Είχαμε πάψει να παίζουμε πια στους δρόμους.
Σούρουπο. Ντυνόμασταν, στολιζόμασταν, είχαμε διαλέξει έργο και σινεμά και με ένα ζακετάκι στο μπράτσο για την ψύχρα τη βραδινή, βρισκόμασταν στην είσοδο του κινηματογράφου και χαζεύοντας τις φωτογραφίες από το έργο και τα «προσεχώς», περιμέναμε να μαζευτεί η παρέα.
Κόβαμε εισιτήρια, διαλέγαμε θέσεις και καθόμαστε στις πάνινες πολυθρόνες, τις στοιχισμένες σε σειρές.
Κάτω, άσπρο χαλικάκι. Ένα γύρω από τη ψηλή μάντρα, δέντρα, περικοκλάδες, αγιόκλημα και γιασεμιά, όπως ακριβώς λέει και το τραγούδι. Προ πάντων η ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ της Κηφισιάς ήταν πνιγμένη στα γιασεμιά. Όμορφο σινεμά, μα η ΧΛΟΗ ήταν πιο όμορφη.
Πριν αρχίσει το έργο, διαβάζαμε – χαζεύαμε το πρόγραμμα, σχολιάζαμε διά-
φορα, κοιτάζαμε το ρολόι: Άντε πότε θ’ αρχίσει!…Όμως περισσότερο ενδιαφέρον είχε το ψάξιμο για κανέναν γνωστό. Καμιά συμμαθήτρια, συμμαθητή, τώρα που χαθήκαμε με τις διακοπές του Γυμνασίου. Αλλά το πιο σημαντικό, ήταν να φανεί «το πρόσωπο» που σε ενδιέφερε. Να το δεις, να καρδιοχτυπήσεις, και να συνεχίσεις τη νύχτα με ένα δικό σου έργο, που δεν θα το «έβλεπε» ποτέ κανείς.
Τώρα αν ο πρωταγωνιστής ήταν ο Τζέημς Ντην για παράδειγμα, δεν είχε τύχη κανένα άλλο… «πρόσωπο». Έρωτας κι αυτός!.. Γιατί περάσαμε κι από τους «έρωτες» της οθόνης…
«Σάμαλι, κοκ, πασατέμπο, φυστίκια, στραγάλια, λεμονάδα, πορτοκαλάδα, μπιράλ, ταμ-ταμ, σινάλκο»…
Ήταν το παιδί, που διαλαλούσε τα καλούδια του τα τακτοποιημένα σε σειρές πάνω στον ξύλινο νταβά, που κρεμόταν με λουρί από το σβέρκο του. Αυτό, συνέβαινε πριν την έναρξη της προβολής και στα δύο διαλείμματα.
Τα χρόνια περνούσαν και «ακαδημαϊκοί πολίτες» τώρα, οι παρέες άλλαξαν, οι σχέσεις επίσης και οι έξοδοι για σινεμά επεκτάθηκαν και σε άλλα μέρη εκτός Μαρουσιού. Και κει τα ίδια!
Ίδια όμορφη, γλυκιά αίσθηση. Ίδια χρώματα, αρώματα, εικόνες χώρου, προ πάντων… κάτι νύχτες με φεγγάρι!
Αυτές που μας θύμισε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης με το υπέροχο τραγούδι του.
Εμείς όμως Ανταριασμένοι μου φίλοι δεν θα μείνουμε ΕΚΕΙ!…
❍ ❍ ❍
Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, κατεδαφιζόταν το ένα θερινό σινεμά μετά το άλλο, ώσπου «έπεσε» τελευταίο και το ΡΕΞ.
Έσκασα για την ΑΠΩΛΕΙΑ μα σε λίγο καιρό, επί Δημαρχίας Παναγιώτη Τζανίκου (εγώ φταίω που όλο σκοντάφτω πάνω του;) φτιάχτηκε ο Δημοτικός Κινηματογράφος «ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ» στην πλατεία Δημάρχου Σπύρου Λέκκα στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου.
Και επειδή φίλοι και το φεγγάρι εξακολουθεί να κυκλοφορεί τη νύχτα και οι νέοι ερωτεύονται μέσα στα θερινά τα σινεμά όπως γινόταν πάντα, ΖΗΣΤΕ και ΧΑΡΕΙΤΕ τις ομορφιές τους.
Εμείς δε από το ΡάΔΙΟ ΑΝΤάΡΑ, υποστηρίζουμε φανατικά, πως τα νιάτα περνούν και δεν θα ξαναρθούν μεν, η Ζωή όμως ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ με τα φεγγάρια της, τις ομορφιές, τα γιασεμιά της.
Η δε εκπομπή, αφιερώνεται εξαιρετικά σε κείνα τα παιδιά με τα κασελάκια στο σβέρκο…
Καααλή σας μέρα.
