Από τη στήλη ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ – Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Όποτε χιονίζει ξυπνάει το παιδί μέσα μου. Ακόμα και τώρα, που περιμένω να καλέσουν την κλάση μου για το εμβόλιο του Covid-19, το χιόνι με προτρέπει να ντυθώ καλά (όχι βαριά, αλλά ζεστά) και να πάρω τους δρόμους και τα βουνά.
Ναι και τα βουνά. Είναι τέτοια η αγάπη μου για το χιόνι, που πολλές φορές έχω παρεξηγηθεί. «Δεν λυπάσαι αυτούς που αποκλείονται, αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να πάνε στις δουλειές τους, αυτούς που καταστρέφονται οι σοδειές τους;»
Είναι τα συχνότερα ερωτήματα που έχω ακούσει κατά καιρούς και μάλιστα με αρκετά αυστηρό και υποτιμητικό τόνο. Όλους τους λυπάμαι και τους συνερίζομαι, αλλά στην Ελλάδα των 9 μηνών καλοκαιριού και 10 ημερών βαρυχειμωνιάς, θεωρώ ότι διοικούντες και διοικούμενοι «πριν πεινάσουμε θα πρέπει να μαγειρεύουμε» και να μην περιμένουμε τα ακραία φαινόμενα να μας ταράζουν την ήρεμη -καλοκαιρινή- ζωή μας.
Εξηγούμαι. Το καλοκαίρι που πέρασε και παρά τον Covid-19 και το lockdown, ενόχλησα τον Δήμο Αμαρουσίου για ένα πεύκο που ακουμπούσε σε βεράντα -όχι τη δική μας- της πολυκατοικίας που μένω. Πρώτο αίτημα, έκανα τον Σεπτέμβριο 2020, υπενθύμιση τον Ιανουάριο 2021 και στις 2 Φεβρουαρίου ήρθαν και το κλάδεψαν, 13 μέρες πριν τη «Μήδεια». Έτσι, το παιδί ξύπνησε μέσα μου χωρίς ενοχές. Μη σας πω ότι στο υπόγειο έχω και δύο σακούλες αλάτι για τα σκαλιά της εισόδου και τη ράμπα του πάρκινγκ. Και δεν είμαι ο διαχειριστής.
Την Τρίτη με τον μεγάλο παγετό, βγήκα έξω νωρίς για να δω μήπως χρειάζεται αλάτι η σκάλα εισόδου και η ράμπα. Δεν χρειαζόταν. Έτσι, ευτυχής τηλεφώνησα στον φίλο μου Δημήτρη να κάνουμε το Τάμα μας στο Μαρούσι. Τάμα, είναι η παιδική μου ασθένεια, την οποία πριν 10 χρόνια κόλλησε και ο φίλος μου Δημήτρης. Είναι το σιωπηλό περπάτημα στο χιόνι, μόνο για να ακούμε το χρτς, χρτς που κάνουν οι μπότες μας. Τάμα το αποκαλούμε επειδή τηρούμε ευλαβικά το έθιμο, μια φορά το χρόνο. Αρκεί να υπάρχει χιόνι πάνω από 30 – 40 εκατοστά.
Γι’ αυτό, παρακολουθούμε το δελτίο της ΜΕΤΕΟ και όταν χιονίζει φεύγουμε για Παρνασσό. Η Πάρνηθα δεν μας είναι αρκετή. Πέρυσι, στις 13 Φεβρουαρίου πήγαμε στο Γεροντόβραχο. Φέτος με τον Covid-19 και την απαγόρευση μετακίνησης είχαμε μια μελαγχολία. Μέχρι που ήρθε η «Μήδεια». Στείλαμε «Μετακίνηση 6» και βγάλαμε το άχτι μας.
