Η Ένωση Ποντίων Μελισσίων, που ιδρύθηκε το 1954 από τους Έλληνες Πόντιους πρόσφυγες του 1922, που εγκαταστάθηκαν από τότε στην περιοχή, προσπαθεί να είναι πρωτοπόρος μαζί με άλλα αδελφά σωματεία στη διατήρηση του συνολικού πνεύματος πολιτισμού που γεννήθηκε πριν 2.500 χρόνια από Ίωνες της Μιλήτου οι οποίοι αποίκησαν την παράλια αυτή περιοχή του Εύξεινου Πόντου.
Ο πολιτισμός αυτός είχε πολλές μορφές παρουσίας. Μορφή γλώσσας, αφού η σήμερα ομιλούμενη ελληνική ποντιακή διάλεκτος είναι η μόνη που έχει τόσα κοινά στοιχεία με την ομηρική ελληνική, μια γλώσσα εκφρασμένη μέσα από την ποίηση και το θέατρο. Είχε τη μορφή των χορών, επίσης πανάρχαιων, όπως ο πυρρίχιος. Είχε όμως και μια κοινωνική διάρθρωση και σχέση των τάξεων που ως αποτέλεσμα είχε την κοινή πρόοδο και ευημερία και κυρίως τη μάθηση. Η ποντιακή κοινότητα, όχι μόνον ως δωρεά πλουσίων αλλά και με συνεισφορά κοινών ως προς το εισόδημα ανθρώπων, είχε ιδρύσει τόσα πολλά σχολεία ελληνικής γλώσσας και παιδείας, που μπορούσαν να δέχονται πολλές δεκάδες χιλιάδες μαθητών.
Ο πολιτισμός αυτός όμως αφανίστηκε κατά τον πλέον βάρβαρο τρόπο από τον νέο τουρκικό εθνικισμό που οραματίστηκε και πραγμάτωσε ο Μουσταφά Κεμάλ.
Από την όση ιστορία έχω διαβάσει, δεν γνωρίζω άλλη καταστροφή του ελληνικού στοιχείου τόσο βίαιη και τόσο ομαδική και μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ελαχίστων ετών. 353.000 θύματα και μάλιστα αθώων γυναικόπαιδων και άοπλων ανδρών δεν έχει μετρήσει το έθνος. Και όμως. Αυτή η πρωτόφαντη καταστροφή, για πολιτικούς και πολιτειακούς λόγους, έμεινε περίπου στην αφάνεια για πολλές δεκαετίες.
Όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν δυναμώσει οι φωνές, που δεν είναι μόνον ελληνικές, που απαιτούν ηθική αποκατάσταση των θυμάτων μέσω της αναγνώρισης αυτής της γενοκτονίας.
∆ιότι ο αφανισμός αυτός που συντελέστηκε τότε επί των Ελλήνων του Πόντου φέρει όλα τα ιστορικά και νομικά στοιχεία που συνιστούν το έγκλημα της γενοκτονίας.
∆υστυχώς, πολλοί των Ελλήνων βλέπουν αυτό τον αγώνα για την αναγνώριση της γενοκτονίας ως ένα θέμα που αφορά μόνον τους Πόντιους.
∆εν θα αναφερθώ σε λεπτομέρειες -και υπάρχουν πολλές- γύρω από το σκεπτικό αυτό.
Θα πω απλά: είναι ένα τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό λάθος.
Η καταδίκη των γενοκτονιών είναι υποχρέωση όλων των πολιτών της υφηλίου.
Η Ένωσή μας, κάθε χρόνο και περί την 19η Μαΐου , ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, διοργανώνει μια εκδήλωση γύρω από το θέμα της γενοκτονίας και αυτό σε μια προσπάθεια η δικαιολογητική βάση της διαμαρτυρίας να γίνει ως έννοια κτήμα του ευρύτερου αριθμού των πολιτών αυτής της χώρας, πολιτών ανεξαρτήτως καταγωγής. Η ποντιακή γενοκτονία μπορεί συγκινησιακά να φέρνει ευκολότερα τα δάκρυα στα ποντιακά μάτια, μιας και αναφέρεται στα δεινά φίλτατων συγγενικών προσώπων, όμως αποτελεί απεχθές και καταδικαστέο πολιτικό γεγονός και σαν τέτοιο αφορά όλους.
Θέμης Ξανθόπουλος
Γ. Γραμματέας της ΕΝΩΣΗΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΜΕΛΙΣΣΙΩΝ
