόλυτη στήριξη στο Ισραήλ, η επιθετική πολιτική στη Μέση Ανατολή και η ρωσοφοβική, ψυχροπολεμική της στάση, δεν υπόσχονταν τίποτε το καλό για τη χώρα της και τον υπόλοιπο κόσμο. Η «επόμενη μέρα» με τη Χίλαρη στο τιμόνι της εξασθενούσας υπερδύναμης θα έφερνε σίγουρα νέα προβλήματα στα πολλά ήδη υπάρχοντα, και μάλιστα άμεσα. Υπό αυτό το πρίσμα, η θέση μας είναι ξεκάθαρη: ανάμεσα στα «δυο κακά», προτιμούμε ασφαλώς… το άγνωστο! Ο χρόνος θα δείξει αν ο Τραμπ θα εξελιχθεί σε ένα νέο Ρίγκαν ή νέο Αϊζενχάουερ.
Τι μπορεί ο Τραμπ;
Η γενική εικόνα των ΗΠΑ σήμερα παραπέμπει στο κλασικό πρότυπο μιας κυρίαρχης δύναμης που βλέπει την απόλυτη και σχετική της ισχύ να μειώνεται με νομοτελειακή και μη αντιστρέψιμη βεβαιότητα. Το συναίσθημα αυτό δεν είναι εύκολα αποδεκτό και εξαιρετικά δυσάρεστο, τόσο για το σύστημα εξουσίας όσο και για τους πολίτες. Παρακολουθήσαμε το εθνικό σοκ που δέχτηκε η Ιαπωνία, όταν πριν λίγα χρόνια ξεπεράστηκε από την Κίνα στη δεύτερη θέση του παγκόσμιου ΑΕΠ. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις ΗΠΑ, μόνο που αφορά -πέραν της οικονομικής ισχύος- και την παγκόσμια κυριαρχία.
Δεν πρέπει να συγχέεται η προεκλογική θέση του Τραμπ, σε κρίσιμα εθνικά και διεθνή ζητήματα, με την πολιτική που θα ακολουθήσει ως πρόεδρος. Οι δεσμεύσεις του κάθε προέδρου από τα νομοθετικά σώματα, τα κάθε λογής συμφέροντα και τα λόμπι είναι γνωστές. Το παράδειγμα Ομπάμα αρκεί για να υπογραμμίσει τα παραπάνω. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τον νέο πρόεδρο. Τα ερωτηματικά είναι πολλά και κρίσιμα. Θα ενισχυθεί η μεσαία τάξη, θα επιστρέψουν θέσεις εργασίας και επενδύσεις στην υπερχρεωμένη αμερικανική οικονομία, θα ωφεληθούν οι νεόπτωχοι; Θα υπάρξει μια νέα προσέγγιση με τη Ρωσία και πώς θα επηρεαστούν τα ανοιχτά μέτωπα στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία; Τι θα γίνει με τις εξαγγελίες του για την Κίνα (μείωση του εμπορικού ελλείμματος) και το Μεξικό (περιορισμός της μετανάστευσης και του εμπορίου ναρκωτικών με νέα «τείχη»);
Στα δικά μας…
Η ελληνική ομογένεια τάχθηκε για πρώτη φορά πιο κοντά σε ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, κυρίως επειδή γνωρίζει τις φιλοτουρκικές θέσεις της Χίλαρι. Αρκεί να θυμηθούμε ότι το παρθενικό ταξίδι του Ομπάμα τις πρώτες μέρες της θητείας του ήταν στην Άγκυρα, χωρίς καν να προσγειωθεί «για καφέ» στην Αθήνα! Το ακριβώς αντίστροφο συμβαίνει τώρα, λίγο πριν τη λήξη της θητείας του! Βέβαια, η αμερικανική πολιτική είναι ευμετάβλητη και ευκαιριακή, ενώ δεν έχει καμία σχέση με «αρχές». Έτσι, μένει να δούμε αν η Ελλάδα έχει κάτι να κερδίσει από τη θεαματική αλλαγή στον Λευκό Οίκο, έχοντας πάντα στη μνήμη μας την έξοχη ρήση του Χάρι Τρούμαν: «Αν θες φίλο στην Ουάσιγκτον, πάρε σκύλο»!!!
