Στέλιος Προσαλίκας: «Οι Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων βάζουν πλάτη στο σύστημα Υγείας»

Επιμέλεια: Γιώργος Αράπογλου – Από την έντυπη έκδοση της εβδομαδιαίας Αμαρυσίας – 26/09

Οι Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων βρέθηκαν στο επίκεντρο της επικαιρότητας λόγω των μαζικών κρουσμάτων που εντοπίστηκαν σε δύο δομές της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα έναν σημαντικό αριθμό θυμάτων και, βεβαίως, την επικράτηση ενός γενικευμένου πανικού σε ό,τι έχει να κάνει με την ασφάλεια των ωφελουμένων τους.

Στην επικράτεια, ωστόσο, η εικόνα είναι εντελώς διαφορετική, καθώς με βάση τα μέχρι σήμερα μετρήσιμα στοιχεία, οι συγκεκριμένες δομές όχι μόνο δεν αποτελούν πηγή κινδύνου, αλλά είναι ένα από τα ασφαλέστερα καταφύγια των φιλοξενουμένων τους. Η ΑΜΑΡΥΣΙΑ είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον πρόεδρο της Ένωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων και γενικό διευθυντή της Μονάδας Φροντίδας και Αποκατάστασης Ηλικιωμένων «Ιασώ» Στέλιο Προσαλίκα, ο οποίος μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στις δομές και το σημαντικό υποστηρικτικό στο σύστημα Υγείας έργο που επιτελούν, αλλά και τα προβλήματα διαχείρισης από την πλευρά της Πολιτείας, καθώς επίσης και τη στρεβλή εικόνα που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας της κακής επικοινωνιακής παρουσίασης του έργου τους.

«Οι Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων στην Ελλάδα τα πήγαν μέχρι σήμερα περίφημα. Οι μοναδικές περιπτώσεις όπου εντοπίστηκαν προβλήματα, στο Ασβεστοχώρι και τον Εύοσμο, είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Αυτό παρατηρήθηκε και σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα πολλές κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν αυτές τις Μονάδες ως τα ασφαλέστερα ιδρύματα να τις επιδοτήσουν και να επιβάλουν δια νόμου τη μεταφορά σε αυτές ασθενών από νοσοκομεία. Οι ασθενείς κινδυνεύουν με ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις και οι Μονάδες Φροντίδας Ηλικιωμένων αναγνωρίστηκαν ως οι πιο αποστειρωμένες. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει η πραγματική βοήθεια για να τα φέρουμε πέρα σε αυτήν την κρίση», σημειώνει αρχικά ο Στ. Προσαλίκας.

Όπως εξηγεί, σε πολλές περιπτώσεις στη χώρα μας, η γραφειοκρατία και η απουσία συντονισμού αποτελούν το μεγαλύτερο πρόβλημα στη διαχείριση της κατάστασης.

«Με το πρόβλημα του κορωνοϊού διαπιστώθηκε ένα μεγάλο πρόβλημα της δημόσιας διοίκησης. Πολλαπλές υπηρεσίες δρουν σχεδόν ανεξάρτητες, έως και ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Έτσι παρατηρείται το δυσάρεστο φαινόμενο, η Περιφέρεια που είναι ο ελεγκτικός μηχανισμός, το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης που είναι το αρμόδιο Υπουργείο, ο ΕΟΔΥ, το Υπουργείο Ανάπτυξης, το οποίο έχει υπηρεσίες ελέγχου και η Αρχή Διαφάνειας, να είναι πέντε υπηρεσίες διαφορετικές που κάθε μέρα μπαίνουν στις μονάδες και υποβάλλουν τις ίδιες ερωτήσεις που είχε υποβάλει ο προηγούμενος έλεγχος. Αυτό γίνεται πολύ κουραστικό ψυχικά. Για να μην έχουν ευθύνη αν γίνει κάτι κακό σε κάποια μονάδα, οι διοικούντες βάζουν συνέχεια περισσότερα αυστηρά μέτρα και έτσι κοιμούνται ήσυχοι. Αντί πραγματικά να βοηθήσουν, κάνουν μόνο ελέγχους και ρίχνουν συνεχώς αυστηρά πρόστιμα. Κάθε μονάδα πρέπει να στέλνει καθημερινά διαφορετικές επιστολές σε διαφορετικά υπουργεία που να λέει τα ίδια πράγματα με τη χθεσινή μέρα. Αυτό έχει μεγάλο κόπο και αφαιρεί χρόνο από το να ασχοληθείς με τα πραγματικά προβλήματα. Όλη μέρα έχουμε ελέγχους και κάνουμε χαρτιά και έχουμε φύγει από την καθαρή προστασία», επισημαίνει.

