Με αφορμή τη συζήτηση για την κατασκευή υπόγειου χώρου στάθμευσης στην πλατεία Γαρδέλη όπως και παρόμοιες προτάσεις/σκέψεις για διαμόρφωση χώρων στάθμευσης στο κέντρο του Αμαρουσίου, θα ήθελα να κάνω σαν πολίτης μερικές απλές ερωτήσεις.
Δεν έχω πλήρη εικόνα των συζητήσεων στο Δημοτικό Συμβούλιο (Δ.Σ.) και έτσι μερικά από τα ερωτήματα που διατυπώνω ίσως να έχουν ήδη απαντηθεί. Μακάρι να είναι έτσι.
(α) Στη βάση ποιου σχεδίου για τον Δήμο Αμαρουσίου λαμβάνονται και τεκμηριώνονται οι όποιες αποφάσεις για παρεμβάσεις και «αξιοποιήσεις» ιδιωτικών και δημόσιων χώρων;
(β) Πώς δομείται και καθοδηγείται η συζήτηση στο Δ.Σ.; Ποιο είναι το πλαίσιο αναφοράς που συντονίζει τις αποφάσεις μεταξύ τους και που χρησιμοποιείται για την αξιολόγησή τους;
(γ) Στη βάση ποιων κριτηρίων λαμβάνονται οι αποφάσεις; Με άλλα λόγια, για ποιον/ποιους εκτιμούνται τα περιβαλλοντικά και κοινωνικο-οικονομικά οφέλη και το κόστος των επιπτώσεων των όποιων παρεμβάσεων;
(δ) Πώς συζητούνται στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου ενός από τους μεγαλύτερους και πολύ ‘αναπτυξιακά’ ‘πιεσμένους’ Δήμους του λεκανοπεδίου, οι προτάσεις πολεοδομικού χαρακτήρα; Υπάρχει εγκεκριμένο σχέδιο πόλης και διαρκής διαδικασία σχεδιασμού που να συντονίζει και να διασφαλίζει την εναρμόνιση των προτάσεων με τους μεγάλους στόχους και το όραμα των πολιτών;
Εν έτει 2009, και με πληθώρα Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων σε εφαρμογή και σε εξέλιξη, φαντάζει αδιανόητο να γίνονται συζητήσεις για παρεμβάσεις στον πολεοδομικό ιστό χωρίς να θίγεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο σχεδιάζονται –το Σχέδιο Πόλης– και το οποίο θα έπρεπε να λειτουργεί σαν κύρια αναφορά, ιδιαίτερα αν έχει συν-αποφασισθεί και εκφράζει την πλειοψηφία των δημοτών όσον αφορά το όραμά τους για τον τόπο και τρόπο ζωής τους.
Στο συγκεκριμένο θέμα του υπόγειου χώρου στάθμευσης στο κεντρικότερο σημείο του Αμαρουσίου, θα έπρεπε να γίνει αρχικά ενδελεχής ανάλυση του συνολικού χωρο-κοινωνικού και περιβαλλοντικού γίγνεσθαι και εκτίμηση των επιπτώσεων τόσο στις λειτουργίες και το περιβάλλον της πόλης και τους πολίτες όσο και στον κυκλοφοριακό φόρτο των παρακείμενων δρόμων σε μια αρκετά μεγάλη ακτίνα γύρω από τον σταθμό ΗΣΑΠ. Αλλά και με απλή λογική συνάγεται ότι το πρόβλημα της στάθμευσης λύνεται κοινωνικά και οικονομικά αποτελεσματικότερα, και αποδοτικότερα, με μια σειρά περισσότερων του ενός τέτοιων αποκεντρωμένων χώρων και κυρίως με αποτελεσματικό σχεδιασμό τόσο των χρήσεων γης όσο και της κυκλοφορίας και της ελεγχόμενης στάθμευσης.
Όσον αφορά, δε, την αξιοποίηση του ιδιωτικού χώρου στον σταθμό ΗΣΑΠ, υπάρχει πληθώρα εναλλακτικών που αξίζει να διερευνηθούν – το Σχέδιο Πόλης θα λειτουργούσε και στην περίπτωση αυτή ως οδηγός και βάση λήψης αποφάσεων…
Εύχομαι ο ορθός λόγος να πρυτανεύσει στις μελλοντικές συζητήσεις επί του θέματος.
Φιλικά
Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη
Χωροτάκτης
Καθηγήτρια, Τμήμα Γεωγραφίας,
Πανεπιστήμιο Αιγαίου
e.briassouli@aegean.gr
