Βάλαμε τον Ολιβερ να… πηγαινοέρχεται!
Το επόμενο χαρακτηριστικό σημείο ήταν όταν πήγαμε στα ημιτελικά να παίξουμε με την Καζάν. Τότε έμπαινε ο Βωβός στο χρηματιστήριο, η εταιρία του και μου έλεγε ο Άρης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, κόουτς κάνε κάτι να προκριθούμε τώρα που μπαίνουμε και στο χρηματιστήριο και μου δημιούργησε μια πίεση που δεν είχα νιώσει ποτέ, ήθελα να τον ευχαριστήσουμε, μαζί του είχαμε περάσει άψογα σαν επαγγελματίες, πληρωμένοι πάντα στην ώρα μας, του χρωστάγαμε.
Πάμε λοιπόν να παίξουμε στο Καζάν και παθαίνει διάστρεμμα ο Όλιβερ… Ποιός, αυτός που δε χτυπούσε ποτέ. Στο μεταξύ είχαμε να πάμε και στη Μόσχα μέσα στο καταχείμωνο κι από εκεί 12 ώρες με το τρένο. Τον πιάνω τον Βωβό, του λέω έτσι και γίνει έτσι αυτό το ταξίδι άστο, ξέχασέ το. Και μας έστειλε με τσάρτερ, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ε, μετά τι κάνω εγώ; Ήξερα ότι όλη η Ούνικς θα πέσει πάνω στον Όλιβερ, εκεί θα είναι ο προσανατολισμός τους. Τον πλακώνουμε στις θεραπείες, παίρνουμε μαζί και τον Αντώνη τον Ξαγοράρη με τα ειδικά μηχανήματα που είχε, του λέω τι μπορείς να κάνεις τη μέρα του αγώνα, μου λέει ο Τζίμι κόουτς μόνο μπρος και πίσω μπορώ να πηγαίνω, όχι πλάγια. Ε, του λέω μπες και πήγαινε μπρος – πίσω. Μην κάνεις τίποτα ρε παιδί μου, μόνο αυτό να τους αποσπάς την προσοχή. Και ενώ αυτός… ανεβοκατέβαινε κι έβαλε τρεις πόντους από βολές σε φάουλ σε τρίποντο, έβαλε 22 πόντους ο Μασλαρινός. Ο Γιωργάκης ήταν χαρισματικός σε μπάσιμο και σουτ και τον είχαμε προετοιμάσει και αντικατέστησε τον Όλιβερ στο σκοράρισμα.
Χάσαμε με 8 πόντους εκεί, γυρνάμε πίσω, έρχονται αυτοί για τη ρεβάνς, επίσης με τσάρτερ, έφεραν και τον δήμαρχο της πόλης και κόσμο, το είχαν πιστέψει. Μπαίνουμε να παίξουμε και στο ημίχρονο χάνουμε με 56-45, δηλαδή 11 και 8 από το πρώτο ματς, 19. Μας είχαν βάλει 8/10 τρίποντα, όλα έμπαιναν. Πάω στα αποδυτήρια και τους λέω μάγκες, για να το γυρίσουμε θα παίξουμε παγίδες στα πικ εν ρολ. Σκέφτηκα ότι το στιλ των Ρώσων είναι τέτοιο που άμα τους κόψεις την πρώτη σκέψη δεν έχουν άλλη λύση.
Την ώρα που βγαίναμε στο γήπεδο, με πιάνει ο Λινάρδος και μου λέει ότι τα παιδιά δεν πιστεύουν στις παγίδες, φοβούνται ότι θα συνεχιστούν τα τρίποντα και θα ξεφτιλιστούμε. Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τζάμπολ λοιπόν, κι ενώ είναι έτοιμοι να μπουν στο γήπεδο τους λέω, μάγκες, πιστέψτε αυτό που σας είπα, μόνο αν αλλάξουμε τον ρυθμό θα το κάνουμε. Ε, και βρεθήκαμε να περνάμε και με 20 πόντους… Κερδίσαμε καμιά δεκαριά, τα είχαμε καταφέρει, περάσαμε.
Μπες ρε πού…η να γράψεις ιστορία
Ε, στον τελικό μετά έγιναν όλα τους έλεγα μέσα στη χρονιά. Εννοώ ότι πήγαμε με τσάρτερ, με τις οικογένειές μας, τις γυναίκες, τα παιδιά μας. Εκεί πια δεν τους άγχωσα καθόλου. Τους είπα πώς θα παίξουμε, τους άφησα λίγο να τα πουν και μόνοι τους, τους είχα χαλαρό. Ξέρεις κάτι, ήταν φανερό ότι δε χρειαζόταν να τους βάλω πίεση. Αυτοί, εμείς όλοι, το θέλαμε περισσότερο από τον καθένα. Δεν υπήρχε λόγος να τους το… υπενθυμίσω. Είπαμε να μπούμε χαλαροί κι έτσι έγινε.
