ΕΠΕΑΠΤΕΡΟΕΝΤΑ
Γράφει ο Άγγελος Πολύδωρος
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ μια από τις πρώτες ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές, που «τα έκαναν όλα». Δεν είχαμε καν φανταστεί, τα κινητά με τις μεγαλύτερες δυνατότητες.
Μια μέρα, λοιπόν, στο τέλος της παρουσίασης μιας καλλιτεχνικής εκδήλωσης, σηκώθηκαν οι συντελεστές για την κλασική «αναμνηστική» και έτρεξαν όλοι οι φωτορεπόρτερ του αθηναϊκού Τύπου, να απαθανατίσουν τη στιγμή. Μεταξύ αυτών, κι εγώ με την καινούργια μου ψηφιακή μηχανή, που σκούντησα έναν φίλο μου γνωστό φωτογράφο: «Μπορείτε κύριε συνάδελφε, να αφήσετε λίγο χώρο για τον τοπικό Τύπο;»
Στρέφεται ο φίλος μου, που ήταν «φορτωμένος» με το ειδικό βαλιτσάκι και δυο επαγγελματικές μηχανές, διαφόρων δυνατοτήτων για να δει ποιος μίλησε. Βλέπει εμένα με το «μηχανάκι» μου που δεν ήταν μεγαλύτερο από ένα πακέτο τσιγάρων (χωρίς φίλτρο) και αγριεύει αστειευόμενος: «Για να καταλάβω, τώρα εσείς γίνατε όλοι φωτορεπόρτερ με αυτά τα χαζοκούτια;»
Ο αιφνιδιασμός του και η αυθόρμητη έκρηξή του, δεν με παραξένεψαν. Χρόνια επαγγελματίας, με σπουδές και διπλώματα, έβλεπε το χώρο του να αμφισβητείται από την ανακάλυψη μιας μικροσκοπικής ψηφιακής μηχανής στα χέρια μου. Είχε δίκιο. Όμως μέχρι σήμερα διατηρεί την επαγγελματική του φήμη, το κατάστημά του και τον κόσμο που δείχνει εμπιστοσύνη στη δουλειά του, για φωτογραφήσεις εκδηλώσεων, προσωπικοτήτων, ακινήτων, προϊόντων και άλλων.
Σήμερα τέτοια μηχανάκια, διαθέτουν όλα τα κινητά τηλέφωνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι κάτοχοί τους έγιναν όλοι καλλιτέχνες – φωτογράφοι. Απλά, έχουν την ευχέρεια να «συλλάβουν τη στιγμή». Όμως, δεν είναι μόνον η «στιγμή». Είναι το κάδρο, το φως, η σκιά, το χρώμα και περισσότερο: η αίσθηση του φωτογράφου και το τι θέλει να εκφράσει.
Τα αναφέρω αυτά, επειδή τις προάλλες ο γιος ενός φίλου μου, που αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος – κριτικός κινηματογράφου, μου έστειλε μια κριτική ταινίας, για να του πω τη γνώμη μου. Για μια στιγμή, νόμιζα ότι διαβάζω το κριτικό – δοκίμιο, ενός ανθρώπου που έχει μελετήσει πολλά χρόνια τον κινηματογράφο. Προσωπικά, με 35 χρόνια στο κουρμπέτι, δυο βιβλία στο ενεργητικό μου, ένα υπό έκδοση και ένα που έχω ξεκινήσει με δυο συναδέλφους, δεν χρησιμοποιώ «τόσο ακαδημαϊκή» γλώσσα.
Έτσι λοιπόν και ενθυμούμενος την αντίδραση του φωτογράφου φίλου μου, μια συμβουλή δίνω σε κάθε επίδοξο «γραφιά» (γενικώς): η Τεχνητή Νοημοσύνη σού δίνει ένα κείμενο θεματικά, συντακτικά και ορθογραφικά άρτιο, με ομαλή ροή, ολοκληρωμένο και βασισμένο σε γνωστές πηγές. Όμως, δεν εκφράζει εσένα και τι αισθάνεσαι όταν γράφεις. Και αυτή η ουδετερότητα της Τεχνητής Νοημοσύνης, φαίνεται από μακριά.
