«Η λεμονιά»: Η Αλεξάνδρα Ούστα συγκινεί

Στη σκηνή του θεάτρου 104, η ηθοποιός  Αλεξάνδρα Ούστα, συγκινεί με την ερμηνεία της.
Μόνη της επί σκηνής, σε έναν μονόλογο ιδιαίτερο και έντονο συναισθηματικά, ξεδιπλώνει με μαεστρία το ταλέντο της, αφήνοντας στο κοινό την αίσθηση του καλού και ποιοτικού θεάτρου. Η κα. Ούστα στην πιο προσωπική παράσταση της πορείας της, συν-σκηνοθετεί με τη Μένη Κωνσταντινίδου και ερμηνεύει το έργο του Γιάννη Κεντρωτά, «Η λεμονιά». Με έμπνευση από τις κασέτες που ηχογραφούσε η μητέρα της, όταν ζούσε στη Σαουδική Αραβία του ‘70, έρχεται στο προσκήνιο μια ιστορία που κινείται ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα. Ένα έργο που μιλά για τα ψέματα που λέμε στους άλλους αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, για την μοναξιά, την καταπίεση και τα ανείπωτα συναισθήματα.

Η ηθοποιός χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά της μέσα, κίνηση, έκφραση προσώπου, παραδίδει στο κοινό μια παράσταση πλούσια από εικόνες και νοήματα. Περιγράφοντας τη ζωή της μητέρας της σε μια εποχή αλλά και σε μια χώρα που ο όρος γυναίκα, σύντροφος, συνοδοιπόρος, υπήρχαν καλά κλεισμένες σε τοίχους σπιτιών. Η καλλιτέχνης σπάει τη σιώπη της πάνω στο θεατρικό σανίδι και με κάθε λεπτομέρεια αποκαλύπτει αλήθειες. Όλες όσες οι γυναίκες εκείνης της εποχής δεν τόλμησαν να πουν… Στο πρόσωπό της ένιωσα σαν να μιλούν πολλές γενιές μαζί. Ακόμα και εκείνες, οι πιο σύγχρονες που ίσως να παλεύουν ακόμα με τις σιώπες. Σε μια παράσταση, επιτρέψτε μου την περιγραφή, τιμής ένεκεν σε όλες εκείνες που προσπαθούν να πουν κάτι μέσα από τα σκοτάδια που πρωταγωνιστούν στη ζωή. Σε εκείνες που ονειρεύονται ένα καλύτερο κόσμο και με την ομορφιά της ψυχής δίνουν φως, κρύβοντας ακόμα και την οδύνη. Νιώθω πως πολλές φορές ταυτίστηκα με την κα. Ούστα κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Στις κασέτες αυτές ακούμε μια νέα γυναίκα να προσπαθεί να πείσει την οικογένεια – και τον εαυτό της – ότι όλα πάνε καλά, ενώ η ίδια υποφέρει. Εγκλωβισμένη σ’ έναν ρόλο που της έχει επιβληθεί από την κοινωνία, βρίσκεται σ’ έναν τόπο μακρινό και σε ένα πλαίσιο που δεν της επιτρέπει να εκφράσει τα αληθινά της συναισθήματα.
Η «Λεμονιά» αντιπροσωπεύει αυτή την προσπάθεια επιβίωσης, αυτό το δέντρο που μαραζώνει όταν δεν το ποτίζει κανείς.

Από άποψη κειμένου, ο συγγραφέας Γιάννης Κεντρωτάς, παραδίδει στο κοινό ένα αληθινό διαμάντι. Με τη σύγχρονη γραφή του, ο κ. Κεντρωτάς συγκινεί. Κάνοντας με βγαίνοντας από την αίθουσα, να κουβαλώ μαζί μου ατάκες. Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία της τέχνης…

Από σκηνοθετικής απόψεως, οι: Κωνσταντινίδου και Ούστα προσφέρουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.

Μια πράσταση που σας προτείνω να δείτε.