Έτσι λοιπόν παρατηρείται το φαινόμενο Δήμοι να δεσμεύουν χώρους ιδιωτών για δεκαετίες και το χειρότερο να καλούνται οι παρόδιοι ιδιοκτήτες του δεσμευμένου χώρου να ξεπουληθούν κυριολεκτικά για να αποζημιωθεί ο ιδιόκτητης. Διότι σύμφωνα με το Νομαρχιακό Διάταγμα του 1923! (Ν.Δ. 17-7-1923) υπόχρεοι είναι οι παρόδιοι ιδιοκτήτες οι οποίοι, αν και καλούνται να πληρώσουν (για ένα χώρο που αφορά το σύνολο των δημοτών), δεν έχουν καν το δικαίωμα να αποφασίσουν αν θέλουν να χρεωθούν τα υπέρογκα και εξοντωτικά ποσά.
Μια τέτοια περίπτωση (μεταξύ άλλων) είναι η «υπόθεση Νουάρου» του Δήμου Αμαρουσίου που ταλανίζει εδώ και χρόνια την τοπική κοινωνία. Η συγκεκριμένη υπόθεση ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘90 και αφορά την απαλλοτρίωση των Ο.Τ. 368Α, 368Β, 368Γ βόρεια της οδός Νουάρου, στην περιοχή Καρπάθικα, συνολικής έκτασης 4.158 τ.μ., για την οποία έχει εκδοθεί πράξη αναλογισμού αποζημίωσης από την πολεοδομία Αμαρουσίου (πράξη 5/1996) με την οποία καλούνται οι παρόδιοι ιδιοκτήτες (68 οικογένειες) και ο Δήμος, να αποζημιώσουν τον ιδιοκτήτη της δεσμευμένης έκτασης με το συνολικό ποσό των 4.200.000 ευρώ (4,2 εκατ.), από τα οποία ο Δήμος είναι υπόχρεος για περίπου 1.300.000 ευρώ (1,3 εκατ.) και τα υπόλοιπα 2.900.000 ευρώ (2,9 εκατ.) οι περίοικοι ιδιοκτήτες. Η υπόθεση πλέον βρίσκεται στην τελική φάση αναγνώρισης ιδιοκτητών ώστε να ξεκινήσει η αποστολή των ενταλμάτων πληρωμής στους παρόδιους ιδιοκτήτες.
Είναι φυσικό στην προοπτική μιας τέτοιας εξέλιξης, εμείς οι παρόδιοι ιδιόκτητες (με αυτή μου την ιδιότητα επικοινωνούμε μαζί σας) να έχουμε χάσει τον ύπνο μας, να βρισκόμαστε σε κατάσταση νευρικού κλονισμού και πανικού, βλέποντας να καταστρέφεται το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν βλέπουμε την αναλγησία της δημοτικής αρχής η οποία, αν και από το 2002 έχει πάρει τρεις ομόφωνες αποφάσεις για την οριστική απαλλαγή μας, δεν έχει προβεί σε καμία ενέργεια μέχρι σήμερα. Μάλιστα, το θέμα είχε συζητηθεί τόσες φορές, με συνεχείς δεσμεύσεις και υποσχέσεις, ώστε φαίνεται ότι είχαν πειστεί και οι ίδιοι για να το συμπεριλάβουν στον Α’ ετήσιο απολογισμό 2007-8 του Δήμου ως ήδη επιλυμένο.
Όμως για την επίλυση τέτοιων πολύπλοκων ζητημάτων χρειάζεται τόλμη και πολιτική βούληση. Οι δημοτικές αρχές γνώριζαν το πρόβλημα και έπρεπε να είχαν δρομολογήσει μακροπρόθεσμες και βραχυπρόθεσμες λύσεις. Οι δήμαρχοι θα έπρεπε να είχαν κάνει δυναμικές παρεμβάσεις για τους ελεύθερους χώρους τόσο σε επίπεδο Δήμων όσο και σε επίπεδο τοπικών ενώσεων και ΚΕΔΚΕ.
Διότι πιστεύουμε ότι λύσεις υπάρχουν, παράδειγμα τέτοιων δυναμικών αποφάσεων για απόκτηση ελεύθερων χώρων αποτελεί ο Δήμος Λυκόβρυσης, ο οποίος, παραβλέποντας το πιθανό πολιτικό κόστος, προχώρησε στην επιβολή ειδικού τέλους (που βαρύνει περισσότερο τις μεγάλες επιχειρήσεις της περιοχής) προκειμένου μέσω δανεισμού να αγοράσει χώρους πρασίνου. Επίσης, μια άλλη προοπτική είναι το νέο Πράσινο Ταμείο το οποίο προβλέπει τη χρηματοδότηση των Δήμων σε τέτοιες περιπτώσεις.
Πώς θα σας φαίνονταν, εάν στα εγκαίνια ενός πάρκου, παρακολουθείτε από το μπαλκόνι του σπιτιού σας (ως παρόδιος ιδιοκτήτης) τον δήμαρχο να αποθεώνεται από τους καλεσμένους δημότες και φίλους για το πάρκο που έγινε με τα δικά σας χρήματα; Το χειρότερο βέβαια είνα, να μην παρευρίσκεστε, γιατί απλώς, δεσμεύτηκε η περιουσία σας, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το έργο του δημάρχου».
