Τιμή στη γενιά του 1961

Γράφει ο Δημήτρης Δημητροκάλλης

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί συμμαθητές, καθηγητές και αγαπημένοι μας απόφοιτοι

Στεκόμαστε σήμερα εδώ, στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, για να γιορτάσουμε έναν αιώνα ζωής. Εκατό χρόνια ιστορίας, μόρφωσης, προκλήσεων και ελπίδας. Και σε αυτή τη διαδρομή, καμία γενιά δεν ξεχωρίζει τόσο δυνατά όσο αυτή του 1961 – η γενιά που γεννήθηκε μες στον Πόλεμο και ανδρώθηκε μες στον Εμφύλιο.

Εμείς, οι απόφοιτοι του ’61, δεν ήρθαμε απλώς να παρακολουθήσουμε μαθήματα. Ήρθαμε να φτιάξουμε χαρακτήρα, να αναμετρηθούμε με τη σκληρή εποχή μας και -κυρίως- να φέρουμε μέσα στην τάξη όλη τη σοφία και τη δυσκολία του σπιτιού και της γειτονιάς. Φτωχά σπίτια, μανάδες που μαγείρευαν με δελτίο, πατεράδες που γύριζαν λαβωμένοι -σωματικά ή ψυχικά- απ’ τα βουνά.

Κι όμως, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, κρατηθήκαμε όρθιοι. Χτίσαμε φιλίες, γελάσαμε, πειράξαμε, ονειρευτήκαμε. Κι εδώ, στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, βρήκαμε μια οικογένεια δεύτερη. Όχι πάντα γλυκιά – κι ας το παραδεχτούμε. Οι καθηγητές μας τότε ήταν αυστηροί. Μερικές φορές άδικοι, ίσως και σκληροί. Και ναι, όπως έχουμε πει μεταξύ μας με χιούμορ και λίγη πικρία, «θέλαμε να τους μισούμε».

Μα όσο περνάνε τα χρόνια, η μνήμη μαλακώνει. Κι αυτό που τότε φαινόταν αυστηρό, τώρα μοιάζει με φροντίδα. Ίσως όχι πάντα σωστά εκφρασμένη, αλλά με την αγωνία ενός ανθρώπου που ήθελε να μας δώσει τα εφόδια να σταθούμε στη ζωή. Μας έμαθαν να μιλάμε σωστά, να γράφουμε με ψυχή, να σκεφτόμαστε. Και μέσα απ’ τη δική τους αυστηρότητα, μάθαμε να παλεύουμε, να μη μας χαρίζεται τίποτα.

Εμείς, οι απόφοιτοι του ’61, ήμασταν οι πρώτοι που χτίσαμε γερά θεμέλια για τις επόμενες γενιές. Πήγαμε σε πανεπιστήμια, σε δουλειές, κάναμε οικογένειες, ταξιδέψαμε, ανοίξαμε τον δρόμο. Και πάντα κουβαλούσαμε μέσα μας το σχολείο μας – όχι ως κτίριο, αλλά ως μνήμη, ως τόπο δημιουργίας.

Εκατό χρόνια Γυμνάσιο Αμαρουσίου…

Δεν είναι μόνο η ιστορία ενός σχολείου. Είναι η ιστορία της Ελλάδας. Από τα χρόνια πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο, τον Εμφύλιο, τη Μεταπολίτευση, τις κρίσεις και τις ελπίδες. Κι εμείς, μια γενιά που έζησε πολλά, είμαστε ζωντανά παραδείγματα, πώς η Παιδεία μπορεί να φτιάξει χαρακτήρες ακόμα και μέσα σε δύσκολες εποχές.

Το σχολείο μας σήμερα, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 100 χρόνων λειτουργίας του, τιμά εμάς τους αποφοίτους του. Όχι γιατί περάσαμε απλώς από αυτό το σχολείο, αλλά γιατί μείναμε άνθρωποι μέσα σε όλα.

Γιατί δείξαμε στις επόμενες γενιές πως ακόμα κι όταν η εποχή δεν ήταν με το μέρος μας, μπορέσαμε να σταθούμε με αξιοπρέπεια και χιούμορ – ακόμα κι απέναντι στους δασκάλους μας.

Και ίσως τελικά, η σχέση μας με τους καθηγητές μας να ήταν όπως και η σχέση μας με την ίδια τη ζωή: δύσκολη, απαιτητική, αλλά γεμάτη αξία. Μια σχέση που την καταλαβαίνεις καλύτερα όταν μεγαλώσεις. Και τότε, αντί να τη μισήσεις, τη θυμάσαι με τρυφερότητα.

Χρόνια πολλά στο σχολείο μας!

Τιμή στους αποφοίτους του ’61. Και ας είναι αυτή η επέτειος μια υπενθύμιση πως, όσο υπάρχει Παιδεία, υπάρχει και ελπίδα.

Σας ευχαριστώ

Εκ μέρους των αποφοίτων του 1961