Και σε αυτή τη λαμπρή τελετή της ονοματοδοσίας της COSCO HELLAS επέλεξε ο καταξιωμένος βάρδος και στυλοβάτης της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας για να ανακοινώσει και επίσημα την απόφασή του να αποσυρθεί από το πηδάλιο του ομίλου της COSTA MARE, τελειώνοντας ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 53 χρόνια, όταν πρωτομπαρκάρισε τον Ιούνιο του 1953. Συγκινημένος είπε στους καλεσμένους του: «Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που τελειώνει αυτό το ταξίδι στο ίδιο λιμάνι που ξεκίνησα τζόβενο, σ’ ένα παλιό καραβάκι» και σήμερα με το πανέμορφο ελληνικό «πλεούμενο» με τη γαλανόλευκη, παραδίδοντας τυπικά τη διαχείριση του Ομίλου στα παιδιά μου (Κωστή, Αχιλλέα, Χρήστο) και τους ευχήθηκε να ζήσουν τις ίδιες ευτυχισμένες στιγμές, όταν με τη σειρά τους συμπληρώσουν τον κύκλο της δικής τους επαγγελματικής δράσης. Δεν παρέλειψε να τονίσει ότι την επιτυχία του την οφείλει στο Θεό, στη σύζυγό του Κάρμεν και στους Τραπεζίτες. Μα πάνω απ’ όλα στον άξιο και αφοσιωμένο συνάδελφο ναυτικό, στο γραφείο, στη γέφυρα, στο μηχανοστάσιο. Μάλιστα στον συνάδελφο ναυτικό και βρήκε την ευκαιρία να τιμήσει τη μάνα και τη γυναίκα του ναυτικού, τον συνεργάτη του Ελληνικού Θαύματος της Εμπορικής Ναυτιλίας.
Συνδύαζε το επιχειρηματικό δαιμόνιο με το βαθύ συναισθηματισμό και την ανυπόκριτη αγάπη προς όλους και ιδιαίτερα τους ναυτικούς που θεωρεί πρωτεργάτες του Ναυτιλιακού Μεγαλείου.
Αυτή είναι η υπεροχή του Μεγάλου της Εμπορικής Ναυτοσύνης, με την ακατάβλητη δύναμη δημιουργίας και ανθρωπιάς. Δεν ξέχασε τον συνάδελφο ναυτικό, αλλά τον αναγνώρισε και τον τίμησε και τον τιμά, γι’ αυτό τελευταία αποφάσισε να ταξιδέψει στα λιμάνια που βρίσκονται πλοία του για να τα επισκεφθεί και να αποχαιρετίσει τα πληρώματά τους, τους ναυτικούς του, που τα ’βλεπε σαν συνεργάτες. Γι’ αυτό φρόντισε να έχουν και δεύτερη ασφάλιση, πέρα από αυτή που δίνει το ΝΑΤ. Την εποπτεία της COSTA MARE έχει ο γιος του Κωστής.
Περιορίστηκα στις ναυτιλιακές δραστηριότητές του και όχι και στις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, την COSTA NAVARINO στη Μεσσηνία, υπό την εποπτεία του γιου του Αχιλλέα, γιατί ήθελε να τιμήσει τον τόπο του.
Με ένα όραμα 25 χρόνων που συνάντησε δυσκολίες από την γραφειοκρατία, ενώ όπως τόνιζε, «εάν είχα ξεκινήσει την επένδυση σε άλλο κράτος θα είχαμε τελειώσει συντομότερα». Και αναφέρθηκε σε μια συγκεκριμένη πρόταση που του είχε γίνει εκ μέρους της Τουρκίας. «Μια μέρα ήρθε στο γραφείο μου ο πρέσβης της Τουρκίας και μου είπε ότι με προσκαλεί επίσημα η τουρκική κυβέρνηση να πάω στην Κωνσταντινούπολη για να με φιλοξενήσουν μια εβδομάδα. Και μια μέρα να μπούμε σε ένα ελικόπτερο και να πετάξουμε παραλιακά από την Κων/πολη μέχρι τις απέναντι ακτές της Ρόδου. Και όποια παραλιακή έκταση μου αρέσει, να μου την παραχωρήσουν δωρεάν για να κάνω τουριστικές επενδύσεις, που με δυσκολεύουν να κάνω εδώ. Εγώ τους ευχαρίστησα για την πρόσκληση και του απάντησα ότι αν γίνει η επένδυση, θα γίνει μόνο στην πατρίδα μου την Μεσσηνία. Το COSTA NAVARINO είναι μία αξιόλογη ξενοδοχειακή επένδυση με προστασία του περιβάλλοντος.
