Γράφει η Πέγκυ Φαράντου, Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Συγγραφέας – Ζωγράφος.
O ήλιος είχε δύσει στον Αττικό ουρανό. Το λιγοστό φως έσβηνε σιγά σιγά από τον ορίζοντα και εμφανιζόταν ένα λαμπρό φεγγάρι. Όταν και το τελευταίο φως έφυγε, εμφανίστηκαν στην πόλη τα φώτα των δρόμων. Μαζί με τα φώτα των οδικών αρτηριών που φώτιζαν την πόλη, άναβαν, με τον δικό τους ρυθμό και τα φώτα των σπιτιών.
Σε ένα από αυτά τα σπίτια της Αττικής, έμενε και η Αλκυόνη. Η Αλκυόνη ήταν μαθήτρια της πρώτης δημοτικού, πράγμα που ανακοίνωνε με υπερηφάνεια με κάθε ευκαιρία και κάθε ερώτηση. Όταν πήγαινε κάπου με τους γονείς της και την ρωτούσαν, πώς είναι το όνομά της, εκείνη απαντούσε, «με λένε Αλκυόνη και πάω στην πρώτη δημοτικού!». Η χαρά της ήταν τόσο μεγάλη για αυτό, που το έλεγε συνέχεια. Ήταν η μεγαλύτερή της κατάκτηση. Είχε ολοκληρώσει το νηπιαγωγείο και πήγαινε σχολείο! Η Αλκυόνη ήταν ενθουσιασμένη που ήταν μαθήτρια και που μάθαινε κάθε μέρα νέα πράγματα, από έναν νέο, ολοκαίνουργιο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά της.
Ο ήλιος είχε δύσει στον Αττικό ουρανό. Η Αλκυόνη είχε κολλήσει το πρόσωπό της στη μεγάλη μπαλκονόπορτα του σαλονιού. Παρακολουθούσε. «Τι κοιτάς Αλκυόνη;», είπε η μητέρα της, που καθόταν κοντά της. «Τα φωτάκια μαμά…, τα φωτάκια; τα φωτάκια που ανάβουν το ένα μετά το άλλο, έλα και εσύ να τα δούμε μαζί…». Η μητέρα της πήρε μια καρέκλα και κάθισε δίπλα στη μεγάλη τζαμαρία. «Κοίτα μαμά, τώρα άναψε εκείνο -και έδειξε με το μικρό της δάχτυλο- και τώρα εκείνο και εκείνο». Τότε της λέει η μαμά της. «Κάθε φωτάκι είναι και ένα σπιτάκι και κάθε σπιτάκι έχει μέσα του ανθρώπους. Σπίτια μικρά, σπίτια μεγάλα. Άλλα με αυλές, αλλά με μπαλκόνια, άλλα με κήπους, άλλα με παράθυρα. Σε όλα αυτά τα σπίτια ζουν άνθρωποι. Οικογένειες, παιδιά, άνθρωποι μόνοι, άλλοι μεγάλοι σε ηλικία και άλλοι μικροί». «Τι ωραία!», είπε η Αλκυόνη και συνέχισε να κοιτά τον ορίζοντα.
Η ώρα είχε περάσει και το φεγγάρι είχε ανέβει ψηλά στον ουρανό. Τα φώτα της πόλης είχαν ανάψει πλέον όλα. Τότε η Αλκυόνη, ξεκόλλησε το πρόσωπό της από τη μεγάλη τζαμαρία, αφήνοντας ένα στρογγυλό αποτύπωμα στο τζάμι. Έκανε μερικά βήματα, κατευθύνθηκε στη μαμά της και σήκωσε το βλέμμα της ψηλά. Η μητέρα της γνώριζε αυτό το βλέμμα, ήξερε πως ακολουθούσε πλήθος ερωτήσεων που αναζητούσαν απαντήσεις. «Πες μου Αλκυόνη», είπε η μητέρα στη μικρή της κόρη. Η Αλκυόνη, αφού κάθισε με προσοχή σε μια καρέκλα, είπε: «Μαμά, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν στα σπίτια με τα φωτάκια, τι κάνουν τώρα;». «Ό κάθε άνθρωπος κάνει και από κάτι, Αλκυόνη, άλλος κατασκευάζει κάτι, άλλος μαγειρεύει φαγητό, άλλος εργάζεται κάπου, άλλος διαβάζει, άλλος ξεκουράζεται, κάθε άνθρωπος κάτι κάνει, κάτι δημιουργεί, κάτι ονειρεύεται, σε κάτι ελπίζει, και κάτι σκέφτεται, όπως κάνεις και εσύ!».
Η Αλκυόνη σηκώθηκε από τη θέση της και αναζήτησε τον μικρό της φίλο στο σαλόνι. Ένα σκυλάκι που κοιμόταν εδώ και ώρα σε μια θέση δίπλα στη σόμπα. Μέχρι να φτάσει κοντά του, εκείνο είχε ήδη ξυπνήσει και κουνούσε την ουρά του. Αφού το χάιδεψε, πήρε ένα μπολάκι με φαγητό και πήγε κοντά του. «Μαμά και εγώ θέλω να κάνω κάτι, σαν όλους αυτούς τους ανθρώπους». «Κάνεις, Αλκυόνη, κάθε στιγμή κάνεις κάτι», είπε η μητέρα της. «Εγώ θέλω να κάνω κάτι σημαντικό». Τότε η μητέρα της κάλεσε την Αλκυόνη κοντά της, μαζί με τον μικρό της φίλο. «Κάτσε να το συζητήσουμε αυτό. Τι είναι για εσένα σημαντικό;» Η Αλκυόνη σκέφτηκε, άνοιξε διάπλατα τα χέρια της και είπε, «κάτι μεγάλο!». Τότε η μητέρα της είπε: «Κάτι σημαντικό δεν είναι απαραίτητα μεγάλο. Δες τα πουλάκια τι όμορφα που κελαηδούν και είναι τόσο μικρά. Δες τις μικρές μέλισσες που φτιάχνουν το μέλι. Δεν χρειάζεται κάτι να είναι μεγάλο για να είναι σπουδαίο. Σπουδαίο είναι κάθε τι που γίνεται με καλοσύνη και αγάπη. Φτάνει να έχεις στην καρδιά σου καλοσύνη και αγάπη και ό,τι και αν κάνεις θα είναι σπουδαίο». Η Αλκυόνη άνοιξε τα μάτια της διάπλατα και είπε, «κάτι σαν μαγικό δηλαδή!» «Ναι μικρή μου, κάτι σαν μαγικό. Εσύ να έχεις στην καρδιά σου αγάπη και καλοσύνη και η αγάπη θα βρίσκει πάντα τον τρόπο…».