Ο Στ. Προσαλίκας εξηγεί τη σπουδαιότητα του έργου που επιτελούν οι Μ.Φ.Η. όχι μόνο στη χώρα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο, και δίνει και ορισμένα αριθμητικά στοιχεία που το αποδεικνύουν.

«Οι επενδύσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή στον χώρο της Πρόνοιας είναι τεράστιες. Οι Μονάδες αυτές, με τις χιλιάδες κλίνες που παρέχουν, βάζουν πλάτη στα συστήματα υγείας των χωρών. Αν καταρρεύσουν αυτές οι Μονάδες, θα πονέσει πάρα πολύ το Σύστημα Υγείας. Δυστυχώς εδώ δεν έχει κατανοηθεί πόσο σημαντικές είναι οι 30.000 κλίνες που παρέχουμε, οι οποίες είναι ελάχιστες για τα 10 εκατομμύρια πληθυσμού στην Ελλάδα. Οι αντίστοιχες χώρες με τον ίδιο πληθυσμό, όπως η Ολλανδία ή η Πορτογαλία, έχουν ακριβώς δεκαπλάσιες. Αυτό το στοιχείο, όμως, θα πρέπει να εκληφθεί ως μια ευκαιρία. Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη μιλάμε για πάνω από 1 εκατομμύριο απαιτήσεις σε θέσεις εργασίας στον χώρο. Μάλιστα, σοβαρές μελέτες μεγάλων πανεπιστημίων αναφέρουν ότι κάθε ευρώ που ρίχνει το κράτος σε τέτοιες Μονάδες, το παίρνει πίσω πολλαπλάσια.

Στη δική μας δομή κάνουμε μια επένδυση άνω του 1 εκατ. ευρώ. Σε μια μονάδα που βρίσκεται ήδη σε πολύ υψηλό επίπεδο δημιουργούμε μια επέκταση και μόνο για τον χώρο της Πεύκης θα χρειαστούμε άλλους 30 εργαζόμενους. Καταλαβαίνουμε τι κύκλος και τι επίπεδο υπηρεσιών δημιουργείται. Γι’ αυτό χρειάζεται κατανόηση και βοήθεια από τους κρατούντες».

Οικειοθελής καραντίνα πριν το πρώτο κύμα

Η συζήτηση επέστρεψε περίπου εννέα μήνες πριν, όταν οι Μ.Φ.Η. αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια άτυπη καραντίνα, πριν ακόμα ανακοινωθούν οι κυβερνητικές αποφάσεις, ώστε, με βάση τα όσα συνέβαιναν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, να προληφθεί ένα ενδεχόμενο ξέσπασμα του ιού.

«Οι ειδήσεις από την Κίνα έφτασαν αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Στις 15 Ιανουαρίου, οι Μονάδες άρχισαν να μπαίνουν μόνες τους σε απαγόρευση επισκεπτηρίου. Ένα μήνα πριν από τα γενικευμένα μέτρα είχαμε αυτοπεριοριστεί μόνοι μας. Αυτό δείχνει και το επίπεδο του φόβου που υπάρχει, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Ιταλίας, της Γαλλίας και των δυτικών χωρών, όπου οι θάνατοι προερχόμενοι από γηροκομεία αποτελούσαν το 50-85% περίπου των συνολικών θανάτων. Αυτό τρόμαξε πάρα πολύ. Σε ένα περιβάλλον που ήδη φοβούνται πάρα πολύ, δεν έχει νόημα να τους φοβίζεις κι άλλο», αναφέρει ο Στ. Προσαλίκας, ενώ εξηγεί και τα συναισθήματα συγγενών και φιλοξενούμενων από αυτόν τον πρωτόγνωρο εγκλεισμό.

