Γράφει ο Χρίστος Αλεξόπουλος, Οικονομολόγος (Harvard) – Συγγραφέας, μεταξύ άλλων,
του βιβλίου: GOODBYE GREECE, HELLO HELLAS: Παρακμή και Αναγέννηση του Ελληνισμού 1821-2021 (Εκδόσεις Παπαζήση)
Η κρίση στο Καστελλόριζο φαίνεται να αποκλιμακώνεται, προς το παρόν, μετά την παρέμβαση
της Γερμανίας, εταίρου της Ελλάδας στην Ε.Ε., αλλά ιστορικού συμμάχου της Τουρκίας. Απαραίτητος και χρήσιμος ο ορθολογισμός και ρεαλισμός στην αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων. Κάποιοι, ωστόσο, σύμβουλοι της Κυβέρνησης και πολιτικοί είναι τόσο σίγουροι για τη στρατιωτική ήττα της χώρας μας σ’ ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή την Ανατολική Μεσόγειο με τη γείτονα, ένεκα της λογικής των αριθμών, που την προεξοφλούν απαισιόδοξα και συστήνουν βιαστικά διαπραγμάτευση, συμβιβασμό και συνθηκολόγηση, χάριν της ειρήνης.
Η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τις μονομερείς και παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας εις βάρος των νόμιμων κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Τη στιγμή που εμείς, κακώς, δεν απαιτούμε απολύτως τίποτα, παρότι διαχρονικά θύματα της τουρκικής επιθετικότητας και επεκτατικότητας. Το Καστελλόριζο είναι μικρό και μακριά όπως η Κύπρος το 1974 αλλά και τώρα, λένε, για να διακινδυνεύσουμε μια καταστροφική σύγκρουση. Προτείνουν διάλογο αντί κυρώσεις, παρά την τουρκική θαλάσσια εισβολή στο αδελφό κράτος του Ελληνισμού, το οποίο -υποτίθεται ότι- προστατεύουμε ως εγγυητές της ανεξαρτησίας του! Προτιμούν, δηλαδή, την αυτοκτονία από το φόβο του τραυματισμού. Αποδέχονται τον εξευτελιστικό εκβιασμό και βιασμό άνευ αντιστάσεως, για το καλό του τουρισμού. Ενώ είναι γνωστό ότι ο Τούρκος, λόγω θρησκείας και κουλτούρας, δεν καταλαβαίνει από Διεθνές Δίκαιο και υπολογίζει μόνον την ισχύ. Η δε ειρήνη επιτυγχάνεται, διπλωματικά και στρατιωτικά, αν χρειαστεί, δια της προετοιμασίας και αποτρεπτικής αποφασιστικότητας διεξαγωγής πολέμου. Όχι με φιλικές υποχωρήσεις και ταπεινωτικούς διακανονισμούς, που εκλαμβάνονται ως αδυναμία.
Στο κλασικό βιβλίο Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ο αρχαίος Κινέζος στρατηγός SUN TZU μας προειδοποιεί ότι στη σύγκρουση δεν κερδίζει ο δυνατότερος, αλλά ο σοφότερος και πονηρότερος. Νικητής αναδεικνύεται συνήθως αυτός που ξέρει τον εαυτό του και τον εχθρό, γιατί ο πόλεμος είναι ένα παιχνίδι ρίσκου και εξαπάτησης, όπου η αποφυγή της ήττας εξαρτάται από τις προσπάθειες του αμυνόμενου, ενώ η νίκη από τα λάθη του επιτιθέμενου. Στην Παλαιά Διαθήκη ο αδύνατος Δαβίδ νικά τελικά τον δυνατό Γολιάθ με μια σφενδόνα. Ως Έλληνες – Οδυσσείς, μπορούμε να τα καταφέρουμε! Το πέτυχε η ανυπεράσπιστη Κύπρος με την ένταξή της στην Ε.Ε. και την οριοθέτηση ΑΟΖ με Αίγυπτο και Ισραήλ υπό την υπαρξιακή απειλή της Τουρκίας! Ενώ η Ελλάς δεν τολμά, εξαιτίας ενός φοβικού συνδρόμου μετά το 1922, ούτε να επεκτείνει τα χωρικά της
ύδατα στα 12 ν.μ., ή τουλάχιστον με τον εναέριο χώρο και ν’ αποφεύγει νομικά τις τουρκικές αερομαχίες.
