Πως περνούν τα χρόνια τα ρημάδια….Ήταν 17 Απριλίου πριν από 14 χρόνια, το 2001 όταν το Μαρούσι έγραφε την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας του. Στον τελικό του Σαπόρτα που έγινε στη Βαρσοβία νίκησε τη γαλλική Σαλόν και κατέκτησε το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Τα… αρχειακά στοιχεία όλης της πορείας και φυσικά του τελικού, τα βρίσκει κανείς εύκολα. Η Αμαρυσία είχε κάνει εκτενές αφιέρωμα και στα 10 χρόνια από την κατάκτηση. Τώρα, σας παραθέτουμε στο φως κάποια… κρυμμένα ντοκουμέντα. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, προπονητής εκείνης της ομάδας, δέχτηκε την «πρόκληση» του www.basketblog.gr και του συναδέλφου Μενέλαου Σεβαστιάδη με εμφανή χαρά. Χρειάστηκε λιγότερο από ένα 24ωρο για να «σκαλίσει» τις αναμνήσεις του, να κρατήσει τις σημειώσεις του και να μας αφηγηθεί με γλαφυρό ύφος, σα να ζούσε και πάλι, μερικές «ανέκδοτες» στιγμές εκείνης της μεγάλης πορείας. Απολαύστε τον…
Είχαμε αρχίσει από νωρίς
«Πριν φτάσω στο… ζουμί, στην πορεία της χρονιάς με την κατάκτηση, πρέπει να σου πω ότι δεν ήταν κάτι τυχαίο, αφού η δουλειά είχε αρχίσει από την προηγούμενη χρονιά. Τότε είχαμε βέβαια μεγαλύτερους παίκτες σε ηλικία, τον Κόρφα 38 χρονών, τον Παπαχρόνη 34 και ο Τέρνερ ήταν μεγάλος, αλλά είχαμε πάει πολύ καλά στο Κόρατς. Μας είχε αποκλείσει μάλιστα η Μάλαγα με τον Μάλκοβιτς, με τον Κόρφα να μου λέει πριν τα ματς, κόουτς ετοιμάσου θα έχουμε Σέρβο διαιτητή κι εκεί κι εδώ, τον ξέρω τον Μάλκοβιτς δεν τα αφήνει στην τύχη αυτά. Ρε συ του λέω, θα με τρελάνεις, έλα όμως που είχε δίκιο και ο… εκεί Σέρβος μας καθάρισε αποβάλλοντας τον Αμάγια.
Τέλος πάντων, είχε δημιουργηθεί στην ομάδα και μια σημαντική εμπειρία αλλά κυρίως η φλόγα για μια ακόμα καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα με πιο νέα παιδιά, είχαμε πάρει τον Τζίμι Ολιβερ, είχε δημιουργηθεί μια πολύ καλή παρέα, πολύ αγαπημένα παιδιά. Ταυτόχρονα, δουλέψαμε καλά και πρέπει να σου πω ότι από τον Φεβρουάριο κιόλας της περασμένης χρονιάς, έχοντας μάθει ότι το παιχνίδι πήγαινε πια στα 24», είχαμε αρχίσει και το δουλεύαμε. Το τελειοποιήσαμε το καλοκαίρι και το αποτέλεσμα φάνηκε νωρίς, αφού εμάς μας έμενε σπάνια η μπάλα στα χέρια, ενώ άλλες ομάδες χρειάστηκαν καιρό να συνηθίσουν. Στο πρωτάθλημα μάλιστα, παρότι τερματίσαμε έκτοι, είχαμε την καλύτερη επίθεση με 86 πόντους.
Ο Παπαντωνίου έκανε χαβαλέ ενώ… σκυλοπνιγόμασταν
Εγώ φρόντιζα όλη τη χρονιά να τους δίνω το όραμα μιας καλής πορείας στην Ευρώπη. Έβλεπα ότι είχε πάει καλά η προετοιμασία, ότι ήταν καλή η ομάδα και δε με ενδιέφερε αν θα βγω πέμπτος ή έκτος στην Ελλάδα, ακόμα και στα ελληνικά παιχνίδια ο προσανατολισμός ήταν να πάμε καλά στην Ευρώπη. Δεν είχαμε πολλούς παίκτες αυτό που λέμε μεγάλα ονόματα να μπουν να καθαρίσουν το παιχνίδι, είχαμε όμως ομαδικό πνεύμα και καλό κλίμα.
Ειδικά στα ταξίδια που είχαμε χρόνο τους τόνιζα την ευκαιρία. Θυμάμαι ήμασταν στη Γαλιλαία όταν τους έλεγα ρε σεις, φαντάζομαι την ώρα και τη στιγμή που θα πηγαίνουμε για τον τελικό με το τσάρτερ, θα έχουμε μέσα τις οικογένειες, τα παιδιά, τις γκόμενες, μια χαρά θα περνάμε, τους το έλεγα για να το συνειδητοποιούν σιγά- σιγά ότι μπορούσαμε να το κάνουμε.