«Είναι μικτή η εικόνα. Οι φιλοξενούμενοι στις δομές χωρίζονται σε αυτούς που έχουν άνοια και σε αυτούς που καταλαβαίνουν. Αυτοί που καταλαβαίνουν έχουν διπλό πρόβλημα. Αφενός τους λείπει περισσότερο η επικοινωνία με συγγενείς και φίλους, αφετέρου είχαν τη δυνατότητα των ηλεκτρονικών μέσων, να δέχονται πολύ ωραίες “επισκέψεις”. Από την άλλη πλευρά, υπήρχε και ένα αίσθημα ασφάλειας. Η αποστείρωση αυτή έδειξε ότι στη μετα-κορωνοϊό εποχή μπορούμε να τηρούμε πολλά μέτρα που θα έχουν καλά αποτελέσματα στη γενική υγεία. Η απαγόρευση επισκεπτηρίου δεν ήταν τόσο τραγική όσο νομίζαμε. Προσωπικά θεώρησα ότι θα είχαμε μεγαλύτερο πρόβλημα. Αντίθετα, επαύξησε το αίσθημα ασφάλειας των ηλικιωμένων στους οποίους είδαμε να έχουν ανοχές που δεν περιμέναμε. Το ίδιο ισχύει και για τους συγγενείς. Δεν θέλουν να χρεωθούν τη μόλυνση μιας Μονάδας. Έτσι υπήρχε μια συνεργασία περισσότερο καλή από όσο νομίζαμε».

Ανάγκη ο συντονισμός και οι άμεσες λύσεις

Ο Στ. Προσαλίκας εξηγεί πως, ενώ έγινε αρχικά μια προσπάθεια να δοθεί λύση προς τη σωστή κατεύθυνση ώστε να ενισχυθούν πραγματικά οι δομές, με την εξέλιξη της πανδημίας αυτή εγκαταλείφθηκε, διατηρώντας την ανησυχία και τον προβληματισμό.

«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε εντολή να δημιουργηθεί ένα συντονιστικό όργανο, στο οποίο είχαμε την υπόσχεση ότι θα συμμετάσχουμε και εμείς, που θα μάζευε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και υπηρεσίες σε ένα. Αυτό, δυστυχώς, τώρα που ξέσπασε η κρίση στην Αττική και μεταφέρθηκε το κέντρο στα σχολεία, ξεχάστηκε. Αλλά συνεχίζουν να πέφτουν πρόστιμα. Χρειάζεται να γίνει συλλογικό όργανο, να γίνει διεύθυνση ηλικιωμένων. Αυτά καταργήθηκαν όλα το 2012, όταν μετακόμισε η Πρόνοια από το υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας που ανήκε για δεκαετίες και πήγε στο Εργασίας. Όπως και νωρίτερα με τον περιφερειάρχη Γιώργο Πατούλη, έτσι και τώρα, θεωρώ ότι έχω καλή συνεργασία με την υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου και το επιτελείο της, αλλά οι ρυθμοί είναι πάρα πολύ αργοί. Πρέπει όλοι μαζί να φωνάξουμε. Χρειάζεται να ξαναγίνουν όλα από την αρχή».

Παλαιότερα, οι δομές αυτές έφεραν το στίγμα της εγκατάλειψης των ηλικιωμένων. Η αλήθεια είναι άλλη και, όπως εξηγεί ο Στ. Προσαλίκας, δόθηκε μάχη για δεκαετίες να βελτιωθούν οι υπηρεσίες και να επιτελέσουν σημαντικό έργο. Πλέον, απαιτείται υποστήριξη από την Πολιτεία για να δοθεί η ευκαιρία σε όλους όσοι το δικαιούνται, να αξιοποιήσουν τις υπηρεσίες τους.

