«Απαγορεύεται η παράνομη στάθμευση». «Τα πεζοδρόμια αποκλειστικά για πεζούς». Φίλε κύριε διευθυντά,
Σε προηγούμενο φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας δημοσιεύτηκε επιστολή αναγνώστη που νόμιζε ότι τα πεζοδρόμια προορίζονται αποκλειστικά για πεζούς, αλλά η πραγματικότητα τον βοήθησε να απαλλαγεί από την πλάνη του. Η ίδια πραγματικότητα με βοήθησε κι εμένα να απαλλαγώ από την έμμονη ιδέα ότι στο Μαρούσι απαγορεύεται η… παράνομη στάθμευση κι ότι δεν επιτρέπεται η διέλευση οχημάτων από τους πεζοδρόμους. Μεταξύ των πολλών καθημερινών περιστατικών αναφέρω τα ακόλουθα:
Περιστατικό 1.
Σάββατο μεσημέρι στον κατ’ ευφημισμό «πεζόδρομο» της Ερμού. Ένα ΙΧ έχει σταθμεύσει μπροστά στο φούρνο του Παπασυμεών. Δύο ευσταλείς νέοι, μέλη της Δημοτικής Αστυνομίας που περιπολούν εκεί, αρχίζουν να… σφυρίζουν. Από το φούρνο βγαίνει ένας κύριος, διαπραγματεύεται με τα όργανα της τάξεως, επιστρέφει στο φούρνο και εξέρχεται μετά από λίγο για να πάρει το αυτοκίνητό του και να απομακρυνθεί. Στο ερώτημά μου προς τους κατ’ ευφημισμό αστυνομικούς γιατί δεν του έδωσαν κλήση, η αφοπλιστική απάντηση ήταν: «επειδή βρισκόταν εκεί γύρω». Ακολούθησε η διευκρινιστική προσθήκη: «Δεν είμαστε μπαμπούλες να γράφουμε τον κόσμο». Στην παρατήρησή μου ότι δεν είναι… τρομοκράτης όποιος αναλαμβάνει το καθήκον να τηρήσει την τάξη κι ότι εγώ προσωπικά είχα πάρει κλήση για παρκάρισμα σε θέση ελεγχόμενης στάθμευσης (όπου δεν ενοχλούσα) αλλά δεν παραπονέθηκα, μου είπαν ότι «ανήκω στη μειοψηφία».
Περιστατικό 2.
Παρασκευή απόγευμα στην πλατεία του Σταθμού των ΗΣΑΠ. Μπροστά στην κάβα Συμεωνίδη έχει παρκάρει με αναμμένα τα αλάρμ ένα ΙΧ σε τριπλή σειρά! Άνδρας της Δημοτικής Αστυνομίας αντιδρά… σφυρίζοντας. Από την κάβα ξεπροβάλλει κουστουμαρισμένος νεαρός. Ο κατ’ ευφημισμόν αστυνομικός παρατηρεί με παραπονιάρικο ύφος: «Ε όχι και τριπλοσειρά εδώ!» Ο παραβάτης φανερά ενοχλημένος απαντά: «Ένα δευτερόλεπτο. Πληρώνω κι έρχομαι». Ο αστυνομικός δυσανασχετεί, αλλά ο άλλος επιμένει σχεδόν θυμωμένος: «Είπα, ένα δευτερόλεπτο». Επειδή γνώριζα από το προηγούμενο περιστατικό την πολιτική καταπολέμησης της παράνομης στάθμευσης, δεν άνοιξα διάλογο με το όργανο της αταξίας.
Περιστατικό 3, 4, 5… 100.
Οποιαδήποτε εργάσιμη ημέρα και ώρα στον κατ’ ευφημισμό «πεζόδρομο» της οδού Πλαστήρα, ειδικά πίσω από το προαύλιο των Σχολείων Αμαρουσίου. Δεξιά κι αριστερά είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, χωρίς οι οδηγοί τους να είναι «εκεί γύρω». Λόγω… πεζοδρόμησης υποτίθεται ότι απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων. Σφάλμα! Όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά τα αυτοκίνητα κινούνται και προς τις δύο κατευθύνσεις. Φυσικά, το πλάτος του δρόμου που έχει απομείνει δεν επαρκεί για να περάσουν δύο αυτοκίνητα όταν διασταυρωθούν. Υποχρεωτικά το ένα θα πρέπει να κάνει μανούβρες. Παρόμοιες σκηνές διαδραματίζονται ενώ κυκλοφορούν πεζοί κι ενώ έρχονται γονείς (φυσικά, εποχούμενοι) να παραλάβουν τα παιδιά τους από το σχολείο. Οι παραβάτες μάλιστα έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε αν ένας πεζός τούς κάνει παρατήρηση επειδή δεν του παραχωρούν την προτεραιότητα, τον αντιμετωπίζουν με ακατονόμαστες ύβρεις.
Από την εμπειρία που απέκτησα περπατώντας στο κέντρο της πόλης μας έχω καταλήξει στα εξής βασικά συμπεράσματα:
