To Cine Δράση συνεχίζει τις προβολές του την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου, στις 20.15 στο πρώην ΤΥΠΕΤ (Υμηττού και Πλαταιών) με την «Άγνωστη» του Giuseppe Tornatore. Η ταινία θεωρείται η καλύτερη του σκηνοθέτη μετά το «Σινεμά ο Παράδεισος», που σάρωσε στα Βραβεία David di Donatello κερδίζοντας 5 από αυτά: Καλύτερης Ταινίας, Ηθοποιού, Σκηνοθέτη, Φωτογραφίας, Μουσικής για τον μαέστρο Ennio Morricone.
O αγαπημένος Ιταλός σκηνοθέτης πήρε στα χέρια του μια θλιβερή ιστορία και τη μετέτρεψε σε σκοτεινό, αλλά αισιόδοξο κινηματογραφικό ποίημα: μελόδραμα και ταυτόχρονα θρίλερ με χιτσκοκικές αναφορές. Ένα ποίημα για τη μητρότητα, τη μοίρα, την εκδίκηση, την αγάπη, την ελπίδα, την επικοινωνία που χτίζεται μέσα σε συνθήκες αποκλεισμού. Για μια γυναίκα που έπεσε χαμηλά και συνέχισε να πέφτει, καθώς οι ελάχιστες ελπίδες σωτηρίας και λύτρωσης της από μια κολασμένη ζωή ακυρώνονται από την ανθρώπινη κακία. Αλλά είναι δυνατή και αποφασιστική. Όταν πέφτει κάνει τα πάντα για να ξανασηκωθεί, ακόμα και αν τα πάντα είναι η προσκόλληση σε μια ψεύτικη αλήθεια που δείχνει να μπορεί να της προσφέρει σκοπό και ελπίδα λύτρωσης.
Η υπόθεση
Η «άγνωστη» ηρωίδα του φιλμ είναι στην πραγματικότητα η Irena, μια γυναίκα από τις Ανατολικές χώρες, μετανάστρια στην Ιταλία, η οποία, σαν να ήταν φυσικό, έπεσε στα χέρια ενός παράνομου κυκλώματος εκμεταλλευτών (από αυτά που ξεφυτρώνουν στις σελίδες και των δικών μας ειδήσεων), που τη μετέτρεψαν στην αρχή σε πόρνη και, στη συνέχεια, σε μηχανή που γεννούσε παιδιά, τα οποία πουλιούνταν σε εύπορες οικογένειες. Και αντί να απολαμβάνει μια στοιχειώδη προστασία βρίσκεται κατηγορούμενη για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε.
Το μυστήριο είναι εκθαμβωτικό και από την αρχή της ταινίας. Το σφύριγμα ενός τρένου ακούγεται σε μαύρο φόντο, μετά η σκηνή ανοίγει σε ένα τεράστιο ερειπωμένο κτίριο όπου γυναίκες με εσώρουχα, ψηλοτάκουνα και τα πρόσωπά τους προστατευμένα από μάσκες παρατάσσονται σε σειρά ανά τρεις ενώ ένας άνδρας τις παρακολουθεί μέσα από μια τρύπα. Μια από αυτές καλείται να βγάλει τα ρούχα της και να γυρίσει αργά. Επιλέγεται, ξαναβάζει τα ρούχα της, βγάζει τη μάσκα και κοιτάζει κατευθείαν στην κάμερα. Η ακολουθία διακόπτεται και βλέπουμε το τρένο περνάει και μέσα του βρίσκεται μια γυναίκα.
Γρήγορα μέσα από πολυάριθμες αναδρομές, γίνεται σαφές, ότι η Irena είναι η γυναίκα και στην εναρκτήρια σκηνή και η ταξιδιώτισσα. Ταξιδεύει και μεταφέρεται σε μια ιταλική πόλη -που σκόπιμα μένει άγνωστη, φανταστική για να δώσει στην ιστορία την καθολικότητα που της ταιριάζει. Δεν φοράει πλέον περούκα με πλατινέ μαλλιά. Είναι καστανή και έχει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα. Νοικιάζει ένα διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία από το οποίο μπορεί άνετα να παρακολουθεί τη ζωή των Adacher μιας οικογένειας κοσμηματοπωλών στο απέναντι κτίριο. Η οικογένεια, όπως και η Irena, έχει τα δικά της μυστικά.
Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την Tea, τη μικρή τους κόρη. Για να τους πλησιάσει, βγάζει νοκ άουτ την προκάτοχο της και πιάνει δουλειά ως οικιακή βοηθός και νταντά. Τι ακριβώς συνδέει την γυναίκα με την οικογένεια; Και γιατί δείχνει τόσο ενδιαφέρον για το μικρό κορίτσι; Τα γεγονότα καθώς περνούν από το μυαλό της, μας παρέχουν μια σειρά πληροφορίες που συνδέουν ένα τραγικό παρελθόν με την ανάμνηση μιας τρυφερής αγάπης.
Είναι φανερό ότι βασίζει σε αυτή την συναισθηματική σύνδεση όλες τις προσπάθειες της να διορθώσει μια διαλυμένη ζωή στη διάρκεια της οποίας βάρβαρα πράγματα της συνέβησαν, έκανε και η ίδια πολλά λάθη, πολλά πράγματα της έχουν λείψει και πάρα πολλά δεν τα έχει καν προσέξει.