Το κλίμα ήταν πάντα καλό, σε όλη τη διάρκεια της χρονιά. Είχαμε και τον Αντρέα τον Παπαντωνίου τιμ μάνατζερ, που ήταν χαρισματικός στις ατάκες και μας χαλάρωνε. Θυμάμαι στις πρωινές έκανε την προπόνηση ο Λινάρδος κι εγώ έτρεχα μέσα στο γήπεδο να κρατηθώ σε φόρμα και φώναζε το τρένο του Τίγρη δεν θα σταματήσει πουθενά. Θυμάμαι επίσης όταν πηγαίναμε στη Σμύρνη για να παίξουμε με την Καρσίγιακα, είχαμε κερδίσει μάλιστα μέσα σε πολύ εχθρική ατμόσφαιρα με τους Τούρκους πάνω από τα κεφάλια μας, είχαμε πάει στη Μυτιλήνη με αεροπλάνο, από εκεί με καράβι στον Τσεσμέ και μετά δυο ώρες δρόμο με πούλμαν. Στο καράβι λοιπόν, είχε μεγάλη θαλασσοταραχή κι ενώ είχαμε αγχωθεί, έπαιρνε ο Αντρέας τη μητέρα του και φώναζε, έλα μάνα με χάνεις, κάνε την προσευχή σου, άναψε ένα κερί για μένα και έβγαζε γέλιο και μας έφυγε η πίεση.
Αν χάσεις σουτ, θα φας πρόστιμο
Στο αγωνιστικό μέρος, νομίζω ότι το «κλειδί» ήταν τα παιχνίδια με τη Βόννη που μας πήγαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Ήταν πολύ καλή ομάδα, γεμάτη, οι Γερμανοί κι εμείς στο πρώτο ματς δεν είχαμε τον Αμάγια, δε σου κρύβω ότι είχα ένα… σφίξιμο. Έβαλα όμως δεύτερο ψηλό τον Λογοθέτη κι έβαλε 20 πόντους! Κερδίσαμε 91-71 εδώ και πηγαίνοντας για τη ρεβάνς σκεφτόμουν σαν… Έλληνας ότι θα έχουν απογοητευτεί και δε θα έχει κόσμο. Και τι να δούμε; Μιάμιση ώρα πριν το ματς είχε ουρά 500 μέτρα να πάρουν εισιτήρια και μέσα στο γήπεδο, παρουσίαση με προβολείς, πυροτεχνήματα και τους παίκτες της να κατεβαίνουν από τις κερκίδες μέσα από ένα διάδρομο με φώτα.
Κερδίσαμε κι εκεί, 101-91 με τον Όλιβερ να βάζει 37 πόντους και να έχει χάσει μόνο μια βολή!
Όταν τελείωσε το ματς, έρχεται ο μάνατζέρ τους μαζί με έναν Έλληνα σπουδαστή που είχε πάρει για μεταφραστή και μου λέει ξέρεις, εδώ τις συνεντεύξεις τις κάνουμε λίγο διαφορετικά. Πάμε στο κυλικείο και κάθεται και ο κόσμος και παρακολουθεί και κάνει ερωτήσεις. Σάστισα, τους ακολουθώ και βλέπω γύρω στα 300 άτομα να μας περιμένουν, με τις μπύρες τους, τα φαγητά τους. Στηνόμαστε μπροστά από κάτι μπάνερ με τους χορηγούς, ανάμεσα σε μένα και τον συνάδελφο, έναν Κροάτη προπονητή είχαν, υπήρχε κονφερανσιέ και αρχίζει κάτι ερωτήσεις με τον δικό τους.
Ξαφνικά γυρίζει σε μένα και με ρωτάει τι είπες στον Ολιβερ και είχε αυτή την απόδοση. Του απαντάω ατάκα, ότι είχε πει ότι αν χάσει σουτ θα του βάλω πρόστιμο. Ε, έγινε χαμός, πανηγύρι κανονικό, μας αποθέωνε ο κόσμος κι ας τους είχαμε νικήσει. Και τους είπα και το πίστευα, ότι μπορεί ο πολιτισμός να άρχισε από τη αρχαία Ελλάδα, αλλά με τις εικόνες που εισπράττω είμαι ενθουσιασμένος γιατί ήρθα σε μέρη που ο πολιτισμός έχει προχωρήσει πολύ. Στην Ελλάδα κερδίζεις και σε χειροκροτούν, χάνεις και σε φτύνουν.
