Η στήλη αντιπαθεί τα σκοτεινά σενάρια και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφεύγει να υιοθετεί υποθέσεις συνωμοσιολογίας. Κι αυτό γιατί πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο η σκέψη λοξοδρομεί και χάνεται το «ορθώς σκέπτεσθαι». Ωστόσο, την ίδια στιγμή αδυνατεί να εξηγήσει με τον «ορθό λόγο» τα όσα τεκταίνονται το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας. Δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς γίνεται τόσο «πολυσπουδαγμένα» (και μάλιστα στα καλύτερα πανεπιστήμια) παληκάρια, που χειρίζονται την ελληνική κρίση, να προβαίνουν σε τόσο εξώφθαλμα ανόητες ενέργειες.
Του Θάνου Σταθόπουλου
Μόνο επιγραμματικά, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα εξής: Άργησαν να καταλάβουν το μέγεθος της κρίσης και να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα. Μόλις το κατάλαβαν, άρχισαν να προτείνουν «συνταγές» που, η μία μετά την άλλη, αποδεικνυόταν ότι πολλαπλασίαζαν, αντί να περιορίζουν, τα συμπτώματα της κρίσης. Και τώρα έρχονται, με ακόμη περισσότερα μέτρα, προς την ίδια αποτυχημένη κατεύθυνση, κλείνοντας τ’ αφτιά σε όσες φωνές (λίγες είναι η αλήθεια) τους προειδοποιούν ότι το μείγμα οικονομικής πολιτικής που προτείνουν δεν «πατά» σε καμία αποδεκτή ή εφαρμόσιμη οικονομική θεωρία.
Τι συμβαίνει άραγε; Όλοι αυτοί οι «φωτισμένοι» εγκέφαλοι έπαθαν ομαδική «σκλήρυνση κατά πλάκας»; Όλα αυτά τα κουστουμαρισμένα στελέχη που πηγαινοέρχονται στην Ελλάδα, αλλά και τα εγχωρίως… καλόπαιδά μας, τα έχουν χάσει; Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Το ζήτημα για όλους αυτούς δεν είναι να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Αυτό θα μπορούσε να γίνει με ένα αυστηρό μεν, αλλά εντός εφικτού χρονικού διαστήματος, πρόγραμμα συμμαζέματος, που όντως θα έβαζε τη χώρα μας σε έναν υγιή δημοσιονομικό δρόμο.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, συνεπικουρούμενοι από τους εγχώριους πολιτικούς νάνους, δεν θέλουν αυτό. Θέλουν να γονατίσουν ψυχολογικά τους Έλληνες, να τους διατηρήσουν σε μία κατάσταση απειλητικής ανασφάλειας, ώστε να αποδεχθούν ό,τι αποφασίζεται πίσω από τις πολυτελείς, κλειστές πόρτες. Η πολιτική των «τροϊκανών» δεν είναι σωφρονιστική έναντι των όντως μεγάλων λαθών που έκαναν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, αλλά τιμωρητική έναντι των Ελλήνων πολιτών.
Γι’ αυτό και καταδικάζουν τη χώρα στο μαρτύριο του Σίσυφου, να κουβαλά τον βράχο στην κορυφή του βουνού και μόλις φθάνει σε αυτήν, ο βράχος να κατρακυλά από την άλλη πλευρά και πάλι στους πρόποδες. Ακόμη χειρότερα, συμπεριφέρονται όπως έκαναν κάποιοι εξουσιαστές απέναντι στους φυλακισμένους αντιφρονούντες, οδηγώντας τους στην άκρη ενός γκρεμού, βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφό τους και πυροβολώντας, χωρίς όμως να υπάρχει σφαίρα στη θαλάμη.
Ξεχνούν, όμως, ότι αυτός ο ψυχολογικός βασανισμός μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Μπορεί, για παράδειγμα, ο βασανιζόμενος να παρανοήσει, να σφιχταγκαλιάσει τον δήμιό του και να πέσει μαζί του στο κενό… Δεν ξέρουμε σε ποια ανθρώπινα πειραματόζωα δοκίμασταν οι νέοι «Μένγκελε» τα πειράματα που σήμερα εφαρμόζουν στην Ελλάδα, αλλά μάλλον αγνοούν τον αστάθμητο ανθρώπινο παράγοντα.
Το χειρότερο, ωστόσο, είναι η εθελοτυφλία των υπόλοιπων Ευρωπαίων ηγετών και κυρίως αυτών της Γαλλίας. Συρόμενοι πίσω από μία γερμανική πολιτική που δείχνει ξεκάθαρα τις ηγεμονικές τάσεις των εμπνευστών της, αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι η Ελλάδα δεν είναι ο τελικός στόχος του Βερολίνου, αλλά η αρχή της οικονομικής επικυριαρχίας-επιβολής τους στην Ευρώπη. Ίσως όταν το διαπιστώσουν, να βρεθούν στην ίδια μοίρα που βρέθηκαν τις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αναμφίβολα, η Ελλάδα δεν αποτελεί το κέντρο του κόσμου. Ασφαλώς και τις τελευταίες δεκαετίες επέδειξε «αυτοκτονικές» τάσεις σε ό,τι αφορά την ανάπτυξή της (με τις… ευλογίες, πάντως, και των Ευρωπαίων εταίρων της). Σίγουρα, είναι απαραίτητο να μπει σε μια σκληρή δοκιμασία οικονομικού συμμαζέματος. Δεν πρέπει να ξεχνούν όμως οι «τροϊκανοί» ότι η Ελλάδα αποτελεί βασικό μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Κι αυτό όχι εξαιτίας του γεγονότος ότι «κονόμησε» από τα κοινοτικά κονδύλια, όπως ηλιθίως υποστηρίζουν όσοι θέλουν να βλέπουν τα πράγματα μόνο από στενή χρηματο-οικονομική σκοπιά, αλλά γιατί αποτελεί ψυχή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Το απέδειξε πολλές φορές στο παρελθόν, τασσόμενη στην πρώτη γραμμή του μετώπου για την υπεράσπιση του ευρωπαϊκού ιδεώδους και όποτε χρειάστηκε, συνεισέφερε κι αυτή το μερίδιο αίματος που της αναλογούσε. Εκτός από επικίνδυνο, είναι και ηλίθιο να πιστεύει κάποιος ότι η Ελλάδα μπορεί να πεταχτεί στους ευρωπαϊκούς κάδους σκουπιδιών, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι…
Η Ελλάδα χρειάζεται την Ευρώπη, όσο και η Ευρώπη χρειάζεται την Ελλάδα. Και τούτο γράφεται χωρίς ίχνος εθνικισμού, ο οποίος εξάλλου ουδέποτε χαρακτήριζε τα γραπτά της στήλης.
Οι Έλληνες είναι έτοιμοι να δεχθούν οποιαδήποτε θυσία για να ανακτήσουν το πληττόμενο σήμερα εθνικό τους γόητρο. Ωστόσο, δύσκολα θα μπορέσουν να ανεχθούν τον εθνικό εξευτελισμό, στον οποίο κάποιοι προσπαθούν να τους καταδικάσουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να λειτουργήσουν ακόμη και ως ιδανικοί αυτόχειρες. Κι αυτό να το βάλουν καλά στο μυαλό τους οι πολιτικοί, εγχώριοι και «εισαγόμενοι»…
* Γιόζεφ Μένγκελε: Ευγονιστής, αρχίατρος του Άουσβιτς, ο επονομαζόμενος «Άγγελος του Θανάτου», γνωστός για τα φρικιαστικά πειράματά του σε κρατούμενους.