Από αρχαιοτάτων χρόνων διεξήγαμε επιτυχώς αμυντικούς πολέμους από μειονεκτική θέση εναντίον ισχυρότερων και πολυπληθέστερων εισβολέων. Και επιβιώσαμε μέχρι σήμερα παρά τις αντίξοες αντικειμενικές συνθήκες. Από τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα μέχρι την Επανάσταση του 1821 και το Αλβανικό Έπος του 1940. Ακόμη και με ηρωικές ήττες, όπως στις Θερμοπύλες και στο Μεσολόγγι. Ποιος περίμενε τη δημιουργία του νεοελληνικού έθνους – κράτους στον άνισο πόλεμο ανεξαρτησίας απέναντι στην τότε ισχυρότατη Οθωμανική Αυτοκρατορία και την αδιαφορία των υπόλοιπων Μεγάλων Δυνάμεων; Αν ο Υψηλάντης και ο Κολοκοτρώνης δεν διέθεταν ψυχή, πίστη και τρέλα, δεν αποκλείεται λογικά να ήμασταν ακόμη υπόδουλοι στους Οθωμανούς – Τούρκους. Αναμφίβολα, ο πόλεμος αποτελεί αναγκαίο κακό και πρέπει να αποφεύγεται. Με τραγικές συνέπειες για τον λαό και τη χώρα. Το θεμελιώδες πρόβλημα, ωστόσο, του Ελληνισμού σήμερα είναι υπαρξιακό. Γεωπολιτικό και όχι οικονομικό. Λέγεται δε Τουρκία! Προέχει συνεπώς η άμυνα και η ασφάλειά μας. Η Ελλάδα θα ήταν πλούσια, αν δεν είχε στα ανατολικά της σύνορα αυτόν τον κακό γείτονα.
Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, αν δεν καταφέρει να τον περιορίσει στην Ασία όπου ανήκει.
Όπως έπραξαν οι αρχαίοι πρόγονοι με τους Πέρσες και οι Βυζαντινοί με τους Άραβες. Μόνοι μας ή ακόμα καλύτερα, με συμμάχους και εταίρους. Με διπλωματικά κυρίως ή ακόμη, και με στρατιωτικά μέσα. Αρκεί να πειστούν πρωτίστως όλοι οι γείτονες, πρώην υπόδουλοι της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και εν συνεχεία ΗΠΑ και Ευρώπη ότι ο μεγάλος βάρβαρος Τούρκος, και όχι ο Ρώσος, συνιστά σήμερα απειλή για όλη την ανθρωπότητα, όπως στον 20ο αιώνα η χιτλερική Γερμανία. Και θα χρειαστεί τον συνασπισμό όλου του πολιτισμένου – χριστιανικού κόσμου για την αναχαίτισή του, όπως στο παρελθόν στις ναυμαχίες Ναυπάκτου και Ναβαρίνου.
Η μέχρι τώρα ακολουθούμενη κατευναστική, νομική και ενδοτική πολιτική έχει αποτύχει, όπως φαίνεται από τη σύνθλιψη, συρρίκνωση, φινλανδοποίηση και δορυφοροποίησή μας. Αν δεν αλλάξουμε, φοβάμαι ότι το 2021 ή το 2023, στα εκατοστά γενέθλια της τουρκικής αυταρχικής δημοκρατίας, δεν θα εορτάσουμε την επιτυχή επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, αλλά την επιστροφή μας στο …1821. Τέρμα το τουρκικό bullying. Καλύτερα δε νωρίτερα παρά αργότερα, που θα καταστεί μάλλον πιο επικίνδυνο. Είναι σαφές ότι τα νησιά με οικονομική ζωή έχουν τα ίδια θαλάσσια δικαιώματα με την ηπειρωτική στεριά – υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Δεν γίνεται λόγος για μέγεθος και απόσταση. Το Νομικό Δίκαιο υπερτερεί της φυσικής γεωγραφίας. Πόσο μάλλον όταν συνδυάζεται με την ιστορία και τον πολιτισμό, στην περίπτωση του Καστελλόριζου και της απέναντι δυτικής Τουρκίας, ή της ελληνικής για χιλιάδες χρόνια Ιωνίας (Γιουνάν).
