Ως γνωστόν η νόσος αλτσχάιμερ εμφανίζεται στους ανθρώπους και κυρίως σε προχωρημένη ηλικία. Παρολαυτά, μια παρόμοια νόσος ταλαιπωρεί, κάποιες φορές, και τους τετράποδους φίλους μας.
Ο κτηνίατρος κ. E. Barchas, με άρθρο του στο Dogster, αναφέρθηκε στην ασθένεια αυτή παίρνοντας αφορμή από ένα περιστατικό που αφορούσε τον σκύλο ενός γνωστού του: «Πριν λίγο καιρό δέχθηκα τηλεφώνημα ενός πελάτη μου. Το 17-χρονο σκυλάκι του είχε καρδιακή ανεπάρκεια, η οποία διεγνώσθη μετά από μία σχεδόν θανάσιμη αναπνευστική κρίση. Ευτυχώς, ο οργανισμός του σκύλου ανταποκρίθηκε στη χορηγούμενη θεραπεία και τελικά ο σκύλος επέστρεψε, κάποια στιγμή, στο σπίτι του.
Αρκετές ημέρες αργότερα, δέχθηκα τηλεφώνημα και πάλι από τον ίδιο άνθρωπο. Ο σκύλος του ανέπνεε κανονικά, ήταν δραστήριος και δεν έβηχε όπως παλιά. Παρολαυτά, η συμπεριφορά του ήταν πολύ περίεργη. Ο σκύλος φαινόταν ταραγμένος και περπατούσε κάνοντας κύκλους. Δεν ανταποκρινόταν όταν τον φώναζαν με το όνομά του, αν και δεν φαινόταν να είχε χάσει την ακοή του. Δεν κοιμόταν πολύ – μόνο για λίγο, καθώς η ταραχή του επέστρεφε. Ο ιδιοκτήτης του ήθελε να ξέρει αν όλα τα συμπτώματα αυτά ήταν τυχόν παρενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής που είχε πάρει πριν λίγο καιρό, για την καρδιά του.
Είμαι κτηνίατρος πολύ καιρό και γνωρίζω πως ποτέ δεν θα έχω αντιμετωπίσει τα πάντα. Έχω μάθει επίσης πως τα πάντα είναι πιθανά και πως ποτέ δε μπορούμε να λέμε «ποτέ». Γιαυτό και δε μπορούσα να δηλώσω με απόλυτη βεβαιότητα πως τα φάρμακά του (benazepril, furosemide, και pimobendan) δεν ήταν αυτά που προκάλεσαν τα συμπτώματα. Θα μπορούσα να πω όμως πως το θεώρούσα απίθανο. Έχω εκτεταμένη εμπειρία με όλα αυτά τα φάρμακα και τις παρενέργειές τους – ποτέ δεν προκάλεσαν ταραχή, αποπροσανατολισμό και αϋπνία.
Μου φάνηκε πως ο σκύλος υπέφερε από εξασθένηση των γνωστικών του λειτουργιών – κοινώς, από άνοια. Οι ηλικιωμένοι σκύλοι είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στο εν λόγω πρόβλημα. Μάλιστα, η ασθένεια αυτή έχει και όνομα : canine cognitive dysfunction syndrome (CCDS – κυνικό (σκυλίσιο) σύνδρομο γνωστικής δυσλειτουργίας). Ο ιδιοκτήτης του σκύλου αναρωτήθηκε, προφανώς, γιατί τα συμπτώματα εμφανίστηκαν τόσο απότομα.
Θυμήθηκα την πρώτη φορά που συνάντησα άνθρωπο με άνοια, πριν αρκετά χρόνια. Ήταν μια μεγάλη, σε ηλικία, συγγενής μου. Έπεσε και έσπασε ένα κόκκαλο στο πόδι της. Θα χρειαζόταν χειρουργείο και, σύμφωνα με τον γιατρό της, δε θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Η πρόβλεψη αυτή του γιατρού μου φάνηκε παράξενη – ένα σπασμένο κόκκαλο ήταν το πρόβλημα! Αποδείχθηκε πως έκανα λάθος. H εγχείριση πέτυχε αλλά, λίγο μετά το ατύχημα, η συγγενής μου διεγνώσθη με άνοια η οποία προχωρούσε ταχέως. Δυστυχώς, η κυρία δε μπόρεσε ποτέ ξανά να ζήσει έξω από κάποιο κέντρο υποστήριξης. Η πτώση αυτή ουσιαστικά αποτέλεσε τον «διακόπτη» που ενεργοποίησε την άνοια, η οποία υπέβοσκε για πολλά χρόνια
Στην περίπτωση του σκύλου, θεώρησα πως η κρίση της καρδιακής ανεπάρκειας είχε παρόμοια αποτελέσματα. Παρολαυτά, δίχως να δω τον σκύλο από κοντά δε θα μπορούσα να ξέρω σίγουρα. Δυστυχώς ο ιδιοκτήτης του αρνήθηκε την εξέταση! Ακόμα και αν είχα εξετάσει το σκυλάκι, δε θα μπορούσα να ξέρω σίγουρα τι είχε. Η διαγνωστική δυσλειτουργία είναι δύσκολη στη διάγνωσή της – ακόμα και στον άνθρωπο, παρά τις σχετικές εξετάσεις που υπάρχουν. Σκεφτείτε πως τέτοιες εξετάσεις δεν υπάρχουν για τους σκύλους.
