Γράφει ο Αλέξανδρος Καζαντζίδης
«Σήκωσε» μπόλικη… σκόνη, τις προηγούμενες εβδομάδες, το βίντεο τραβηγμένο μέσα από τάξη σχολείου της Θεσσαλονίκης, με μαθητή να απειλεί απροκάλυπτα καθηγήτριά του, απαιτώντας αυτή να του σβήσει μια απουσία. Στις αρχές Φλεβάρη, τη σκυτάλη στη νοσηρότητα, αλλά όχι την πανελλαδική δημοσιότητα πήρε το 1ο Δημοτικό Χολαργού, όπου πατέρας παιδιού εξύβρισε και απείλησε τη διευθύντρια της μονάδας για άγνωστο λόγο. Για το θέμα παρενέβη το Δ.Σ. του συλλογικού οργάνου των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην περιοχή του Βορείου Τομέα, «Ο Περικλής». Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει, καθώς τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα περιστατικά επιθέσεων ενάντια σε εκπαιδευτικούς στα σχολεία όλης της χώρας.
Τέτοια θέματα σπανίως αφήνουν δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης ή εναλλακτικής προσέγγισης. Σχεδόν όλη η κοινή γνώμη πέφτει από τα σύννεφα, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία του όποιου «τραμπούκου», με κατάληξη στα… χάλια της Παιδείας μας. Ωστόσο, οι περισσότερες αντιδράσεις δε ξεφεύγουν ουσιαστικά από το επίπεδο της υποκρισίας. Γιατί δείχνουν υποκρισία όσοι κάνουν πως δεν ξέρουν τι συμβαίνει στα σχολεία, περιμένοντας ένα βίντεο ή μια καταγγελία για να σοκαριστούν. Κι είναι ίσως διπλά υποκριτές όσοι πιστεύουν πως θα λύσουν το πρόβλημα με πιο αυστηρές ποινές, όπως τον… παλιό καλό καιρό, με τη βέργα.
Φαντάζουν περισσότερο υποκριτές και όσοι μιλούν για τη παρακμή της Παιδείας, ξεχνώντας βολικά τα χάλια της σημερινής κοινωνίας που καθορίζουν εν πολλοίς το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Μοιάζει υποκρισία για μια κοινωνία που μαθαίνει άπαντες πως πρέπει να είναι σκληροί και τσαμπουκάδες για να επιβιώσουν, αλλά στοχοποιούνται εκ των υστέρων, γιατί εκτέλεσαν σωστά τη συνταγή κοινωνικού κανιβαλισμού και έφτιαξαν έναν καθρέφτη αυτού του ανθρώπου. Φαίνεται υποκριτικό να τα βάζεις με τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι καλούνται καθημερινά να… κολυμπήσουν (σχεδόν χωρίς σωσίβιο), μέσα σε χώρους σαν τα σχολεία, που μοιάζουν με «μαύρη τρύπα» λόγω των τόσων προβλημάτων τους. Αντ’ αυτού, τους ζητάς τα ρέστα επειδή θεωρείς ότι κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του, δεν τα φέρνει βόλτα με τη διδασκαλία των μαθητών ή την ανατροφή τους.
Ασφαλώς δεν αποτελεί νομοτέλεια πως κάθε μαθητής θα γίνει ένας μικρός -και αργότερα ενήλικος γονιός- τραμπούκος. Είναι όμως περίπου νομοτελειακό πως ό,τι σπέρνεις θερίζεις και πως στη μαυρίλα των σχολείων θα ευδοκιμούν όλο και περισσότερα «μπουμπούκια», σαν αυτά. Αν πέρα από τις συλλογικές ευθύνες, υπάρχει μία ατομική είναι του καθενός –μικρού ή μεγάλου, μαθητή, γονιού ή εκπαιδευτικού- να διεκδικήσει να σταματήσει η σήψη. Αν πάψει ένας – ένας να ανέχεται μέσα του και δίπλα του όσα ευθύνονται γι’ αυτό το χάλι και όσους βγαίνουν ως τιμητές του να το «πατάξουν», ενώ το τρέφουν. Άλλωστε, καλά κρατεί εκείνο το παμπάλαιο ρητό: «Εξ όνυχος τον λέοντα…».
