Γράφει ο Τάσος Μεργιάννης – Από την έντυπη έκδοση της Καθημερινής Αμαρυσίας – φύλλο Πεντέλης – Μελισσίων – Βριλησσίων – 18/02
Όταν ο καθηγητής Γλωσσολογίας Γιώργος Μπαμπινιώτης ρωτήθηκε ποια λέξη θα χρησιμοποιούσε για να περιγράψει όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο, εκείνος εξορύσσοντας το γλωσσικό υπέδαφος όπως μόνο αυτός μπορεί να κάνει εξήγαγε την λέξη «μεταλλαγές».
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τον τελευταίο χρόνο ζούμε μια εποχή τεκτονικών αλλαγών που μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα είναι σε θέση να αξιολογήσει επαρκώς. Και είναι επίσης, απορίας άξιον πως μέσα σε περίπου 50 εβδομάδες( όσες έχουν μεσολαβήσει από το πρώτο lockdown μέχρι σήμερα) χώρεσε μια τόσο πυκνή ροή γεγονότων που ούτε η πένα του πιο ευφάνταστου συγγραφέα θα μπορούσε να εξυφάνει.
Η παραδοσιακή δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία μετατράπηκε σε «τηλεκπαίδευση» και η εργασία έγινε τόσο… ευέλικτη που έγινε «τηλεργασία» για να ανατρέξω σε μόλις δυο παραδείγματα που άπτονται της καθημερινότητας των περισσότερων συμπολιτών μας αλλά και του γράφοντος.
Για πότε η επιδημία έγινε πανδημία, για πότε ο ιός μεταλλάχθηκε όχι μια αλλά τρεις φορές ούτε που το καταλάβαμε.
Ευτυχώς, μέσα στις δυστοπικές αλλαγές προστέθηκαν και άλλες που έπρεπε να έχουν γίνει από καιρό. Παραβατικές συμπεριφορές για τις οποίες μέχρι σήμερα θύτες αλλά και θύματα , κρατούσαν στόματα ερμητικά κλειστά, μεταλλάχθηκαν σε καταγγελίες -επώνυμες ή μη.
Η Σοφία Μπεκατώρου έδειξε τον δρόμο. Στόματα άνοιξαν, καταγγελίες (χιλιάδες) καταγράφηκαν , ΕΔΕ δρομολογήθηκαν, «παραιτήσεις» υψηλά ιθυνόντων έσκασαν σαν βόμβα στον μεταλλαγμένο μας μικρόκοσμο κάνοντας παρέα στις αποκαλύψεις που ξεκίνησαν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού και συντάραξαν τον πλανήτη το 2017. Το απόστημα έσπασε…
Ζούμε ένα roller-coaster μεταλλαγών και το μόνο που είναι σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο (πιθανότατα για κανέναν) όταν τελειώσει η φρενήρης τροχιά του.
Θα καταφέρει άραγε το «εγώ» να μετατραπεί σε «εμείς»; Να μια μετάλλαξη υψηλής δυσκολίας και αυτό φαίνεται στην πράξη.
Το μεσημέρι του Σαββάτου, λίγο πριν η «Μήδεια» δείξει τα (κοφτερά, όπως αποδείχτηκε) δόντια της, ο Δήμος Πεντέλης ενημέρωνε ότι υπήρχαν διαθέσιμα σακιά με αλάτι σε συσκευασίες των 15 κιλών σε τρία κεντρικά σημεία της πόλης και κάποιοι έσπευσαν να πάρουν αλάτι για …δυο χρόνια αδιαφορώντας για τον γείτονά, τον συγγενή ή τον φίλο τους, που δεν έφτασε εγκαίρως στο… σημείο εκκίνησης.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας η δημοτική Αρχή ενημέρωνε «όσους δεν πρόλαβαν να πάρουν συσκευασμένο αλάτι» ότι χύμα αλάτι υπήρχε στην πλατεία Αγίας Τριάδας Πεντέλης, εντός του ΝΙΕΝ και στην πλατεία Μαγγίνα, επί των οδών Τερψιθέας και Κλειούς στα Άνω Μελίσσια.
Ανάρπαστο, λοιπόν, το αλάτι στην κακοκαιρία όπως οι κονσέρβες, τα αλεύρια, τα αντισηπτικά μαντηλάκια, οι μάσκες και τα χαρτιά υγείας στο πρώτο lockdown ή τις ημέρες του δημοψηφίσματος το 2015…
Γιατί οι μεταλλάξεις στο γενετικό υλικό (DNA) του Έλληνα είναι τελικά η πιο δύσκολη αποστολή.
