Την ταινία «Το σπίτι με τους κορυδαλλούς» (La Masseria Delle Allodole») προβάλει την Πέμπτη 26 Απριλίου στις 20.15 στο ΤΥΠΕΤ το Cine-Δράση.
Οι αδελφοί Ταβιάνι
Πριν από λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 15 Απριλίου 2018, πέθανε σε ηλικία 88 ετών, ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Πάολο υπήρξαν εξέχουσες φυσιογνωμίες στο χώρο της 7ης τέχνης και υπέγραψαν μερικά από τα αριστουργήματα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κινηματογράφου.
Οι δύο αδελφοί θεωρούνται αυτοί που έσωσαν το άλλοτε κραταιό ιταλικό σινεμά, μετά το αναπόφευκτο τέλος του νεορεαλισμού με μια σειρά κλασικών ταινιών. Έχουν κερδίσει στην καριέρα τους αμέτρητα βραβεία στα Φεστιβάλ όλου του κόσμου, από τις Κάννες έως το Μόντρεαλ και από την Μόσχα έως το Βαγιαδολίδ.
Το Cine-Δράση αλλάζει το πρόγραμμά και στη μνήμη του Βιτόριο Ταβιάνι προβάλει την Πέμπτη 26 Απριλίου την ταινία τους «Το σπίτι με τους Κορυδαλλούς». Η προβολή της ταινία «Το Καναρινί Ποδήλατο» θα προγραμματιστεί για το επόμενο τρίμηνο.
Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε το 1929 στο Σαν Μινιάτο, ένα μικρό δήμο στα περίχωρα της Πίζας. Δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο αδελφός του, Πάολο. Παιδιά αστικής οικογένειας, μελέτησαν μουσική και παίζοντας διάφορα όργανα έμαθαν να αγαπούν την ιταλική και την παγκόσμια μουσική παράδοση. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, μουσικολογία και ιστορία της τέχνης ο Πάολο και νομική ο Βιτόριο, αλλά στράφηκαν γρήγορα στον κινηματογράφο. Πρώτα ασχολήθηκαν με την κριτική και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους και στη συνέχεια με την σκηνοθεσία και το σενάριο.
Ως μεγάλη τους επιρροή αναγνώριζαν τον Ρομπέρτο Ροσελίνι, του οποίου υπήρξαν βοηθοί. Η επιθυμία έκφρασης της δικής τους άποψης για την ιταλική πραγματικότητα τους οδήγησε, αρχικά, σε μια σειρά ντοκιμαντέρ και ταινίες μικρού μήκους, αλλά δεν άργησαν να βρουν το δικό τους προσωπικό ύφος. Οι αδελφοί Ταβιάνι διακρίνονται για το νεορεαλιστικό τους στυλ. Χρησιμοποιούν κυρίως ερασιτέχνες ηθοποιούς και το φυσικό φως. Το στυλ αυτό, το εγκαταλείπουν μερικά χρόνια αργότερα, καθότι εμπόδιζε το καλλιτεχνικό τους όραμα.
Κάθε ταινία τους μοιάζει σαν κεφάλαιο ενός μεγάλου βιβλίου, που συγγράφουν οι ίδιοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Ο φιλοσοφικός τους στοχασμός και η ουμανιστική επαναστατική τους ματιά, αποτελούν σημαντικά στοιχεία στην κινηματογράφηση τους. Βαθιά επηρεασμένοι από τις αντιφασιστικές απόψεις και τους διωγμούς που υπέστη ο δικηγόρος πατέρας τους, στην διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κάνουν ταινίες που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικές και εστιάζουν στη βία και την αδικία που υφίστανται οι αδύναμοι και αθώοι. Πάντα ενδιαφέρονται και εξετάζουν τον καθοριστικό ρόλο που παίζουν η θρησκεία και η παράδοση στη ζωή των ανθρώπων.
