Γράφει ο Νίκος Μπαλιδάκης.
Όπως ίσως αρκετοί από εσάς διαβάσατε ή ακούσατε στα Μέσα Ενημέρωσης, κάπου στα τέλη Σεπτεμβρίου, το World Population Review ανακοίνωσε τ’ αποτελέσματα μιας παγκόσμιας μελέτης, σχετικά με τον μέσο δείκτη νοημοσύνης (IQ) ανά χώρα.
Για πολλούς δεν αποτέλεσε έκπληξη το γεγονός ότι στις πρώτες έξι θέσεις φιγουράρουν έξι ασιατικά κράτη (κατά σειρά: Ιαπωνία, Κινεζική Ταϊπέι, Σινγκαπούρη, Χονκ-Κονγκ, Κίνα, Νότια Κορέα), αφού παρά τα όσα προπαγανδίζονται σχετικά με τους… δυτικούς και αγγλοσαξωνικούς παραδείσους, το κέντρο βάρους του πλανήτη -από κάθε άποψη- έχει μετατοπιστεί εδώ και πολύ καιρό στα ανατολικά. Σίγουρα, όμως, πολλοί θα βρήκαν ανεξήγητο το γεγονός ότι η πρώτη (και καλύτερη) ευρωπαϊκή χώρα σε αυτή τη λίστα είναι η Λευκορωσία. Ξέρετε, είναι εκείνη η χώρα, η οποία στα καθεστωτικά ΜΜΕ παρουσιάζεται σαν μια τριτοκοσμική δικτατορία, με έναν λαό που υποφέρει και αναζητά με κάθε αφορμή την ευκαιρία να εγκαταλείψει τη χώρα.
Η Λευκορωσία, λοιπόν, βρίσκεται μια θέση ψηλότερα από τη Φινλανδία (χώρα με το αρτιότερο εκπαιδευτικό σύστημα στον πλανήτη, όπως λέγεται) και τρεις θέσεις ψηλότερα από την υπερτιμημένη Γερμανία. Περίπου 20 θέσεις πιο κάτω, στην 29η για την ακρίβεια, βρίσκεται η… ηγέτιδα δύναμη του ελεύθερου κόσμου, οι Η.Π.Α., ενώ οι γειτονικές προς τη Λευκορωσία χώρες -που δεν χάνουν ευκαιρία για πολεμική εναντίον της- Πολωνία και Λιθουανία βρίσκονται στην 33η και 36η θέση αντίστοιχα. Όσο για την Ελλάδα των… αρίστων, η 55η θέση φαντάζει εξόχως τιμητική, με όσα έχουν συμβεί τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια, αλλά και αν ληφθεί υπ’ όψη ότι σε κάποιες άλλες παγκόσμιες λίστες (όπως αυτές για την ελευθερία του Τύπου), βρίσκεται χαμένη κάπου μεταξύ του Μπουρούντι και της Ζάμπια.
Όμως για εμάς, που ζούμε τους περισσότερους μήνες του χρόνου στο Μινσκ, το εύρημα αυτό κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτελεί. Η Λευκορωσία διαθέτει κάποια από τα βασικότερα χαρακτηριστικά, τα οποία κρίνονται απαραίτητα, προκειμένου κάποιο πρόσωπο ν’ αναπτύξει τις πνευματικές και διανοητικές του δυνατότητες. Πέραν του πολύ καλού της εκπαιδευτικού συστήματος, η Λευκορωσία παρουσιάζει σχεδόν μηδενικούς δείκτες εγκληματικότητας και ανεργίας, η προστασία του περιβάλλοντος σε κάθε της μορφή (από την απαράμιλλη καθαριότητα στις πόλεις έως την προσεκτική διατήρηση των εθνικών δρυμών) είναι υποδειγματική, ενώ και η κοινωνική ειρήνη είναι κατά το πλείστον εξασφαλισμένη, παρά τις όποιες κατά καιρούς απόπειρες εντόπιων και ξένων κέντρων αποσταθεροποίησης να προκαλέσουν αναταραχές. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, έκπληξη θ’ αποτελούσε αν οι Λευκορώσοι δεν βρίσκονταν στην πρώτη δεκάδα αυτής της λίστας.
Ένας λαός μορφωμένος, με υψηλό πολιτιστικό επίπεδο, απαλλαγμένος από το άγχος της καθημερινότητας που κατατρύχει τον δυτικό άνθρωπο, που αλληλεπιδρά μέσα σ’ έναν ασφαλή κοινωνικό χώρο, διαθέτει όλα όσα θα ζητούσε κάποιος για την προσωπική του προκοπή. Εάν, μάλιστα, εξέλειπαν οι προαναφερθέντες παράγοντες αποσταθεροποίησης ή αν η χώρα ήταν λίγο πιο τυχερή από γεωγραφικής άποψης, διαθέτοντας στο υπέδαφός της περισσότερες πλουτοπαραγωγικές πηγές, τότε πραγματικά η Λευκορωσία θ’ αποτελούσε πρότυπο διαβίωσης για πάρα πολλά άλλα κράτη.
Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνουμε ότι τίποτα απ’ όσα προαναφέραμε δεν θα ήταν εφικτά, αν η χώρα δεν είχε στο τιμόνι της έναν ηγέτη του βεληνεκούς του Αλεξάντερ Λουκασένκο. Έναν στιβαρό ηγέτη, αφοσιωμένο στην ευημερία του λαού του, που παραδίδει μαθήματα για το πώς πρέπει να διαχειρίζονται οι κρίσεις (θα ήταν ευχής έργον να διδαχθούν κάποιοι από το πώς διαχειρίστηκε η Λευκορωσία την περίοδο του Covid-19 και να μην επαναλάβουν τις ανθρωποκτόνες πρακτικές που ακολούθησαν) και ο οποίος έχει καταφέρει να διατηρήσει τη χώρα σχεδόν αλώβητη, παρά τις δυσμενέστατες διεθνείς συγκυρίες. Γι’ αυτόν τον λόγο, σε κάθε ευκαιρία, οι Λευκορώσοι επιβεβαιώνουν την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπό του, επανεκλέγοντάς τον με συντριπτικά ποσοστά, αποδεικνύοντας και στην πράξη τον δείκτη νοημοσύνης τους, αυτόν που τους κατέταξε στην πρώτη θέση πανευρωπαϊκά και στην έβδομη παγκοσμίως.
