Από το «θα» στο «να». Τυχαίο;… Όλοι οι «καιροί» στην εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας, έχουν «σημαδευτεί» από τα δικά τους, ιδιαίτερα, αναγνωριστικά στοιχεία. Κάποια από αυτά, ίσως να είναι και εκείνα, που βιώνοντάς τα, τα αποκαλούμε: «σημεία των καιρών». Τέτοια «σημεία», μπορεί ένας προσεκτικός πολίτης –που είναι παρών στα της πολιτείας του ζητήματα– να τα εντοπίσει, και μέσα στον πολιτικό λόγο. Εάν λοιπόν, πάμε πίσω κάμποσα χρόνια, θα δούμε πως: με μία άλλη γλώσσα, ένα άλλο ύφος και άλλον… αέρα κατέβαιναν τότε οι πολιτικοί στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις και από τα μπαλκόνια, τις πλατείες, τις αλάνες του χωριού, το… τάξιμο δια του «ΘΑ» δεν κόστιζε cent. Aντιθέτως, τα μάλα απέδιδε.
ΤοποΓράφει η Θέμις Μαυραντή
Ήταν τα χρόνια, που οι υποψήφιοι στις εθνικές ή τις αυτοδιοικητικές εκλογές, έταζαν στον «κοσμάκη» μέσα από τους προεκλογικούς τους λόγους: «ΘΑ σας κάνουμε σχολεία!!!» – Μα δεν έχουμε παιδιά! «ΘΑ σας κάνουμε και παιδιά!!!». Έτσι νομίζω πως σηματοδοτήθηκε η «ρομαντική» εποχή, όπου τα «ΘΑ» των Μαυρογιαλούρων ενέπνευσαν –ως εφαρμοσμένη πολιτική κουλτούρα– δημιουργούς, από τους χώρους των τεχνών και των γραμμάτων. Οι καιροί, κατά τους οποίους τα «σημεία» της πολιτικής πραγματικότητας της χώρας μεταφέρθηκαν σε θεατρικά έργα, σε νούμερα των επιθεωρήσεων, έγιναν ανέκδοτα, γελοιογραφίες, κινηματογραφικά έργα, χρονογραφήματα και διασκέδασαν για πολλά χρόνια τον Έλληνα. Τον Έλληνα, που δεν ξέρεις εάν γελάει με την πολιτική σάτιρα αθώος σαν τα παιδιά στον Καραγκιόζη, ή εάν έτσι, μπαίνει στην διαδικασία της κάθαρσης δια του αυτοσαρκασμού.
Τα χρόνια εκείνα έμειναν πίσω. Σήμερα, βρισκόμαστε στο έτος 2010 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν πως περάσαμε σε μία άλλη πολιτική εποχή. Η προηγούμενη ξεπεράστηκε, αφορίστηκε από ένα σημείο και μετά και κατέληξε απαξιωμένη σαν στημένη λεμονοπορτοκαλόφλουδα στις πολιτικές χωματερές της χώρας. Αυτής ακριβώς, της «διεφθαρμένης χώρας», την οποία η κοντόφθαλμη πολιτική πρακτική του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» ΣΗΜΕΡΑ, την οδήγησε στη χρεοκοπία σε όλα τα επίπεδα. Οι ελλαδίτες που γκρεμίστηκαν βίαια από τα ψηλά στα χαμηλά, όπου βαυκαλίζονταν πως βρίσκονταν τόσα χρόνια και ζουν στο πετσί τους την οικονομική χρεοκοπία τους –κι αυτό πόνεσε πολύ!– δεν πιστεύουν πια. Ό,τι και να λένε. Όσα καλά και φρόνιμα ή προχωρημένα και ριζοσπαστικά κι αν τάζει ο πολιτικός λόγος σήμερα, δεν πιάνει. Δεν γίνεται αποδεκτός. Δεν μετεξελίσσεται σε «κεφάλαιο» το οποίο θα αποδώσει τα προσδοκόμενα πολιτικά οφέλη.
Η πάντοτε χαμαιλεοντίζουσα –διότι πρέπει να προσαρμόζεται με τις συνθήκες– πολιτική πρακτική, το ’πιασε το μήνυμα. Είδε τη μεταστροφή της… μάζας και αφού κατάλαβε πως το πάλαι ποτέ τρισένδοξο «ΘΑ» απέθανε, ανέκραξε: Ζήτω το «ΝΑ». Πρώτος πέρασε στην εφαρμογή, ο Πρωθυπουργός της χώρας. Από τη Δ.Ε.Θ και εδώ (τότε συνειδητοποίησα την… αλλαγή) δεν άκουσα στους λόγους του, ούτε ένα «θα». «ΝΑ» κάνουμε, «ΝΑ» δείξουμε, «να», «να», «να»!…Πρόκειται για το βουλητικό μόριο, το οποίο αξιολογήθηκε ως κατάλληλο για «επιστράτευση», την «Εποχή του Μνημονίου» προκειμένου να διαρθρώνει εφ εξής τον πολιτικό λόγο, να διαμορφώνει την πολιτική σκηνή, να διασκεδάζει τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος.
Και φίλοι συνελλαδίτες, είναι γεγονός, πως περάσαμε από την «εποχή του ΘΑ» στην «εποχή του να». Κάτι υποχρέωσε, κάτι ανάγκασε τους Μαυρογιαλούρους να… προσέχουν τη γλώσσα τους. Ίσως αυτό το κάτι, να είναι η δική μας αποδοκιμασία… Πάντως… τυχαίο δεν είναι!…
