Γράφει η Ελένη Κονιαρέλη – Σιακή.
Τα παράξενα και τα απρόοπτα πολλές φορές έρχονται και μας βρίσκουν εκεί που δεν τα περιμέναμε, και συχνά μας γεμίζουν απορίες, αλλά και απογοητεύσεις. Έτσι έγινε και με το ενδεκάχρονο γειτονόπουλό μου. Συναντηθήκαμε τυχαία. Εγώ κρατούσα στα χέρια μου ένα ανθισμένο κλαδί πασχαλιάς μέσα στην παγωνιά του Δεκέμβρη -θύμα κι αυτό της κλιματικής αλλαγής-, και το παιδί έπαιζε στα χέρια του έναν φουσκωμένο κόκκινο Άγιο Βασίλη.
– Τι είναι αυτό; με ρώτησε αδιάφορα.
– Πασχαλιά που άνθισε μέσ’ τα χιόνια, του απάντησα, περιμένοντας ν’ ακούσω κάποια απορία του.
– Α! πολύ ωραία είναι… απάντησε κουνώντας τον Άγιο Βασίλη που κρατούσε.
– Δεν είναι όμως καιρός της ν’ ανθίσει, πρόσθεσα. Βλέπεις όλες αυτές οι αλλαγές στο κλίμα, έχουν τέτοιες άσχημες συνέπειες…
– Α! Εμένα δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Σ’ αρέσει ο Άγιο Βασίλης μου; Δεν είναι «φατσούλα»;
– Ε…Όχι και «φατσούλα» ένας Άγιος, του είπα μαλακά.
– «Φατσούλα» σου λέω. Κοίτα πονηρό μάτι, κοίτα κόκκινα ρούχα, μπότες σπέσιαλ, μαγουλάκι κόκκινο, κοιλίτσα χορτάτη, γενειάδα φροντισμένη… Άψογος ο κύριος!
– Άκου παιδί μου κάτι, προσπάθησα να του εξηγήσω όσο πιο απλά και ήρεμα μπορούσα. Αυτός ο Άγιο Βασίλης που κρατάς, δεν έχει καμιά σχέση με τον Άγιο Βασίλειο της εκκλησίας μας… της Ορθοδοξίας, της Θρησκείας μας. Ο «δικός» μας Άγιος Βασίλειος, που η εκκλησία τον ονόμασε «Μέγα της Οικουμένης Διδάσκαλον» γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας από πολύ ευσεβείς, ευγενείς και πλούσιους γονείς. Έκανε πολλές σπουδές στην Αθήνα· Φιλοσοφία, Φιλολογία, Ηθική, Φυσική… Έζησε ζωή ασκητική, ήταν πολύ ασθενικός κι αδύνατος, και έτρωγε μόνο άρτο, λαχανικά και νερό. Διέθεσε όλη την περιουσία του, και δημιούργησε τη «ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΑ», με γηροκομεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, και πολλά άλλα ιδρύματα, που βοηθούσαν τους ασθενείς και τους κατατρεγμένους. Έγραψε δεκάδες έργα και θεωρείται ένας από τους Τρεις Φωστήρες της Τρισηλίου Θεότητος, ένας από τους Τρεις Ιεράρχες…
– Α! με διέκοψε ο μικρός, κουνώντας πέρα-δώθε τον χοντρό Άγιο Βασίλη που κρατούσε, και πρόσθεσε: Τους ξέρω αυτούς τους Τρεις Ιεράρχες και τους «πάω» πολύ, γιατί στη γιορτή τους δεν έχουμε σχολείο!»
– Αυτό μόνο έχεις να μου πεις; Ρώτησα το παιδί συγκρατώντας με δυσκολία τον θυμό μου. Τόσα όμορφα πράγματα σου είπα για τον Άγιο Βασίλειο της εκκλησίας μας, και όχι γι’ αυτόν τον ξενόφερτο παραμυθά που δήθεν έρχεται από την καμινάδα και φέρνει δώρα… Τόσα ωραία λόγια άκουσες. Δεν έχεις να πεις τίποτα;
– Τίποτα. Απάντησε ο μικρός αδιάφορα. Εγώ προτιμώ αυτόν τον Άγιο Βασίλη. Σου είπα… Έχει χαρούμενη «φατσούλα» και είναι μεγάλος «τυπάς»!
Δεν ήθελα ν’ ακούσω άλλα. Χαιρέτησα βιαστικά και απομακρύνθηκα. Άλλωστε τι έφταιγε το παιδί στην επαναλαμβανόμενη -χρόνια τώρα- διαστρέβλωση και παραποίηση μιας μεγάλης θρησκευτικής και ιστορικής αλήθειας, που έχει γίνει από κάποιους, με την ανοχή κάποιων άλλων, και όλων μας, χωρίς καμιά ντροπή, σοβαρότητα και σεβασμό, για τον κορυφαίο Πατέρα της Ορθοδοξίας τον Μέγα Βασίλειο, που εν ζωή ανακηρύχθηκε Άγιος!
Σ’ ένα απόσπασμα του έργου του προς τους νέους, «Ο δρόμος της Αρετής», διαβάζουμε: «Ο δρόμος που οδηγεί στην αρετή, είναι στην αρχή τραχύς και δυσκολοδιάβατος. Είναι ανηφορικός και χρειάζεται πολύν ιδρώτα και κόπο. Ακόμα και να τον πλησιάσει κανείς αυτόν τον δρόμο είναι δύσκολο, γιατί είναι απόκρημνος. Αλλά και να τον πλησιάσει, δεν θα φτάσει εύκολα στην κορυφή του…»
Και καταλήγει με τη σοφή συμβουλή:
«…Επιδιώκοντας να γίνουμε όλοι καλοί, να μη δειλιάζουμε μπροστά στους κόπους, και να μην υποχωρούμε πριν φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου!»
Αυτά τα σημαντικά λόγια που είπε ο Μέγας Βασίλειος θα έπρεπε να τα γνωρίζουν τα παιδιά, και όχι να «δένονται» πίσω από το έλκηθρο του Κοκκινοβασίλη, για να ταξιδέψουν χωρίς γνώση και προστασία στο εφήμερο και άγνωστο… αύριο πίσω από το έλκηθρο του Κοκκινοβασίλη, για να ταξιδέψουν ανημέρωτα και απροστάτευτα στο εφήμερο και άγνωστο… τίποτα.