Η σκηνοθεσία
Στο πρώτο μισό της «Άγνωστης», ο Tornatore δημιουργεί κλασικό σασπένς με κομψά πλάνα, ατμοσφαιρικά παιχνίδια σκιών και ασυνήθιστες προοπτικές. Στο δεύτερο, το μελοδραματικό, εστιάζει στους χαρακτήρες ισορροπώντας ανάμεσα στην σπλαχνικότητα και την σκληρή πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για καταγγελία, αλλά για μυστήριο, ένα νουάρ με σκοτεινές, βρώμικες και διφορούμενες ατμόσφαιρες.
Όπως και στο «Cinema Paradiso» ή τη «Malèna», έτσι και εδώ υπάρχει ένας ιδιαίτερος, ξεχωριστός συναισθηματικός πυρήνας, τον οποίο η μουσική του Ennio Morricone υποστηρίζει υπέροχα. Ξεκινώντας από τις εξαιρετικές ερμηνείες, τη θαυμάσια φωτογραφία του Fabio Zamarion, τους σωστά επιλεγμένους χώρους στις θέσεις της μηχανής, τα χρώματα και τη μελετημένη κινηματογραφική αφήγηση (σκηνές, πλάνα),ο σκηνοθέτης καταλήγει σε ένα παράξενο και ενδιαφέρον κινηματογραφικό παιχνίδι. Όπου πράγματα απλά, καθημερινά, πράγματα που, πια, δεν «απασχολούν» κανέναν (ποιος νοιάζεται, σήμερα, για πόρνες μετανάστριες και πωλήσεις μωρών – αυτά, πλέον, είναι σύνηθες φαινόμενο στις «ελεύθερες» κοινωνίες μας), καταφέρνουν να μας αποσπάσουν το ενδιαφέρον και να μας συγκινήσουν.
Υπάρχει και κάτι ακόμα, που δεν είναι πολύ εμφανές, αλλά ψιθυρίζεται στην ταινία. Αναφερόμαστε στον ρόλο του Κράτους και των θεσμών του που δεν έχουν ποτέ σωτηριολογική αξία ή κοινωνική χρησιμότητα, αλλά εκδηλώνονται ως αυταρχικά σώματα με δύναμη που συντρίβει, προσωποποιημένα συνήθως από ανθρώπους χωρίς ψυχολογικό βάθος. Μια έννοια σχεδόν καφκική, αλλά, δυστυχώς, τρομερά αληθινή και επίκαιρη.
Αλήθεια που βρισκόταν η Ιταλική Δημοκρατία με τους υπέροχους νόμους της, τους δικαστές της και τις εξαιρετικές αστυνομικές δυνάμεις της, όταν η Ιρένα βιάστηκε, βασανίστηκε, εκπορνεύτηκε; Πού ήταν τα θεσμικά όργανα του κράτους όταν της πήραν τα παιδιά και τα πούλησαν στον πλειοδότη; Ωστόσο, ήταν εκεί για να την κατηγορήσουν με γελοία και κατάφωρα παραποιημένα στοιχεία.
H πρωταγωνίστρια
Εξαιρετική η ερμηνεία της «Άγνωστης» Kseniya Rappoport. Η Ρωσίδα ηθοποιός του θεάτρου, διάσημη στη χώρα της και «άγνωστη» σε εμάς, έχει μια σπάνια ένταση στα μάτια της, το πρόσωπό της, στις εκφράσεις της. Ο τρόπος που μιλάει, η αρμονία με την οποία απευθύνεται στους άλλους χαρακτήρες την μετατρέπει σε φιγούρα περασμένων εποχών, ηρωίδα της ρωσικής λογοτεχνίας και του θεάτρου του 19ου αιώνα.
Αξιομνημόνευτες είναι οι ερμηνείες της Claudia Gerini στο ρόλο της κυρίας Adacher, της Margherita Buy ως δικηγόρου υπεράσπισης και της Angela Molina ως μαστροπού. Το ίδιο ισχύει για το ντεμπούτο της Clara Dossena στο ρόλο της μικρής Tea. Ασήμαντοι οι αντρικοί ρόλοι, ίσως γιατί ο Tornatore αφηγείται μια γυναικεία ιστορία, στην οποία δεν βλέπουμε ούτε έναν αντρικό χαρακτήρα με θετική χροιά. Παρόλα αυτά ξεχωρίζουν ο Pierfrancesco Favino στο ρόλο του χρυσοχόου και ο άψογος Michele Placido στο ρόλο του εκμεταλλευτή της, ενός σαδιστή, βίαιου και τελικά ανόητου δολοφόνου.
Ιταλία, Δραματική, Θρίλερ, Μυστήριο, 2006. Διάρκεια: 118’. Σενάριο: Giuseppe Tornatore, Massimo De Rita. Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore. Πρωταγωνιστούν: Kseniya Rappoport , Michele Placido, Claudia Gerini, Piera Degli Esposti,Alessandro Haber, Clara Dossena, Ángela Molina, Margherita Buy, Pierfrancesco Favino.
Εδώ το trailer
