Από την άλλη, πάλι, σκεφτόμαστε μήπως τελικώς δεν είναι τυχαίο ότι συχνά πυκνά επικρατεί «χάβρα» εντός της αίθουσας συνεδριάσεων της Βασ. Σοφίας. Μήπως, με άλλα λόγια, εξυπηρετεί κάποιους το να μη γίνεται ουσιαστικός διάλογος, προκειμένου αφ’ ενός να μην προσελκύονται δημότες σε αυτές τις συνεδριάσεις, αφ’ ετέρου να περνούν στο «ντούκου» αποκαλύψεις, όπως αυτές που αναφέραμε στην αρχή τούτου του σημειώματος. Και κάτι τρίτο: σημαντικές αποφάσεις να λαμβάνονται τα…ξημερώματα, όταν η κόπωση και η νύστα χαλαρώνουν τις όποιες αντιστάσεις εκείνων που τελικά παραμένουν στην αίθουσα.
Και τι ν’ ακούσει, άραγε, αυτός ο δύσμοιρος ο δημότης Αμαρουσίου. Ότι κάποιοι εξ αυτών που ψήφισε ως εκλεκτούς και τους έστειλε στο Δημοτικό Συμβούλιο λαμβάνουν «δωράκια» από επιχειρηματίες; Ότι, ναι μεν, κάθονται στη θέση του δημοτικού συμβούλου, αλλά δεν είναι και τόσο ενημερωμένοι ώστε να ξέρουν πού ακριβώς βάζουν τη θετική υπογραφή τους; Ότι υπάρχουν επικεφαλής παρατάξεων οι οποίοι δεν θεωρούν αναγκαίο να πάρουν τον λόγο και να τοποθετηθούν σε θέματα μείζονος πολιτικής και ηθικής σημασίας για την πόλη, αλλά και την ίδια την παράταξή τους;
Συνειδητοποιούν, άραγε, οι δημοτικοί μας σύμβουλοι ότι «το ποτήρι κοντεύει να ξεχειλίσει;» Σε ένα χρόνο από σήμερα έχουμε δημοτικές εκλογές και ο ψηφοφόρος, όσο ασθενή μνήμη κι αν έχει, δεν ομαδοποιείται και δεν καθοδηγείται, πλέον, όπως γινόταν στο παρελθόν. Και το κυριότερο, δεν δείχνει διατεθειμένος να συγχωρήσει «λαμογιές», και «νόμιμες ανηθικότητες» σε κανέναν, είτε αυτός κάθεται στα έδρανα της πλειοψηφίας, είτε «κατοικοεδρεύει» σ’ εκείνα της μειοψηφίας.
Και μία ακόμη λεπτομέρεια που, πιθανότατα, αποδειχθεί ιδιαιτέρως κρίσιμη στο άμεσο μέλλον. Επειδή, όντως, δεν είναι όλοι οι σύμβουλοι ίδιοι, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τους αρέσει «να βάζουν το δάκτυλο στο μέλι». Ταυτόχρονα, δεν είναι διατεθειμένοι «να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι» με άλλους τους οποίους «νομιμοποιούν» με την ψήφο τους και, ίσως, θελήσουν αυτό να το κάνουν κατανοητό εντός κι εκτός της αίθουσας του Δημοτικού Συμβουλίου. Και τότε, μάλλον θα ζήσουμε στιγμές απείρου… κάλλους και αποκαλύψεων…
Σίγουρα πάντως, με όλα τα παραπάνω, καταφέραμε «να χάσουμε το δάσος» κι αντί να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να βγάλουμε την πόλη από την παρακμιακή φάση που διανύει, εντέλει τη βυθίζουμε ακόμη βαθύτερα στο τέλμα. Τέλμα το οποίο δεν μπορεί να διασκεδαστεί ούτε με διεθνή βραβεία και επαίνους, ούτε με εντυπωσιακές συμμετοχές σε εκθέσεις και συνέδρια, αλλά ούτε και με «σποραδικά πυρά» από μειοψηφούντες -μέσα στη μειοψηφία- συμβούλους.
Ο χρόνος κυλά και πλέον κάποιοι είναι αναγκασμένοι να τρέξουν για να μη καταλήξουν να βλέπουν το τρένο από τον σταθμό. Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η όψιμη ενεργοποίηση οδηγεί, συνήθως, σε βεβιασμένες κινήσεις εντυπωσιασμού, που ελάχιστους πλέον δημότες-ψηφοφόρους μπορούν να παρασύρουν…