Τέλος, δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το σχολιασμό της κάλυψης των εκλογών από το πολυάριθμο επιτελείο της ΕΡΤ. Με εξαίρεση την έξοχη Λένα Αργύρη, όλοι οι αμερικανόστροφοι και αμερικανοθρεμένοι δημοσιογράφοι του πάνελ και των «παραθύρων» της «δημόσιας τηλεόρασης» δεν έκρυψαν την έκπληξη και την απογοήτευσή τους για την πλήρη ανατροπή των (και δικών τους…) προβλέψεων. Συνεπώς, το επίπεδο της κάλυψης δεν διέφερε από αυτό που βιώνουμε καθημερινά, με την παραποίηση της αλήθειας, κυρίως στο καυτό θέμα της Συρίας. Είναι κρίμα κι άδικο, να εισπράττει ο φορολογούμενος πολίτης αυτή την τραγική ενημέρωση από την τηλεόραση της «πρώτης φοράς Αριστερά»…
Έκτακτη συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών
Εκτάκτως θα συνεδριάσουν αυτήν την Κυριακή, οι υπουργοί Εξωτερικών των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, όπως ανακοίνωσε το Βερολίνο. Να σημειωθεί ότι οι επικεφαλής της διπλωματίας των ευρωπαϊκών χωρών ήταν προγραμματισμένο να συναντηθούν τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, όμως η εκλογή Τραμπ προκάλεσε ανησυχία.
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα συνεχίσει να συνεργάζεται με τις ΗΠΑ», δήλωσε, πάντως, η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Φεντερίκα Μογκερίνι. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς εξέφρασε την «έκπληξη και την απογοήτευσή του», αναγνωρίζοντας ότι «μετά το Brexit ένα κύμα διαμαρτυρίας και στην Αμερική έφερε τελικά τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο». Ωστόσο, θεωρεί ότι «είναι δυνατή η μελλοντική συνεργασία με τον Ντόναλντ Τραμπ εφ’ όσον υπάρξει σεβασμός στις δημοκρατικές αρχές της Ε.Ε.».
«Στενή συνεργασία με βάση τη δημοκρατία»
«Στενή συνεργασία» βασισμένη στις κοινές δημοκρατικές αξίες, πρότεινε στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, η Γερμανίδα καγκελάριος, Άνγκελα Μέρκελ, δηλώνοντας: «Η Γερμανία και οι Ηνωμένες Πολιτείες συνδέονται με αξίες, τη δημοκρατία, την ελευθερία, τον σεβασμό του νόμου, της αξιοπρέπειας του ανθρώπου ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός του, τη θρησκεία του, το φύλο του, τον σεξουαλικό προσανατολισμό του ή τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Είναι στη βάση αυτών των αξιών που προτείνω μια στενή συνεργασία με τον επόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ».
Περισσότερες ψήφους η Χίλαρι, περισσότερους εκλέκτορες ο Ντόναλντ
Η Χίλαρι Κλίντον ξεπέρασε σε λαϊκές ψήφους τον Ντόναλντ Τραμπ, μετά την καταμέτρηση των ψήφων στην Καλιφόρνια, όπου νίκησε η Κλίντον. Παρόλα αυτά, το εκλογικό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες δίνει βαρύτητα στο εκλεκτορικό κολέγιο και όχι στις ψήφους του κάθε πολίτη.
Πιο συγκεκριμένα, (μέχρι τη στιγμή που γραφόταν το κείμενο) η Κλίντον συγκέντρωνε 59.177.303 ψήφους, έναντι 59.041.250 ψήφων του Τραμπ. Όμως οι Πολιτείες στις οποίες βγήκε πρώτη η υποψήφια των Δημοκρατικών είχαν λιγότερους εκλέκτορες σε σχέση με αυτές που βγήκε πρώτος ο Τραμπ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η κάθε Πολιτεία διαθέτει συγκεκριμένο αριθμό εκλεκτόρων που εκλέγουν με τη σειρά τους τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη, όπου νίκησε η Κλίντον, διαθέτουν επί παραδείγματι 50 και 29 εκλέκτορες αντίστοιχα, και η Φλόριντα, το Τέξας και η Βόρεια Καρολίνα, όπου νίκησε ο Τραμπ, 29, 38 και 15. Κάθε φορά που ένας υποψήφιος κερδίζει την πλειοψηφία των εκλεκτόρων σε μια Πολιτεία, τότε τους παίρνει όλους, ανεξάρτητα από το εάν αυτοί στηρίζουν ή όχι τον συγκεκριμένο υποψήφιο, με αποτέλεσμα την αναντιστοιχία ανάμεσα στη λαϊκή ψήφο και το εκλεκτορικό κολέγιο.
