ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Λίγο πριν την Ανάσταση δεν πρόκειται να γκρινιάξω, παρόλο που υπάρχουν ένα σωρό αφορμές γύρω μου. Θα αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που πέθανε πρόσφατα, αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη: την αξιοπρέπεια «εαυτού και αλλήλων», τον σεβασμό απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Αναφέρομαι στον Κώστα Καββαθά, ο οποίος είχε δημιουργήσει γύρω στα 14 έντυπα (με ναυαρχίδα το αυτοκινητικό περιοδικό «4 Τροχοί»), τον οποίο χωρίς να έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά, τον θεωρούσα «πατέρα» και «δάσκαλο».
Το περιοδικό του «4 Τροχοί» δεν ήταν ένα περιοδικό μόνον για γρήγορα αυτοκίνητα, με «δυνατούς» κινητήρες, ζαντολάστιχα, εξατμίσεις, αξεσουάρ και συγκριτικούς πίνακες πλεονεκτημάτων και τιμών αυτοκινήτων. Ήταν μια μηνιαία εγκυκλοπαίδεια για τον «σωστό οδηγό» που δεν σκέφτεται μόνο τον εαυτό του.
Θα αναφερθώ σε δύο ιστορίες, από τη συνεχή ανάγνωσή του. Η πρώτη είναι, ότι στο περιοδικό υπήρχε ένα ένθετο τμήμα, ο «Αντίλογος», χωρίς ιλουστρασιόν σελίδες, που περιλάμβανε άρθρα της Ρέας Βιτάλη, των Βασίλη Βασιλικού, Νίκου Μάργαρη, Νίκου Δήμου, Ριχάρδου Σωμερίτη, Σαράντη Καργάκου και άλλων. Φυσικά δεν έγραφαν για το αυτοκίνητο, αν και πολλές φορές διατύπωναν τη γνώμη τους παράλληλα με εκείνες των μηχανικών και των τεχνικών,που αρθρογραφούσαν πάνω στο αντικείμενο του περιοδικού, το οποίο δεν ήταν «μόνον οι λαμαρίνες κι οι βαλβίδες», όπως έγραφε ο Καββαθάς.
Εννοείται ότι η Βιτάλη είχε να προσφέρει την «άλλη ματιά», ο Καργάκος ήταν πάντα ο ιστορικός της παρέας, ο Μάργαρης ήταν ο οικολόγος, ο Δήμου ήταν ο σύγχρονος χρονογράφος, ο Βασιλικός ήταν ο λογοτέχνης, όπως και ο Σωμερίτης και άλλοι που δυστυχώς δεν έχω τα τεύχη του περιοδικού για να κάνω πλούσιο name-dropping, επειδή τα χάρισα σε ανίψια και ξαδέρφια για να διαμορφώσουν «μια άλλη νοοτροπία».
Δεν θα πιστέψετε ότι έπαιρνα το περιοδικό περισσότερο για τον «Αντίλογο», παρά για τις τεχνικές λεπτομέρειες των οχημάτων. Άλλωστε δεν είχα αυτοκίνητο. Αργότερα ξεκίνησα μαθήματα οδήγησης και πολύ αργότερα αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο (ένα λευκό FIAT-127 τρίθυρο).
Η δεύτερη ιστορία είναι από το πρώτο μου μάθημα οδήγησης. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, λόγω του χιονιού που έπεφτε. Πιστέψτε με, δεν δυσκολεύτηκα καθόλου, επειδή είχα διαβάσει στους 4 Τροχούς για την οδηγική συμπεριφορά στο χιόνι. Θυμάμαι δε, ότι κάποια στιγμή οδηγώντας έκανα στο πλάι, να αφήσω να με προσπεράσουν οι οδηγοί που είχαν σχηματίσει ουρά πίσω μου και ο δάσκαλος οδήγησης εξεπλάγη: «Μπράβο! Από το πρώτο μάθημα κοιτάζεις καθρέφτες;» Του απάντησα ότι είμαι αναγνώστης των 4 Τροχών κι εκείνος αντέδρασε: «Τί είναι αυτό;»
Μετά από αυτό, σας εύχομαι καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα.
