Με αυτές τις ατυχείς εκφράσεις μεγαλώνουν τα περισσότερα ελληνόπουλα στις πόλεις και τα προάστια. Τις ακούνε ως νήπια, όταν οι μητέρες τους τα πάνε βόλτα με τα καροτσάκια στους δρόμους. Τις ακούνε όταν οι ίδιες μητέρες τα συνοδεύουν στο σχολείο. Στις περισσότερες περιπτώσεις εσωτερικεύουν αρνητικά συναισθήματα και αντιλήψεις απέναντι στα ζώα και μεγαλώνοντας γίνονται οι μητέρες και οι πατέρες που περνούν τη νοοτροπία «ξουτ!» στα δικά τους παιδιά. Κι έτσι συνεχίζεται.
Του John Carr, ανταποκριτή
των Λονδρέζικων Times στην Ελλάδα
Ίσως φταίει το θερμό αθηναϊκό κλίμα. Αλλά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν βλέπουμε τόσο μεγάλο αριθμό πεινασμένων, σκελετωμένων σκυλιών και γατιών (και περιστασιακά γαϊδουριών και αλόγων), που προσπαθούν να επιβιώσουν σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει σίγουρα και στα βόρεια προάστια. Οι Δυτικοευρωπαίοι που έρχονται να ζήσουν στην Αθήνα αναφέρουν τη δημόσια αδιαφορία και συχνά εχθρότητα απέναντι στην ευημερία των ζώων, ως ένα από τα μειονεκτήματα του να ζεις σε αυτή τη χώρα.
Οι τοπικές αρχές τις Αθήνας και όλων των προαστίων της καλά θα έκαναν να διαβάσουν τις στήλες με τα γράμματα των αναγνωστών των «Athens News» και «Athens Plus», των δύο κυριότερων εβδομαδιαίων εφημερίδων των ομογενών, για να πάρουν μια ιδέα περί του πόσο σοβαρό πρόβλημα είναι αυτό. Ένα πρόβλημα που έχει αρνητικές συνέπειες για την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Για παράδειγμα, στα τέλη κάθε Ιουλίου υπάρχει μια αισθητή αύξηση του αριθμού των σκύλων και γατιών στους δρόμους, επειδή η μικροαστική οικογένεια των προαστίων απλά δεν κάνει τον κόπο ή δεν θέλει να δώσει τα χρήματα για να μεταφέρει το ζώο σε ένα καταφύγιο για λίγες εβδομάδες. Η οικογένεια σκέφτεται μόνο την ίδια και το τι την ευχαριστεί. Το ζώο -ένα δημιούργημα του Θεού σε τελευταία ανάλυση- πετιέται σαν παιχνίδι που έχει πάψει να ενδιαφέρει ή να ψυχαγωγεί τον ιδιοκτήτη του.
Οι ρίζες αυτής της συμπεριφοράς είναι ο εγωισμός και ο υλισμός με τα οποία τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας κάνουν πλύση εγκεφάλου εδώ και τριάντα ή σαράντα χρόνια. Κάθε ενημερωτικό δελτίο, κάθε διαφήμιση, κάθε ταινία, όλα μεταφέρουν το μήνυμα της λατρείας του εαυτού μας και του εγωισμού. Όλα περιστρέφονται γύρω από το «τι μου ταιριάζει», πόσα χρήματα και αγαθά και στάτους μπορώ να συσσωρεύσω», γύρω από το «τι θα κερδίσω εγώ από αυτό;». Εάν προσθέσουμε αυτό στο αρχαίο ελληνικό γνώρισμα του επιθετικού ατομικισμού, τότε να νέα δεν είναι καλά για τα υπόλοιπα είδη που έχουν την αθωότητα/αφέλεια να μοιράζονται την κοινωνία μας, τους σκύλους και τις γάτες.
Οι μοντέρνοι Αθηναίοι (και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για άλλες μεγάλες πόλεις επίσης) έχουν πολύ μικρή αίσθηση/αντίληψη του τι σημαίνει το κοινό καλό. Οι πρόσφατες «φούσκες» με τα ακίνητα, τα σκάνδαλα που πλέον τακτικά σπιλώνουν την πολιτική ζωή, όλα έχουν τις ρίζες τους στον θεσμοποιημένο εγωισμό. Όσο ο Νεοέλληνας είναι άνετος μέσα στο καινούργιο του διαμέρισμα, έχει δύο τζιπ έξω από την πόρτα, πολλές μπίρες στο ψυγείο και πολύ ποδόσφαιρο και πολιτικούς καυγάδες να τον διασκεδάζουν, γιατί να νοιαστεί για τα υποδεέστερα όντα;
Φυσικά το πρόβλημα των αδέσποτων ζώων δεν είναι εύκολο να λυθεί. Πολλοί θα έλεγαν ότι είναι αδύνατο. Το να τα μαντρώσουμε και να τα θανατώσουμε όλα θα ήταν τερατώδες. Μια αμαρτία πολύ πιο σοβαρή από το να τα αφήναμε να τριγυρνούν αδέσποτα. Επομένως, τι να κάνουμε;
Μόλις ανέφερα τη λέξη αμαρτία. Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες ακόμα διαβάζουν τη Βίβλο, δεδομένου ότι η ορθόδοξη πίστη έχει ισχυρή θέση στην ελληνική ζωή, αλλά είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε κάθε είδος ζωής. Είναι υποκρισία να λέμε -όπως συχνά λέγεται- ότι δεν πρέπει να ταΐζουμε τα πεινασμένα ζώα γιατί απλά θα πολλαπλασιαστούν και θα γίνουν περισσότερα. Δεν μπορούμε να είμαστε εμείς οι κριτές αυτού. Αυτοί οι άνθρωποι που προωθούν «συλλογικές» λύσεις και ισχυρίζονται ότι έχουν την ευημερία των ζώων ως μέλημά τους, είναι οι ίδιο άνθρωποι που δεν θα κουνούσαν το δάχτυλό τους για να ταΐσουν μια «παλιόγατα».
Η ευχαρίστηση του να βλέπεις μια πεινασμένη γάτα, ένα γατάκι που τρέμει, να τρώει λίγο φαγητό που του έχεις βάλει είναι τεράστια. Όποτε ένα αδέσποτο ζώο βρεθεί στον δρόμο σας, δώστε του λίγο φαγητό ή, εάν δεν έχετε, μια καλή κουβέντα. Δεν χρειάζεται κλωτσιά ή ξουτ! Εξάλλου τι θα γινόταν εάν ένας ανώτερος πολιτισμός εμφανιζόταν μια μέρα πάνω από τα κεφάλια μας και μας φερόταν όπως εμείς φερόμαστε στα αδέσποτα; Σίγουρα, δεν θα μας άρεσε.
Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λιγότερο τον εαυτό μας και λίγο περισσότερο τα τετράποδα θύματα της δικής μας αδιαφορίας.