Μια άλλη αξιόλογη επένδυση έγινε στη Κνίδη Γρεβενών. Το «Γαιο-Ελλάς», μοναδικό ορυκτό μετάλλευμα στην Ελλάδα, υπό την εποπτεία του γιου του Χρήστου.
Στη γενέτειρά του Διαβολίτσι έκανε ένα υπαίθριο θέατρο στη μνήμη της μητέρας του «ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ» που την θυμόταν μόνο να εργάζεται και της άξιζε αυτή η τιμή.
Από τις πάμπολλες χορηγίες θα αναφερθώ στη μετασκευή του LIBERTY που έφεραν από τις ΗΠΑ στον Πειραιά και την προσφορά των πλοίων της COSTA MARE για εκπαιδευτικούς πλόες του Λιμενικού Σώματος τα τελευταία 20 χρόνια με μια χάρη, το μπάρκο των εκπαιδευτικών να ξεκινά πάντα από την Καλαμάτα. Ενώ ο αερολιμένας της Καλαμάτας τελευταία ονομάστηκε Αερολιμήν Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλου.
Το 2000 ο καπετάν Βασίλης ίδρυσε το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου, στο οποίο υπήρξε και βασικός χρηματοδότης.
Κι όταν του έλεγαν ότι ο κόσμος θα σε θυμάται για τα έργα που κάνατε τόνιζε: «Όχι δεν είναι σωστό αυτό. Το σωστό είναι να με θυμάται ο κόσμος για το εάν έκανα καλή χρήση του χρήματος».
Έμεινε ο καπετάν Βασίλης που ήξερα, ο δυναμικός καραβοκύρης και απλός άνθρωπος, ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Έμαθε για το χαμό της γυναίκας μου Ζηνοβίας και με συλλυπήθηκε ψυχικά και εγκάρδια. Ακόμα μου έστειλε την κασέτα με την τελετή της COSCO HELLAS γιατί δεν μπόρεσα να παρευρεθώ. Δεν ξέχασε τον παλιό του συνάδελφο Καπετάν Νικόλα και συγκινούμαι για την εκτίμησή του. Πάντα απαντούσε στα τηλεφωνήματά μου και ποτέ δεν ήταν «απασχολημένος». Ενώ θυμάμαι με συγκίνηση την επίσκεψή μου στο εφοπλιστικό του γραφείο. Ο ανθρώπινος τρόπος επικοινωνίας του. Σε αιχμαλώτιζε με την απλότητά του δίνοντας μου την εντύπωση ότι συνομιλεί μ’ ένα παλιό και καλό φίλο.
Φέτος το Γενάρη του ευχήθηκα στη γιορτή του και μου υποσχέθηκε την άνοιξη να πάμε στο COSTA NAVARINO να πιούμε τσάι της Μεσσηνίας. Δυστυχώς στις 25 Ιανουαρίου 2011 έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και δεν πρόλαβε. Σίγουρα θα μας ακούει από τη μεσσηνιακή γη όπου αναπαύεται, αγναντεύοντας τον όρμο του Ναυαρίνου και το ανοικτό πέλαγος.
Και κλείνω με μια συμβουλή που την είπε ο δικός του πατέρας, ο παππούς Κωστής: «Παιδί μου όταν γεννήθηκες εσύ έκλαιγες και όλοι οι άλλοι γελούσαν. Κοίτα να ζήσεις έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα να πεθάνεις, όλοι να κλαίνε και εσύ να γελάς».
Νίκος Ι. Κωστάρας
Πλοίαρχος Ε.Ν.
