«ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ 2»: Ο Δημήτρης Χαβρές ενσαρκώνει με μαεστρία τον ρόλο του- Συγκλονιστική ερμηνεία

Της Κατερίνας Φραγκουλάκη

Στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου ARROYO η παράσταση «ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ 2» της Ευσταθίας με τον συγκλονιστικό Δημήτρη Χαβρέ αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της.

Σε σκηνοθεσία της εξαιρετικής -πάντα- Μάνιας Παπαδημητρίου, το έργο χαρίζει μοναδικές στιγμές και συγκίνηση στο φιλότεχνο κοινό.
Κείμενο δυνατό, γραφή ιδιαίτερη και ερμηνεία που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Τον Δημήτρη Χαβρέ τον βλέπω επί σκηνής για δεύτερη φορά. Το ταλέντο του με συγκινεί. Τον παρακολουθώ κατά τη διάρκεια της παράστασης με ιδιαίτερη προσοχή.
Έχοντας να αναμετρηθεί με έναν δύσκολο ρόλο συναισθηματικά, ο ηθοποιός εισβάλει ψυχή και σώμα μέσα του.
Άλλοτε περπατώντας και άλλοτε τρέχοντας πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστικής περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το παρελθόν και το παρον της ζωής του. Τις εμπειρίες του και όλα εκείνα που θα επιθυμούσε να έχει ή εκείνα που στο πέρασμα των χρόνων έχασε. Με λόγο τολμηρό, ο κ. Χαβρές έρχεται αντιμέτωπος μέσω του κειμένου με καταστάσεις που όλοι έχουμε παλέψει ή συνεχίζουμε να παλεύουμε.
Τους άγριους ρυθμούς της σύγχρονης πραγματικότητας, τα όνειρα και τους στόχους που δεν πραγματοποιούνται. Τα παιδικά τραύματα που παραμένουν μέσα στον χωροχρόνο μας και μεγαλώνουν μαζί μας. Την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου να βρει τα πατήματά του στο χάος της ψηφιακής μη-πραγματικότητας. Την ανάγκη για επικοινωνία. Τη μοναξιά. Τα απωθημένα.
Την ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από τα κουτάκια που η ίδια η εποχή τον τοποθετεί και εν τέλει να βρει τον εαυτό του. Έχοντας πια τη δύναμη και τη δυναμική να ζήσει χωρίς προσωπεία, μάσκες και φόβο. Ο κ. Χαβρές ενσαρκώνει τον άνθρωπο αυτό με τεράστια επιτυχία αποδεικνύοντας μου την σπουδαιότητά του πάνω στο θεατρικό σανίδι. Με αρωγό την μοναδική σκηνοθετική καθοδήγηση της κα. Παπαδημητρίου ένιωσα πως υποδύεται- αν και μονόλογος- τις ζωές πολλών ανθρώπων μαζί. Με έκανε να δακρύσω αλλά και να αναρωτηθώ…Με έκανε να γελάσω αλλά και να θέλω κι εγώ να ταυτιστώ με τον ήρωα που χάνεται μέσα στα χρόνια, που προσπαθεί να βρει αγάπη, να ακουμπήσει κάπου κουρασμένος από το ταξίδι. Γιατί, όλοι πάνω σε έναν διάδρομο κινούμαστε. Μια παράσταση γεμάτη από εικόνες και συναισθήματα. Μια παράσταση που θα αναζητήσω να δω και δεύτερη φορά.

Ταυτότητα παράστασης