«Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Κάποτε, όταν ήμουν μέλος Διοικητικού Συμβουλίου Γονέων και Κηδεμόνων, σε μια εκλογή για το προεδρείο, συνέβη το εξής… νόστιμο. Κάποιος με πρότεινε για Γενική Γραμματέα. Ένας απόστρατος αξιωματικός όμως, αυτοπροτείνεται λέγοντας: «Επειδή είμαι επιτελικός, προτείνω να είμαι εγώ ο Γ.Γ και η κα Μαυραντή να με βοηθάει στα διαδικαστικά»… Δεν αποδέχθηκα καμία πρόταση, παρέμεινα απλό μέλος του Δ.Σ. και συνέχισα τη δουλειά μου όπως την ήξερα. Είχα πάρει όμως την απάντηση στα τόσα «γιατί» τα οποία με ταλάνιζαν έως τότε. Ανακάλυψα το… «λήμμα»: Επιτελική Νοοτροπία.
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Επιτελική Νοοτροπία: Η νοοτροπία του ατόμου, που καταλαμβάνει θέσεις εργασίας και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να είναι διατεθειμένο να ΔΟΥΛΕΨΕΙ!!! Με ψυχή, με μυαλό, με τα χεράκια του. Η επιτελική νοοτροπία, καταλαμβάνει δια των καταξιωμένων οπισθίων της, καρέκλες, θώκους, «θρόνους» για να περιφέρεται παρά την «Ιερουσαλήμ», επιδεικνύοντας εις τους παροικούντας εις αυτήν, το… «αξίωμα». Με το πέρασμα του χρόνου και με την εμπειρία που απέκτησα, εμπέδωσα, πως είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι στους φορείς -όλων των ειδών και των επιπέδων- οι οποίοι πάνε για να δουλέψουν από «έρωτα» προς το αντικείμενο. Να δουλέψουν με τις ιδέες τους. Να δουλέψουν ανασκουμπωμένοι για να στήσουν μια εκδήλωση πολιτισμού. Να μοιραστούν με άλλους συμπολίτες τη χαρά της δημιουργίας. Κι όσοι αξιώθηκαν κι έζησαν τέτοιες αντι-επιτελικές εμπειρίες, γέμισαν το βιογραφικό τους δισάκι με εκείνο το έξοχο αίσθημα της Ενεργής Παρουσίας στην Κοινωνία των Ανθρώπων. Τους ενεργά παρόντες, μπορεί να καμώνονται και οι αξιωματούχοι-επιτελικοί. Άλλο όμως το τι «πλασάρει» κανείς, κι άλλο, το τι πραγματικά προσφέρει με έργο, στο κοινωνικό σύνολο.
Ενεργή Παρουσία: Και το Μαρούσι κάποτε, ήταν διάσπαρτο από τέτοιες, «σαν τα λούλουδα του κάμπου». Ενεργές παρουσίες φορέων και ατόμων που δούλεψαν με όρεξη, με φαντασία, με μεράκι, με πείσμα -ξεπερνώντας εμπόδια και δυσκολίες- και ΠΡΟΣΦΕΡΑΝ στο Μαρούσι Πολιτιστικό Έργο αξιόλογο, αξιοπρεπές, αξιοσημείωτο, το οποίο έγραψε ιστορία.
Ένας τέτοιος φορέας, υπήρξε ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ επί Προεδρίας του αείμνηστου Νίκου Χούλιαρη και κατόπιν της κυρίας Μαρούλας Χατζηδημητράκη. Ο ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ με Πρόεδρο την κυρία Δήμητρα Τσουκλείδου. (Η 1η φωτό από εκδήλωσή του). Και υπήρξε ο αγαπημένος μου, διότι διοργάνωνε έξοχες εκδηλώσεις πολιτισμού, υψηλού επιπέδου. Κι όσο πιο μεγάλη η προσφορά ατόμων και φορέων στον Τόπο, τόσο πιο μεγάλη η αγάπη μου γι αυτούς. Αλλά και ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΜΟΝΕΩΝ υπήρξε κάποτε ένας ενεργός Σύλλογος. Το ίδιο και ο ΕΞΩΡΑΪΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΩΡΟΥ. Η Θεατρική Ομάδα «ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ» των Νιχωρίτη-Ζωγραφίδη. Η Θεατρική-Καλλιτεχνική Κίνηση «ΑΘΜΟΝΙΟ ΘΕΑΤΡΟ» της Αταλάντης Κλαπάκη. Το ΚΑΠΗ με τις χορωδίες και τα θεατρικά του επί Προεδρίας Γιώργου Ζήκου και κατόπιν Νίκου Κάββαλου. Το ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ επί Δημαρχίας Παναγιώτη Τζανίκου. Κι άφησα τελευταίο το ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ επί Δημαρχιών: Χρήστου Βλάχου και Παναγιώτη Τζανίκου. Ένας φορέας με τεράστια Πολιτιστική Δημιουργικότητα.
Όσο για μένα, θα παραμένω ευγνώμων, σε ΟΛΟΥΣ όσους ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ με κόπο και πόνο -κάποιες φορές- στην κοινωνία μας, «για να γυρίσει ο ήλιος»…