Τι είναι, τελικά, η διαγνωστική δυσλειτουργία στους σκύλους; Δεν είναι ακριβώς ίδια με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Ο εγκέφαλος του σκύλου δεν αποκτά αμυλοειδής πλάκες (αν και σπανίως οι εγκέφαλοι των σκύλων εξετάζονται μετά το θάνατό τους, επομένως ενδεχομένως οι πλάκες να υπάρχουν και να μη γνωρίζουμε γι’ αυτές.). Παρολαυτά, η διαγνωστική δυσλειτουργία έχει αρκετές ομοιότητες με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Αποτελεί νόσο του εγκεφάλου και εμφανίζεται στους γηραιότερους σκύλους. Ο σκύλος που προσβάλλεται απ’ αυτήν μπορεί να ξεχάσει το όνομά του, να χάνεται στο δικό του περπάτημα και βηματισμό ή να μη θυμάται τους ιδιοκτήτες του. Στα πρώτα στάδια της νόσου, ο σκύλος δεν χαιρετά τα αφεντικά του όταν αυτά έρχονται στο σπίτι ενώ μπορεί να περπατά στην αυλή και ξαφνικά να μένει ακίνητος, κοιτώντας στο κενό.
Όπως αναφέραμε ήδη, είναι μία νόσος δύσκολη στη διάγνωσή της. Τα συμπτώματα δεν είναι πάντα τόσο έκδηλα ενώ είναι παρόμοια μ’ αυτά άλλων ασθενειών. Για παράδειγμα, οι σκύλοι με απώλεια ακοής ενδέχεται επίσης να μη χαιρετούν τα αφεντικά τους στην πόρτα γιατί δεν αντιλαμβάνονται την είσοδό τους. Αλλαγές στη συμπεριφορά του σκύλου προκαλούνται και από τα προβλήματα στο συκώτι (ηπατική εγκεφαλοπάθεια). Όγκοι στον εγκέφαλο, μηνιγγίτιδα και εγκεφαλίτιδα έχουν επίσης συμπτώματα παρόμοια μ’ αυτά της διαγνωστικής δυσλειτουργίας. Ακόμα και κάποια φάρμακα όπως π.χ παυσίπονα ή φάρμακα θεραπείας της επιληψίας έχουν παραπλήσια συμπτώματα.
Τα άσχημα νέα έχουν ως εξής. Η ασθένεια έχει προοδευτικό χαρακτήρα (δηλαδή χειροτερεύει με τον χρόνο) και δεν αντιμετωπίζεται επαρκώς με κάποια θεραπεία. Υπάρχουν φάρμακα στο εμπόριο η χρήση των οποίων, όμως, δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα σύμφωνα με τους πελάτες μου.
Ευτυχώς, υπάρχουν και καλά νεα! Οι σκύλοι που πάσχουν από τη συγκεκριμένη νόσο δεν ταλαιπωρούνται τόσο όσο οι άνθρωποι που προσβάλλονται από Αλτσχάιμερ ή άλλες παθήσεις. Αντίθετα, κατορθώνουν ως ένα βαθμό να ζουν φυσιολογικά – κυρίως γιατί δεν έχουν το ίδιο γνωστικό επίπεδο μ’ αυτό των ανθρώπων αλλά και γιατί ο εγκέφαλός τους δεν καταστρέφεται τόσο όσο αυτός των ανθρώπων με άνοια.
Αν νομίζεται πως ο σκύλος σας μπορεί να υποφέρει από γνωστική δυσλειτουργία, ζητήστε από τον κτηνίατρό σας να τον εξετάσει. Όπως ανέφερα, αρκετές ασθένειες έχουν παραπλήσια συμπτώματα. Κάποιες εξ αυτών, μάλιστα, είναι σοβαρές και απαιτούν θεραπεία. Ο κτηνίατρος, κατά πάσα πιθανότητα, θα σας συστήσει εξετάσεις – αίματος, ή άλλες. Αν ο σκύλος σας διαγνωσθεί, τελικά, με το σύνδρομο CCDS, παρηγορηθείτε στη σκέψη πως δεν θα ταλαιπωρηθεί τόσο όσο κάποιος άνθρωπος με άνοια, και προσφέρετέ του όση περισσότερη φροντίδα χρειάζεται.»
Πηγή petfriends.gr