Θυμάμαι δύο στιγμές. Η μία ήταν από το παιχνίδια. Ήθελε 16 δευτερόλεπτα να τελειώσει, μας είχαν ισοφαρίσει και πήρα τάιμ άουτ. Είχα στον πάγκο τον Σωτήρη τον Νικολαΐδη, τον κοιτάζω και του λέω σήκω ρε πούστη και μπες, η ιστορία θέλει να γραφτεί το όνομά σου με χρυσά γράμματα. Ο Σωτήρης είχε 90% στις βολές. Βγάζουμε μια κομπίνα, του κάνουν φάουλ αμέσως. Τις βάζει, έχασαν αυτοί την επίθεση, πήραμε το ριμπάουντ, τελείωσε.
Το άλλο έχει να κάνει με μια σκηνή στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα. Ήταν πολλοί δημοσιογράφοι, στην πρώτη σειρά καθόταν ο μακαρίτης ο Φίλιππας ο Συρίγος. Αρχίζω εγώ, τους λέω σκέφτομαι να παίξω έτσι, να κάνω αυτό, να κάνω το άλλο και μάλιστα για να σας το επιβεβαιώσω ελάτε μετά να δείτε και την προπόνηση που θα τα δουλέψουμε. Πετάγεται ο Φίλιππας μου λέει ρε τίγρη, θα μας τρελάνεις; Τόσα χρόνια παρακολουθώ συνεντεύξεις και όλοι κρύβουν λόγια, λένε ψέματα, κρύβουν τακτικές, εσύ βγαίνεις δίπλα στον αντίπαλο τα λες φόρα παρτίδα και θα μας τα δείξεις κιόλας; Όπως ήξερα εγώ όμως πώς θα παίξει ο αντίπαλος, ήμουν σίγουρος ότι ήξερε κι αυτός. Επίσης ήμουν πολύ σίγουρος για όσα ήθελα να κάνουμε, οπότε δεν είχα πρόβλημα να ανοίξω τα χαρτιά μου.
Θυμάμαι ακόμα ότι είχαν έρθει κοντά μας να μας συμπαρασταθούν ο Μανώλης ο Παπακαλιάτης και ο Κώστας ο Τζιβελέκας, αναγνωρίζοντας τη σημασία που είχε η παρουσία μας εκεί, ήταν φυσικά ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος της πόλης και… όλοι οι φίλαθλοι. Χώραγαν αυτοί στο ένα από τα δύο τσάρτερ (γέλια)…
Ε, φυσικά είναι περιττό να σου πω μια ατάκα που τη λέω συχνά και μια φορά την είχε ακούσει ο Δημήτρης Πρίφτης όταν συνεργαζόμασταν στον Άρη και λύθηκε στα γέλια. Λέω λοιπόν ότι όποτε πάμε έξω και ζούμε την ατμόσφαιρα γυρνάμε πίσω με… ψυχολογικά προβλήματα. Είχε καμιά 300αριά Γάλλους στο γήπεδο, τέλειωσε το ματς τους είχαμε νικήσει κα φώναζαν Μαρούσι – Μαρούσι. Άσε, σου λέω ανατρίχιασα, όμορφες στιγμές.
Το επιμύθιο ήταν στη συνέντευξη Τύπου. Τους λέω θα μιλήσω και δεν θα δεχτώ ερωτήσεις. Μου λέει ένας από δίπλα δε γίνεται, είναι της ΦΙΜΠΑ επίσημα. Πήγα να του πω ότι… χέστηκα αλλά κρατήθηκα. Ξέρεις, δεν ήταν θέμα ότι σνόμπαρα κανέναν, εγώ πάντα σέβομαι τους δημοσιογράφους. Ηθελα όμως να δώσω έμφαση στις αφιερώσεις και όχι μετά να «καλυφθούν» από απαντήσεις σε άλλες ερωτήσεις. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ευχαριστήσω τον δάσκαλό μου τον Φαίδωνα τον Ματθαίου και φυσικά τον Βωβό. Δεν είχε ξεχάσει την αγωνία του για το χρηματιστήριο και στάθηκα πολύ στις δηλώσεις. Τους είπα ξέρετε, ο πρόεδρός μας έχει τη Διεθνή Τεχνική που τώρα θα εισαχθεί στο χρηματιστήριο και φανταστείτε αφού οδήγησε μια συνοικιακή ομάδα στη κορυφή της Ευρώπης, τι μπορεί να κάνει με την εταιρία του. Το εκτίμησε, άσε που έβγαλε και παραπάνω λεφτά από όσα υπολόγιζε με την εισαγωγή»
Τα δεκάλεπτα: 20-17, 33-38, 51-60, 72-74
ΣΑΛΟΝ ΣΑΟΝΕ: Τζάκσον 13 (2), Όουενς 7 (1), Λι 19 (4), Γκούλιας 10, Τόμιτς, Οστρόφσκι 13 (1), Βεσπασιέν, Αΐ 6 (2), Ζιφά 4.
ΜΑΡΟΥΣΙ (Αλεξανδρής): Φαλέκας 13 (1), Μασλαρινός 4, Όλιβερ 31 (3), Αμάγια 17 (1), Εφθίμοφ 7, Νικολαΐδης 2, Μαρμαρινός, Βουρτζούμης.
