Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Την απόφασή του να μην είναι υποψήφιος στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές ανακοίνωσε επίσημα ο Κώστας Καραμανλής. Αν μου το έλεγαν στην καφετέρια και δεν το είχα διαβάσει στην Καθημερινή, ούτε που θα το πίστευα. Θέλω να πω, ότι είχα ξεχάσει πως ήταν ακόμα βουλευτής και πήγαινε στις συνεδριάσεις της Βουλής. Νόμιζα ότι είχε αποσυρθεί στη Ραφήνα εδώ και πολύ καιρό.
Ο άνθρωπος με τον «πολυετή δημόσιο βίο, καθώς πρωτοεξελέγη το 1989», όπως γράφει η Καθημερινή (δηλαδή σχεδόν 32 χρόνια), έκανε και σχετική δήλωση, η οποία είναι ανησυχητική ως προς ένα σημείο. Εκείνο που γράφει: «Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η κοινοβουλευτική μου διαδρομή». Που σημαίνει, ότι ολοκλήρωσε τα καθήκοντά του ως βουλευτής και παραμένει στις επάλξεις της πολιτικής (την οποία μάλιστα -μέσα από την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας- υπηρετεί «αδιαλείπτως επί μισό σχεδόν αιώνα», όπως γράφει και μου φαίνεται σαν απειλητικό αυτό). Δεν θέλει να είναι κοινοβουλευτικός και να αγορεύει σε κάθε συνεδρίαση της Βουλής όπως μας είχε συνηθίσει, αλλά να παραμένει στην πολιτική, κάπως σαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που παρεμβαίνει με άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά και συμμετέχει σε διάφορα πολιτικά και οικονομικά fora.
Είπα οικονομικά και θυμήθηκα που «είχε θωρακίσει» τη χώρα μας. Τόσο «θωρακισμένη οικονομικά» που την παρέλαβε από αυτόν ο ΓΑΠ και την προώθησε σχεδόν αμέσως στην κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων και ταυτόχρονα στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και άλλα ευαγή Ιδρύματα, τα οποία ο επόμενος πρωθυπουργός (ο «λεγάμενος») τα ονομάτισε «αρπακτικά» και μας κάλεσε – σε μια εβδομάδα – να ψηφίσουμε ΟΧΙ (μάλλον εναντίον τους, εννοώντας «θα τα καταφέρναμε και χωρίς αυτά»… κάτι τέτοιο τέλος πάντων), το οποίο ΟΧΙ αφού του το έδωσαν (όσοι τον ψήφιζαν), το πήρε και το έκανε ΝΑΙ (και τους πούλησε).
Αυτή τη στιγμή, μου έπεσαν όλα συνειρμικά στο κεφάλι και τραυματίστηκα ψυχολογικά και το μόνο που σκέφτομαι κι αναρωτιέμαι είναι: μήπως θα έπρεπε όλοι αυτοί οι «πρώην» -εάν βρίσκονται ακόμα στη Βουλή- να μην ασχοληθούν αυτή τη φορά με την πολιτική; Εξαιρώ βεβαίως τον «λεγάμενο», τον σημερινό πρωθυπουργό και τον «ευρωπαίο», που τους δίνεται η ευκαιρία, ο μεν πρώτος να ηττηθεί ακόμα μια φορά μπας και συνειδητοποιήσει τι έκανε, ο δεύτερος να αποδείξει ότι δεν βρέθηκε τυχαία εκεί που είναι και ο τρίτος (ω, ο τρίτος) να αποδείξει ότι πολιτικά… υπάρχει.
Διακρίνετε κάποια προκατάληψη; Μη το λέτε… Περηφάνια είναι, αφού ο μεσαίος χώρος είναι το ζητούμενο και από τους τρεις προαναφερθέντες.
