Γράφει η Ξένια Γιαννάκου – Από την έντυπη έκδοση της καθημερινής ΑΜΑΡΥΣΙΑΣ Κηφισιά – Νέα Ερυθραία – Εκάλη, Διόνυσος 28/10/2022
Η κουλτούρα μας εδώ στην Ελλάδα, είναι αλήθεια ότι δεν έχει ακόμα αποδεχθεί τη χρησιμότητα, για να μην πούμε την αναγκαιότητα για κάποιους, μιας επίσκεψης στον ψυχολόγο. Η λέξη «τρελόγιατρος» έρχεται -δυστυχώς- ακόμα στο μυαλό πολλών όταν ακούσουν τη λέξη «ψυχολόγος», πόσο μάλιστα αν τολμήσει κάποιος να αρθρώσει τη λέξη «ψυχίατρος».
Κάποιοι μπορεί να θεωρούν την ψυχοθεραπεία προνόμιο συγκεκριμένης τάξης ή προσπάθεια να αποδείξει αυτός που την επιλέγει ότι είναι μοδάτος και ψαγμένος, όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι πολλά θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η ειδικότητα του ψυχολόγου και του ψυχιάτρου «αναγνωριζόταν» από την κοινωνία μας όπως αυτή του παθολόγου, του ορθοπεδικού, του ωτορινολαρυγγολόγου. Σε πονάει η ψυχή σου; Σε «καίει» το μυαλό σου; Κάνεις αυτό που θα έκανες αν έσπαγες το πόδι σου ή αν έβηχες και είχες πυρετό. Επισκέπτεσαι τον ειδικό γιατρό.
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου αυτή την εποχή, αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν οι «πρωταγωνιστές» των περιστατικών που ξεχωρίζω, αν κάθονταν στην καρέκλα ενός ψυχολόγου.
Τι θα έλεγαν οι γονείς που είδαν τα παιδιά τους στο Τμήμα, κατηγορούμενα ότι -μεταξύ άλλων- έβαλαν σε κίνδυνο συμμαθητές και διδακτικό προσωπικό, πετώντας καπνογόνα και βεγγαλικά σε σχολικές αίθουσες; «Φταίνε οι άλλοι και όχι τα παιδιά μας;»
Τι θα έλεγαν τα παιδιά, που βρέθηκαν με χειροπέδες, διανυκτέρευσαν σε Αστυνομικό Τμήμα και οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα; «Φταίνε οι καθηγητές, διευθυντές κλπ. κι όχι εμείς;»
Τι θα έλεγαν οι δημοτικοί σύμβουλοι που επιλέγουν να μην δώσουν καν το «παρών» στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, στο οποίο εκλέχθηκαν από τους δημότες για να τους υπηρετήσουν, επειδή δεν συμφωνούν με τα διαδικαστικά; «Φταίει η ανακοίνωση που δεν λάβαμε;»
Τι θα έλεγαν οι δημοτικοί σύμβουλοι που ψηφίζουν «όχι» σε όλα ως πολιτική στάση γιατί νιώθουν προσβεβλημένοι από συγκεκριμένα πρόσωπα, βάζοντας φρένο σε θέματα που αφορούν το γενικό καλό του Δήμου τους; «Φταίει ο ”χ” και ο “ψ” και θα περιμένω την συγγνώμη του για να συνεχίσω;»
Τι θα έλεγαν όλοι εκείνοι που σαν «βρυκόλακες» περιμένουν να «ενημερωθούν για όλες τις τελευταίες εξελίξεις» γύρω από την υπόθεση της 12χρονης, λες και χορταίνουν πίνοντας σαν «αίμα» τις λεπτομέρειες της ζωής ενός βασανισμένου μικρού παιδιού; «Φταίνε τα κανάλια που προβάλλουν συνεχώς αυτά τα θέματα;»
Οι παραπάνω ερωτήσεις και οι απαντήσεις είναι προφανώς υποθετικές και πιθανώς «τραβηγμένες από τα μαλλιά» αλλά ας μου συγχωρεθεί η επιλογή αυτή καθώς φοβάμαι ότι τα πράγματα βαίνουν όλο και χειρότερα και χρειάζεται ενδοσκόπηση, συζήτηση με τον εαυτό μας, «πόλεμος» με τους φόβους, τις προκαταλήψεις και το παρελθόν μας, για σώσουμε την κατάσταση. Κι αν στην τελική, αυτό μας οδηγήσει στην πολυθρόνα του ψυχολόγου, πού το κακό;
