Αυτός ο ίδιος υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος, πέρασε -είπαν- κι απ’ την οφθαλμολογική κλινική του νοσοκομείου, αφήνοντας το ψηφοδέλτιό του για να το διαβάσουν οι φρεσκοχειρουργημένοι με τους επιδέσμους και τις γάζες στα μάτια τους, αλλά ακόμα και οι τυφλοί…
Ένας άλλος πάλι, νεαρός κι ενθουσιώδης υποψήφιος, θέλοντας να φανεί μετρημένος, σεμνός και οικολόγος, δηλαδή όχι αφισορρύπανση και φυλλάδια στους δρόμους, έστησε στην πλατεία του χωριού μία σκηνή, σαν αυτές που έχουν οι Ινδιάνοι, κι έκατσε μέσα, περιμένοντας εκεί να συζητήσει με τους ψηφοφόρους του. Όμως, το απόγευμα της ίδιας ημέρας «τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα του χωριού», έβαλαν φωτιά στη σεμνή σκηνή του και παρά λίγο να τον κάψουν ζωντανό.
Όμως αυτό που μου φάνηκε πιο αστείο, ήταν μ’ έναν πρωτάρη υποψήφιο που γύριζε βουνά και λαγκάδια κάθε μέρα και φτάνοντας στα καφενεία, χαμογελαστός και διακριτικός, ακουμπούσε επάνω στα τραπεζάκια που έπιναν οι χωρικοί τον καφέ τους, την καρτούλα του κι έφυγε, χωρίς να λέει τίποτα, χωρίς να κουράζει κανέναν.
Το αποτέλεσμα ήταν, ότι σ’ ένα από τα πολλά καφενεία που επισκέφτηκε, οι ηλικιωμένοι θαμώνες τον πέρασαν για κωφάλαλο, τον λυπήθηκαν κι έβαλαν, ο καθένας από το υστέρημά του, επάνω στην κάρτα που άφηνε στα τραπέζια, ότι κέρμα είχε στην τσέπη του.
Ευτυχώς, που η προεκλογική αναταραχή πλησιάζει στο τέλος της.
Δυστυχώς, γιατί με τόσο χαρτομάνι στους δρόμους, αν για κακή μας τύχη βρέξει αυτές τις ημέρες, τα φρεάτια θα βουλώσουν και θα κινδυνέψουν -για μια φορά ακόμα- άνθρωποι, νοικοκυριά και περιουσίες.
Ευτυχώς, που οι προεκλογικές αντιπαραθέσεις θα τελειώσουν σύντομα και οι υποψήφιοι τοπικοί άρχοντες, θα σταματήσουν να υποτιμούν τη λογική και την αισθητική μας.
Ευτυχώς, που σε λίγες ημέρες, ανοίγοντας το πρωί το παράθυρο του σπιτιού μου, δεν θα βλέπω επάνω στην κολώνα της ΔΕΗ, αυτά τα δύο τεράστια κεφάλια των αντιπάλων υποψήφιων δημάρχων της περιοχής μου, να μου χαμογελούν όλο γλύκα κι υποσχέσεις, χωρίς να ξέρουν καθόλου ούτε εμένα, ούτε τις ανάγκες μου.
Ευτυχώς, που δεν πιστεύω και δεν περιμένω τίποτα απ’ αυτά που βροντοφωνάζουν και υπόσχονται εδώ και αρκετόν καιρό, γιατί ξέρω καλά, ότι όλοι, σχεδόν, αυτοί οι άνθρωποι, μόλις ανεβούνε ψηλά… κλωτσάνε τη σκάλα…
Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή
