Της Κατερίνας Φραγκουλάκη
Στον χώρο: «Σ.Ο.Τ.Α. – ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΟΔΗΓΩΝ ΤΑΞΙ ΑΤΤΙΚΗΣ», η παράσταση: «Aίθουσα αναμονής», αφήνει δυνατό το στίγμα της στα καλλιτεχνικά δρώμενα της θεατρικής Αθήνας.
Τέσσερις γυναίκες επί σκηνής, καταθέτουν με μεράκι την καλλιτεχνική τους υπόσταση.
Τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες εμπνέουν και συγκινούν το κοινό με την παρουσία τους επί σκηνής.
Οι: Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ασημίνα Μουστακαλή, Μυρτώ Στράμπη σε κείμενο των: Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Ελένη Μολφέτα, Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη, Δήμητρα Τάμπαση, αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μας με τις ερμηνείες τους.
Τι συμβαίνει όταν τέσσερις γυναίκες συναντιούνται εντελώς τυχαία σε μια αίθουσα αναμονής; Ποια κοινή μοίρα θα τις ενώσει και πως ξετυλίγονται οι ιστορίες της ζωής τους σιγά- σιγά; Ποια η μοίρα της γυναίκας μέσα σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα. Και πως η κοινωνία εντέλει αντιμετωπίζει τη γυναίκα; Γιατί ακόμα τα δυο φύλα δεν τα θέτουμε στην ίδια βάση αν σκεφτεί κανείς πως μιλάμε για ανθρώπους; Με τις ίδιες ανάγκες… Την ίδια επιθυμία για ύπαρξη και συνύπαρξη μέσα στον κοινωνικό ιστό.
Οι: Ασημίνα, Ειρήνη, Μαίρη και Μυρτώ δίνουν απαντήσεις.
Έχοντας να αναμετρηθούν με δύσκολους συναισθηματικά ρόλους, καθώς αγγίζουν με τις ερμηνείες τους την γυναικεία φύση και οντότητα σε όλες τις πτυχές της, καταθέτουν επί σκηνής ένα αποτέλεσμα που θα συζητηθεί.
Γυναίκες που τους επιβλήθηκαν τα ΠΡΕΠΕΙ, γυναίκες που δεν είχαν άλλη επιλογή, γυναίκες που χειραγωγήθηκαν και καθοδηγήθηκαν. Γυναίκες σχεδόν διαλυμένες ψυχικά. Γυναίκες όμως που βρήκαν τη δύναμη, μέσα από την ελπίδα που γεννά το συναίσθημα για επιβίωση, μέσα από το σκοτάδι, να σταθούν στα πόδια τους και να φωνάξουν: ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ!!!. Να ακουμπήσουν η μια στην άλλη και να μιλήσουν. Γυναίκες ουσιαστικά της διπλανής πόρτας, που η κοινωνία, λόγω ταμπού, γυρίζει την πλάτη, το βλέμμα σαν να είναι αόρατες. Σε μια εποχή- επιτρέψτε μου την περιγραφή- που η μάσκα πρωταγωνιστεί στα πρόσωπα των περισσοτέρων ανθρώπων, η παράσταση: «Αίθουσα αναμονής», έρχεται να απαντήσει με λέξεις, με εκφράσεις, με εικόνες, με πρόσωπα. Και απαντά δυναμικά, σαν να σε τραβάει από το χέρι για να δεις, πως μέσα σε αυτές τις ιστορίες κάπου βρισκόμαστε όλες μας, όλοι μας. Γιατί ο πόνος, ο ρατσισμός, η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, ο αυταρχισμός δεν κοιτάει φύλα. Και μπορεί με έξυπνο αλλά συγχρόνως και ύπουλο τρόπο οι οπτικές αυτές για τη ζωή να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Μια παράσταση με κείμενο αιχμηρό. Σκληρό αλλά τόσο αληθινό. Μια παράσταση με γραφή σύγχρονη, που σπάει τα ταμπού και τον καθωσπρεπισμός. Την επιφάνεια. Και αγγίζει το εσωτερικό του δέρματος και ευαίσθητες χορδές.
Από σκηνοθετικής απόψεως, η Δήμητρα Τάμπαση παραδίδει στο κοινό μια δυνατή παράσταση. Μια παράσταση πρωτότυπη, εμπνευσμένη από έναν αέρα που φέρει αλλαγή στις θεατρικές σκηνές. Και έχει τόσο ενδιαφέρον, που δεν μειώνεται καθόλου κατά τη διάρκεια του έργου. Έχει εισβάλλει με πάθος στις ψυχές των γυναικών, καταφέρνοντας να βγάλει από μέσα τους και την τελευταία ευαίσθητη χορδή των ρόλων αλλά και των ηθοποιών.
Μια παράσταση που σας προτείνω, καθώς είμαι σίγουρη πως θα σας αγγίξει ψυχικά, πνευματικά, συναισθηματικά.