«Η αλήθεια είναι ότι σήμερα υπάρχουν άλλες κοινωνικές συνθήκες. Είναι σημαντικό ο κόσμος να είναι ενεργός. Μετέχουμε και σε ευρωπαϊκά συμβούλια, κάνουμε προσπάθεια για το active aging και θεωρούμε ότι χρειάζονται όλα τα προγράμματα, όπως το “Βοήθεια στο Σπίτι” κ.ά. Είναι όμορφο ο κόσμος να κάνει γυμναστική στα πάρκα, να βγαίνει έξω από το σπίτι του, να κοινωνικοποιείται. Όμως, ό,τι και να γίνει, το 6% των ηλικιωμένων στατιστικά, έχουν νοσηλευτική ανάγκη κλειστής δομής. Έτσι λοιπόν, οι δομές αυτές με το χρόνο έχουν γίνει και αναρρωτήρια. Οι τάσεις αυτές αυξάνονται, καθώς υπάρχουν πολλά άτομα μοναχικά, τα οποία καλό είναι η Πολιτεία να βοηθήσει. Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι που είναι στις δομές, αλλά εκείνοι που δεν μπορούν να μπουν για οικονομικούς λόγους. Εκεί χρειάζεται η Πολιτεία να συνδράμει. Έχω ζητήσει από την υφυπουργό να βγει μπροστά και να δημιουργήσει τα voucher, ώστε οι ηλικιωμένοι που κινδυνεύουν να πεθάνουν μόνοι και αβοήθητοι, να νιώσουν την ασφάλεια μιας οργανωμένης δομής».

Σύγχρονες δομές, τεράστια βελτίωση

Η ένταξη σε μια δομή, μπορεί, όπως εξηγεί, να είναι και μια ευκαιρία για το άτομο, να ζήσει ξανά τη ζωή του με ποιότητα και ευχαρίστηση.

«Οι άνθρωποι που μπαίνουν σε μια δομή, ανθίζουν. Κοινωνικοποιούνται, γυμνάζονται, βγαίνουν από τη μοναξιά τεσσάρων τοίχων. Οι σύγχρονες δομές δεν έχουν καμία σχέση με τις παλαιές. Υπάρχει τεράστια βελτίωση, ακαδημαϊκή εμπειρία, ποιότητα. Οι δομές αυτές, αργά ή γρήγορα θα είναι στο ίδιο επίπεδο με τις ευρωπαϊκές και θα συνδράμουν και στον ιατρικό τουρισμό. Ήδη έχουμε πάρα πολλές προτάσεις από ασφαλιστικά ταμεία βορείων χωρών για συνεργασίες. Τα πράγματα διαρκώς βελτιώνονται, αλλά πρέπει η Πολιτεία να συνδράμει τους φτωχούς και τους ανήμπορους με κάποιο τρόπο, να μπορέσουν να πάνε κάπου».

Δεν είναι, όμως, μόνο τα voucher που θα ήταν χρήσιμη βοήθεια, αλλά πολλά ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας στις δομές.

«Χρειάζεται, όσο κρατάει η κρίση, ένα ποσοστό από τα ημερήσια τεστ να πηγαίνουν μόνο στις κλειστές δομές των ηλικιωμένων. Να κρατήσουμε υγιή τον πληθυσμό. Αυτή η απόφαση έπρεπε να είχε βγει από καιρό. Επιπλέον, υπάρχουν σε ανεπάρκεια τα γάντια. Πρέπει οπωσδήποτε να βοηθηθούμε από το υπουργείο ώστε οι εργαζόμενοι να έχουν επάρκεια γαντιών σε όλη τη βάρδια. Χρειάζεται να δημιουργηθεί Plan B σε περιπτώσεις που μια δομή μολυνθεί. Πού θα βρούμε εργαζόμενους να αντικαταστήσουμε αυτούς που θα πρέπει να μείνουν σε καραντίνα; Τι θα γίνει με τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να μεταφερθούν; Αυτά είναι προγράμματα που θα έπρεπε να είχαν ήδη καταρτιστεί. Αυτή είναι η πραγματική βοήθεια».