Η μουσουλμανική – τζιχαντική Τουρκία συμπεριφέρεται αναθεωρητικά ήδη ως νεο-0θωμανική αυτοκρατορία.
Επιδιώκει τον πόλεμο με την υπεροπλία της. Τώρα μας περικυκλώνει με βάσεις και δια του ανυπόστατου
Τουρκο-λιβυκού Συμφώνου προσπαθεί να κυριαρχήσει και στη Μεσόγειο, αφαιρώντας το θαλάσσιο πλεονέκτημα που μας ξεχωρίζει ιστορικά. Οραματίζεται να γίνει παγκόσμια δύναμη. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα με τις τεράστιες ακτές, τα χιλιάδες νησιά και την Πελοπόννησο, είναι μια νησιωτική χώρα με επίκεντρο το αιγαιακό αρχιπέλαγος. Μια θάλασσα που περιβάλλεται από ξηρά, και όχι αντιθέτως. Το Καστελλόριζο δεν είναι ένα οποιοδήποτε νησί σαν τις Στροφάδες του Ιονίου. Χάριν της ΑΟΖ του,
θα καταστεί εφικτή η πολυπόθητη θαλάσσια ένωση της Ελλάδος με την Κύπρο. Δια του Καστελλόριζου ανατρέπεται η τουρκο-λιβυκή συμφωνία και τετραπλασιάζεται η ελληνική επικράτεια. Μέσω αυτού του μικρού ακριτικού νησιού η πατρίδα μας γίνεται πάλι υπολογίσιμη, μετά την τραγική μικρασιατική καταστροφή του 1922 και την απώλεια της βενιζελικής Ελλάδας των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών. Κατά τον καθηγητή Βαληνάκη, μιλάμε για μια νέα Μεγάλη Ιδέα των τεσσάρων θαλασσών και Ελλάδα x4! Δεν επιτρέπεται για μια ένδοξη ιστορική, ναυτική χώρα σαν τη δική μας να αυτοπεριορίζεται από φόβο,
ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο…
Η κομβική σημασία του Καστελλόριζου φαίνεται να ήταν γνωστή στους Αμερικανούς από παλαιά και αποδεικνύεται από το εξής ιστορικό γεγονός: Το 1964 η Αμερική δια του Υπουργού Εξωτερικών Άτσεσον πρότεινε για την επίλυση του Κυπριακού ένα σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα πραγματοποιείτο η ένωση
της Κύπρου με την Ελλάδα, κατόπιν όμως παραχωρήσεως του Καστελλόριζου στην Τουρκία. Κάτι που απέρριψε τότε ο πρόεδρος Μακάριος. Ελπίζω, μετά την απώλεια της Κύπρου, να μην επαναληφθεί το κακό και με το Καστελλόριζο… Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο παράλογη η επιμονή μας για την καθολική επήρεια του Καστελλόριζου και η συνακόλουθη αυτονόητη αντίσταση στην παράνομη τουρκική εισβολή στην ΑΟΖ του; Για συμπαράσταση στους πατριώτες ακρίτες αυτού του ωραίου ελληνικού νησιού, του οποίου η οικονομία πλήττεται από τις συνεχείς τουρκικές απειλές, προτείνω στους φίλους – αναγνώστες να το επιλέξουν για τις διακοπές τους, ενισχύοντας έτσι την εθνική αυτοπεποίθηση της κυβέρνησης αλλά και την υπερηφάνεια όλων των Ελλήνων