Η αισθητική τους είναι επηρεασμένη από μουσικές φόρμες και χρησιμοποιούν ως κύριο αφηγηματικό μέσο την ποιητική αλληγορία, ενώ το ημι-ντοκιμαντερίστικο ύφος τους αποτυπώνεται και στην τελευταία μεγάλη επιτυχία τους «Ο Καίσαρας πρέπει να Πεθάνει» που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου (2012). Οι ίδιοι δηλώνουν για τη συνεργασία τους και για την τέχνη: «…Αλλά το σινεμά είναι πάντοτε μια υπέροχη περιπέτεια και δεν υπάρχει πιο ωραίος τρόπος από το να το μοιράζεσαι με κάποιον. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που θέλουμε να πούμε και δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχία να έχεις δίπλα σου έναν συνοδοιπόρο που εκτιμάς και σέβεσαι. Για εμάς το να κάνουμε ταινίες έχει νόημα όταν ανακαλύπτουμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη. Τι άλλο να προσθέσω; Το σινεμά ξεκίνησε με τους αδερφούς Λιμιέρ και μετά από εμάς υπήρξαν πολλά αδέρφια που μας μιμήθηκαν: οι αδερφοί Νταρντέν, οι αδερφοί Κοέν…». «…Όχι, δεν μπορούν το σινεμά και η τέχνη να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά είναι σίγουρα ο κόσμος που αλλάζει το σινεμά. Ο κινηματογράφος μετράει μόνο 100 χρόνια ζωής και ήδη γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέραμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας τρομάζει… Αλλά πιστεύουμε πως η Τέχνη είναι μια ανάγκη του ανθρώπινου είδους. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να αναπαριστά την πραγματικότητα του, να προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του και με αυτήν την έννοια ναι η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες»
«Το σπίτι με τους κορυδαλλούς»
Πρόκειται για μια υπέροχη ταινία, ένας πρωτοφανής συνδυασμός λαϊκού σινεμά και κινηματογραφικής ποίησης, δύο στοιχείων που χαρακτηρίζουν πάντα το σινεμά των Ταβιάνι. «Το σπίτι με τους κορυδαλλούς» είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Antonia Arslan και είναι μία από τις ελάχιστες ταινίες που διαπραγματεύονται τη γενοκτονία των Αρμενίων. Η ιστορία μιας οικογένειας κι ενός λαού που αφανίστηκε, μιας εποχής αθώας, που τελείωσε βάναυσα και που μονάχα οι αναμνήσεις και οι μαρτυρίες όσων επέζησαν την κράτησαν ζωντανή και δεν την άφησαν να χαθεί.
Η υπόθεση
Αρχές του 1915. Μια εύπορη οικογένεια Αρμενίων, οι Αβάκιανς, είναι πεπεισμένοι ότι η τουρκική εχθρότητα δε σημαίνει τίποτα για εκείνους και δεν πρόκειται να επηρεάσει την καθημερινή τους ζωή. Αγνοούν τις προειδοποιήσεις, κaι ετοιμάζουν μια μεγάλη οικογενειακή επανένωση. Ο θείος Γερβάντ, έπειτα από σαράντα χρόνια απουσίας στην Ιταλία, ετοιμάζεται να γυρίσει στην πατρική εστία , το Σπίτι με τους Κορυδαλλούς. Ονειρεύεται να σφίξει και πάλι στην αγκαλιά του τη μάνα του, Σουσανίγκ, και τα αδέλφια του. Η οικογένεια σηκώνεται στο πόδι για να υποδεχτεί τον μεγάλο αδελφό. Ωστόσο, η μοίρα και οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν άλλα σχέδια. Η Ιταλία μπαίνει στον πόλεμο και οι Νεότουρκοι κυνηγούν το όνειρο της Μεγάλης Τουρκίας. Ο Γερβάντ δε θα έρθει ποτέ και η γιορτή θα δώσει τη θέση της στον πόνο. Οι άντρες συλλαμβάνονται και εκτελούνται, ενώ τα γυναικόπαιδα της οικογένειας ξεκινούν το μαρτυρικό τους ταξίδι προς την έρημο της Συρίας και τη σωτηρία. Ιταλία, 2007.
Διάρκεια: 122΄.
Σενάριο:Paolo Taviani-Vitorio Taviani, Antonia Arslan (μυθιστόρημα)
Σκηνοθεσία: Paolo Taviani-Vitorio Taviani
Πρωταγωνιστούν: Paz Vega, Moritz Bleibtreu, Alessandro Preziosi, Angela Molina, Tsheky Karyo, Arsinee Khanjian, Andre Dussollier, Mohammad Bakri.
