Από την Τετάρτη 18 Μαΐου στην πινακοθήκη Γρηγοριάδη, πραγματοποιείται η έκθεση ζωγραφικής του Ανέστη Πρωταίου με τίτλο «Το Ταξίδι».
Ο Ανέστης Πρωταίος στην έκθεση αυτή παρουσιάζει 65 νέα έργα με θέμα «Το Ταξίδι». Το ταξίδι που κάνει ένα καράβι όταν λύνει κάβους, το ταξίδι ενός ανθρώπου όταν αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή, το ταξίδι ενός δέντρου μέχρι να ανθίσει. Ο ζωγράφος σε μια εποχή δύσκολη, δείχνει το δρόμο μέσα από τη ζωγραφική, για το ταξίδι της ζωής. Τα έργα του, άλλοτε μέσα στο φως και άλλοτε μέσα σε δυνατούς σκοτεινούς τόνους, μα πάντα μέσα στο χρώμα, δεν είναι στατικά, έχουν κίνηση, ήχο και άρωμα, είναι ταξίδια που θα γίνουν. Είναι η ίδια η υπόσχεση του ταξιδιού. Ταξίδια που έχουν αφετηρία το ρεαλισμό και προορισμό την αφαίρεση. Τα έργα του είναι ένας πνευματικός διάλογος του καλλιτέχνη με το νέο, τον κόσμο και τα πράγματα. Με μικτή τεχνική και μια ιδιαίτερη τεχνοτροπία η οποία σχετίζει την αφαίρεση στη μορφή και την ένταση στο χρώμα, ο Ανέστης Πρωταίος καταφέρνει να ταξιδέψει τον θεατή στον κόσμο της τέχνης. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 5 Ιουνίου.
«Το Ταξίδι» – Η Ιστορικός Τέχνης Σταυρούλα Γουδάκη γράφει για την έκθεση του Ανέστη Πρωταίου
Βλέποντας τα έργα του Ανέστη Πρωταίου στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη αισθάνεσαι έναν θαλασσινό αέρα να σε φυσά στο πρόσωπο και τα συναισθήματα να σε παρασύρουν στην ομορφιά των έργων. Μέσα από τα έργα του ρέει η μελωδία των χρωμάτων και η ορμή της κίνησης, που μεταδίδουν τόσο την ευφορία, την τρυφερότητα, την αδιάκοπη ανθρώπινη εκφραστική αναζήτηση, όσο τη μοναξιά και το φόβο.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι ο Πρωταίος έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με τη ζωγραφική που για τον ίδιο αποτελεί το μεγαλύτερο και πιο μακρύ ταξίδι της ζωής του. Το υπαρξιακό ταξίδι, που με μοναδικό, πηγαίο πάθος και ζωογόνο ενθουσιασμό, αφετηρία έχει πάντα τον λευκό καμβά, όπου επάνω του, μέσα στο απόλυτο κενό, αναζητεί να ανιχνεύσει και να δώσει μορφή σε αυτό που πάντοτε δίψαγε να βρει, ώστε να μπορέσει να πάρει αέρα, να ανασάνει και να ανοίξει πανιά για τα αγαπημένα του νοερά, σωτήρια ταξίδια που αδιάκοπα πάντα αναζητούσε επάνω στη ζωγραφική επιφάνεια.
Το ζωγραφικό του ταξίδι, με αφετηρία την παραστατική ζωγραφική και τη νατουραλιστική απεικόνιση, έχει φτάσει σήμερα στην αφαίρεση, μέσα από την ελευθερία της χειρονομίας, την ευρηματική του τεχνική και την εμπλουτισμένη γραφή του. Μέσα από την αναζήτηση των σχημάτων και των χρωμάτων προωθεί συνεχώς ασταμάτητα -με σπάνια διαίσθηση και δημιουργική διάθεση- τη μαγεία του τυχαίου και την εκφραστικότητα του ζωγραφικού περιεχομένου και κατορθώνει συνεχώς να αναδεικνύει κρυμμένες ποιότητες και να ανακαλύπτει διαρκώς νέες διαστάσεις της ζωγραφικής τέχνης.
Δύναμη εσωτερικής υπόστασης
Η νέα δουλειά του Ανέστη Πρωταίου όπως παρουσιάζεται στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη είναι μια σειρά από μονογραφίες δουλεμένες με τη νέα οπτική γλώσσα του καλλιτέχνη που διακρίνεται για την αμεσότητα, τη δύναμη της εσωτερικής υπόστασης και την ιδιαιτερότητά του να απελευθερώνει το εσωτερικό φως του έργου. Η θεματολογία του -αν και αυτή τη φορά πιο αφαιρετική- παραμένει πάντα κοντά σε αυτά που από την αρχή ήταν η κινητήρια δύναμη της δουλειάς του: τα ταξίδια του μυαλού και της ψυχής. Η αιώνια εναλλαγή της θάλασσας και του φωτός. Τα στοιχεία της πραγματικότητας που τον περιβάλλουν είτε αυτά είναι της φύσης, της πολιτιστικής παράδοσης ή της καθημερινής του ζωής.
Νέα έκφραση με ευαισθησία και μελαγχολικό τόνο
Πλησιάζοντας τη μη ορατή πραγματικότητα του Ανέστη Πρωταίου στην καινούρια του έκθεση, το αποτέλεσμα που βλέπουμε είναι μια εντελώς νέα έκφραση, που με μεγάλη ευαισθησία, δυναμική χειρονομία και ένα λιγάκι μελαγχολικό τόνο μάς παίρνει μαζί του στο ζωγραφικό απέραντο ταξίδι των αισθήσεων, που όλοι μας αναζητούμε και έχουμε ανάγκη. Ένα ταξίδι που κατά πολύ μοιάζει με το ποίημα του Νίκου Καββαδία «Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ», ένα από τα ωραιότερα ποιήματα που έχουν γραφτεί για τη λαχτάρα της ψυχής να ταξιδεύει νοερά και πραγματικά.
Ο Πρωταίος στην καινούρια του δουλειά πετυχαίνει με μια λιτή προσέγγιση ένα φρέσκο αποτέλεσμα, αγνό και απόλυτα εναρμονισμένο με το πνεύμα του καλλιτέχνη, που μοιάζει με θαλασσινό αεράκι. Οι πινελιές του, διόλου τυποποιημένες ή επιτηδευμένες, φαντάζουν σα να έρχονται μέσα από τα κύματα της θάλασσας και να γυρίζουν πάλι πίσω, σαν ατελείωτο ταξίδι ανανέωσης, φρεσκάδας και νέας ζωής.