Με βάση τα παραπάνω, η Μ.Φ.Η. «Ιασώ» έχει φροντίσει να καταρτίσει το δικό της σχέδιο σε περίπτωση που εντοπιστεί κάποιο κρούσμα στο εσωτερικό της.

«Έχουμε κάνει ένα πλάνο. Δεν επιδιώκουμε την πληρότητα κλινών. Κρατάμε ανώτερη πληρότητα στο 85%, ώστε να έχουμε πάντα δωμάτια κενά εις γνώση μας ότι χάνουμε οικονομικά, τα οποία θα αξιοποιηθούν για να αντιμετωπίσουμε απομονώσεις. Επίσης έχουμε εργαζόμενους που ξέρουμε ότι θα πουν “παρών”, που τους κρατάμε αν χρειαστεί και νοσήσουν κορίτσια. Είναι ένα σενάριο ακραίο. Το πρώτο μας μέλημα είναι να πιάσουμε κάποιο κρούσμα πολύ πρόωρα. Και αυτό θέλει πολύ συχνά τεστ. Κάνουμε ανά τρεις ώρες θερμομέτρηση σε όλους, ώστε να πιάσουμε το κρούσμα 0 και να μη μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Έχουμε εκπονήσει ένα σχέδιο με το Υπουργείο Εργασίας, με τη δημιουργία μιας δεξαμενής εργαζομένων, περίπου 200 στην Αττική, που προσλήφθηκαν ως υπεράριθμοι, και περιμένουμε να είναι μια λύση αν νοσήσει μια μονάδα. Είχαμε κάνει και με τον Γ. Πατούλη ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα μιμούμενοι το γερμανικό, με κατάρτιση λίστας εθελοντών, ώστε αν χρειαστεί να προστρέξουμε για όσο διάστημα χρειαστεί, αν και γι’ αυτό υπήρξαν αντιδράσεις συνδικαλιστικών συλλόγων. Υπάρχουν, όμως σενάρια. Ελπίζουμε να μη γίνει κανένα από τα τρία».

Τα ερωτήματα για τη συνέχεια

Όπως είναι εύλογο, με τα κρούσματα κορωνοϊού να αυξάνονται, ο φόβος για το τι μπορεί να προκύψει είναι έκδηλος.

«Οποιοδήποτε άγνωστο τρομάζει. Έχουμε άγνωστο το φάρμακο, το εμβόλιο, τη χρονική διάρκεια, τις επιπτώσεις. Δεν θα διαφωνήσω ότι αυτό το άγνωστο τρομάζει. Μάλιστα, ενόψει του ερχομού του εμβολίου, υπάρχουν τεράστια ζητήματα που θα αντιμετωπίσουμε. Με το που θα εμφανιστεί το εμβόλιο, το ένα θέμα είναι αν το υπουργείο θα έχει άμεση προτεραιότητα τους εργαζόμενους, αλλά και αν οι εργαζόμενοι θα κάνουν ένα εμβόλιο που δεν έχει την απαιτούμενη ανατροφοδότηση των ετών και της απόδειξης για τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να έχει».

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, δεν παραβλέπει να τονίσει και τον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά και το τεράστιο βάρος που σηκώνουν εδώ και τόσους μήνες το προσωπικό των δομών, το οποίο, όπως σχολιάζει, δεν έχει αναγνωριστεί όσο έπρεπε.

