Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας, φύλλο Χαλανδρίου – Αγίας Παρασκευής – Παπάγου – Χολαργού – 18/11/20
Έχουν βάψει σχολικές αίθουσες, έχουν κάνει γενική καθαριότητα, έχουν κουβαλήσει καρέκλες και θρανία για διάφορες ανάγκες, έχουν αγοράσει από την τσέπη τους υπολογιστές, προτζεκτορες και τόσα άλλα γιατί απλά έπρεπε να καλύψουν κενά που εδώ και χρόνια αφήνει το κράτος. Το χειρότερο; Έχουν μιλήσει επί ώρες με διάφορους μάλλον αδιάφορους καρεκλοκένταυρους ώστε να τους πείσουν για -υποτίθεται- αυτονόητα πράγματα, να έχουν οι τάξεις όλους τους εκπαιδευτικούς πριν από τα… Χριστούγεννα, να υπάρχει σχολικός νοσηλευτής σε παιδί με διαβήτη, να παρέχεται παράλληλη στήριξη σε μαθητές που κινούνται στο φάσμα του αυτισμού, να μην υπάρχουν μόνο 6 τουαλέτες για 350 παιδιά και τόσα άλλα.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία ενός ενήλικα που για περίπου δώδεκα χρόνια διετέλεσε μέλος Συλλόγων Γονέων στην Αγία Παρασκευή, όπως πιθανότατα θα ήταν στην πλειοψηφία των πόλεων της χώρας. Περιγράφει, αφενός, τις τρύπες (σαν του όζοντος) στις ανάγκες των σχολείων και αφετέρου, το πόσο σημαντική είναι η παρέμβαση των οικογενειών στα θέματα παιδείας. Τίποτα από τα παραπάνω δεν αφορά αποκλειστικά τα μονάκριβα τέκνα ενός κηδεμόνα, αλλά όλα με κάποιον τρόπο τους πάντες, μαθητές που κουβαλούν προβλήματα του σπιτιού τους, εκπαιδευτικούς οι οποίοι συνήθως υποαμείβονται, καθαριστριών που δεν προλαβαίνουν.
Φυσικά, μέσα στους κόλπους των Συλλόγων Κηδεμόνων υπάρχουν και αυτοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την όποια επιρροή έχουν για να ευνοηθεί το παιδί τους, να αυξήσουν το πελατολόγιό τους ή απλά να βγουν δημοτικοί σύμβουλοι. Οι περισσότεροι γονείς οραματίζονται τουλάχιστον ένα καλύτερο σχολείο. Μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να μην κατορθώνουν το ιδεατό, αλλά, μαζί με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, καταφέρνουν να κρατούν τις μονάδες όρθιες. Αυτό που μάλλον δεν κατάφεραν είναι να σιωπούν ή να στρουθοκαμηλίζουν. Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί γράφονται όλα αυτά. Εντός του Νοεμβρίου έκλεισαν, σε δύο δόσεις, με απόφαση της κυβέρνησης όλες οι μονάδες της χώρας, πλην των ειδικών σχολείων, ενώ λίγες ημέρες πριν, στις 31 Οκτωβρίου, ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι όλες οι δομές είναι ασφαλείς, δεν αποτελούν εστίες μετάδοσης και δεν θα κλείσουν.
Τι είχε προηγηθεί, όμως; Αιτήματα – εκκλήσεις Συλλόγων και Ενώσεων Γονέων προκειμένου να λειτουργήσουν με ασφάλεια τα σχολεία ώστε να παραμείνουν ανοικτά. Ακολούθησαν καταλήψεις όπου στην καλύτερη περίπτωση συκοφαντήθηκαν (ακόμη και από κηδεμόνες) οι μαθητές, που αντιμετωπίστηκαν περίπου ως «τρομοκράτες» γιατί στην πλειονότητά τους τόλμησαν να ζητήσουν τα ελάχιστα. Ενδεχομένως, η ευκολία με την οποία έκλεισαν οι μονάδες να έδειξε τελικά ποιος είχε δίκιο, παρά τις επιθέσεις από ανθρώπους με θέσεις ευθύνης σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο. Οι τελευταίοι, λοιπόν, αντί να είναι αψείς απέναντι σε παιδιά και γονείς, καλό θα ήταν, όταν ανοίξουν ξανά τα σχολεία, να κοιτάξουν τον καθρέφτη μήπως τυχόν δουν κάποια δική τους ανεπάρκεια…