«Οι νοσηλεύτριες που εργάζονται στις Μ.Φ.Η., είναι οι ίδιες με εκείνες που εργάζονται σε άλλες δομές, κλινικές, νοσοκομεία. Χρειάζονται κι αυτές αναγνώριση, σεβασμό και τα εύσημα. Ο δικός τους ρόλος είναι πολύ πιο δύσκολος. Έχουν μεγάλο φόβο να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους για να μη θεωρηθούν υπαίτιες της εισόδου του μικροβίου μέσα σε μια δομή. Είμαστε πια στον ένατο μήνα. Καταλαβαίνει κανείς πόσο βαρύ είναι και πόση συμπαράσταση χρειάζονται αυτά τα κορίτσια από την κοινωνία. Πολλές δεν θέλουν να δουλέψουν άλλο, επειδή δεν αντέχουν τον ψυχικό πόνο. Και δεν υπάρχει η δυνατότητα να επικοινωνηθεί η αλήθεια. Όταν νοσεί ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι ήρωες, όταν νοσεί μια Μ.Φ.Η., έκαναν παραβάσεις. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Αυτός ο διαχωρισμός γίνεται για να αποποιηθούν οι πολιτικοί τις ευθύνες τους. Οφείλουν η αγκαλιά τους να είναι προς άπαντες».

«Ιασώ»: Μισός αιώνας προσφοράς

Η Μονάδα Φροντίδας και Αποκατάστασης Ηλικιωμένων «Ιασώ» δημιουργήθηκε σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στην Πεύκη το 1969, αρχικά αρχικά ως μια μικρή οικογενειακή μονάδα η οποία όμως σιγά σιγά προεκτάθηκε, αυξάνοντας τον αριθμό των κλινών και τους εξωτερικούς χώρους, αλλά κυρίως δημιουργώντας το πρώτο εξειδικευμένο φυσικοθεραπευτήριο για άτομα Τρίτης Ηλικίας, τόσο για τους φιλοξενούμενούς του όσο και για εξωτερικούς ασθενείς.

Την έμπνευση του ονόματος του Ιασώ, το όνομα της κόρης του Ασκληπιού, θεότητας συνυφασμένης με την έννοια της ίασης, την οφείλει στον μεγάλο ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη, που επί μια δεκαετία επισκεπτόταν καθημερινά τη μονάδα για φυσιοθεραπευτική φροντίδα και του οποίου έργα κοσμούν αρκετούς χώρους του κτιρίου.

Σήμερα, παραμένει μια από τις κορυφαίες μονάδες φροντίδας και αποκατάστασης ηλικιωμένων στη χώρα μας, παρέχοντας εξατομικευμένες υπηρεσίες και δραστηριότητες απασχόλησης, ώστε οι φιλοξενούμενοί του να απολαμβάνουν την υψηλότερη δυνατή ποιότητα ζωής.

Σήμερα λειτουργεί με 64 κλίνες, ωστόσο, ήδη βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης μια επέκταση 36 κλινών, ώστε από τη νέα χρονιά να είναι μια μονάδα 100 κλινών. Στόχος είναι να έχει τη δυνατότητα σε επτά διαφορετικούς ορόφους να φιλοξενήσει ομοειδή περιστατικά. Παράλληλα, δημιουργεί έναν μεγάλο πολυχώρο που θα μπορεί να φιλοξενεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας τα τμήματα εργοθεραπείας, λογοθεραπείας, ψυχολογικής και κοινωνικής υποστήριξης.

«Προσπάθειά μας είναι να ανοίξουμε τη δομή μετά τη λήξη της πανδημίας στα σχολεία και την κοινωνία. Ζητάμε και τη συμπαράσταση όσων έχουν χρόνο και θα μπορούσαν να προσφέρουν τη συνοδεία ενός ανθρώπου στην Εκκλησία, το διάβασμα ενός βιβλίου, την επικοινωνία με την τεχνολογία. Θέλουμε να ανοιχτούμε στην κοινωνία, να παντρέψουμε τη δομή με τα δημοτικά σχολεία. Αυτό θα μας βάλει στην πρωτοπορία, όπως είμαστε εδώ και πολλά χρόνια· θέλω να ελπίζω ότι στα εγκαίνια του 2021 θα παραδοθεί ένα πραγματικό κόσμημα», καταλήγει ο Στέλιος Προσαλίκας.