Είμαι ένας απλός περιπατητής του Πεντελικού Όρους και καθώς διασχίζω τα μονοπάτια του ιστορικού αυτού βουνού, περνάνε από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις που νομίζω ότι αν γίνονταν πραγματικότητα θα ήταν καλό, για το βουνό, για τους ανθρώπους, για την Αθήνα, για την Ελλάδα…
Είναι πολύ καλές όλες οι δράσεις που λαμβάνουν χώρα από τον Σύνδεσμο Δήμων για την Προστασία και την Ανάπλαση του Πεντελικού (ΣΠΑΠ), τους Δήμους που τον απαρτίζουν, καθώς και από τον ΣΚΑΙ, πάντα με τη βοήθεια των εθελοντών.
– Είναι χαρά Θεού οι αναδασώσεις και τα ποτίσματα (όταν αυτά γίνονται).
– Είναι θετική ενέργεια ο σχηματισμός ομάδων πυρασφαλείας για να μην καεί ό,τι έχει μείνει πράσινο στην Πεντέλη.
– Είναι καλή ακόμα και η πίστα μότο-κρος (αν τελικά καταφέρει τους κροσσίστες να μη μπαίνουν μέσα στις αναδασωμένες περιοχές και καταστρέφουν τα δενδρύλλια).
– Είναι ωραία και τα αιγοπρόβατα στο βουνό (αρκεί να μην τρέφονται τα ζωντανά με τα μικρά πευκάκια και να μην επεκτείνουν τόσο πολύ οι τσοπάνηδες τις στάνες τους, με συνεχείς φράχτες, σα να θέλουν να περικυκλώσουν ολόκληρο το βουνό προς ίδιον όφελος).
Αλλά μήπως θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι ακόμα; Μήπως χρωστάμε πολλά στο Πεντελικό και πρέπει να το ξεπληρώσουμε;
Στο Πεντελικό Όρος υπάρχουν:
1. Πολλά μονοπάτια κατεστραμμένα, που οδηγούν στα λατομεία και σε εξωκκλήσια παρατημένα. Ανάμεσά τους και η φημισμένη οδός Λιθαγωγίας και Καταβάσεως, την οποία χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας για την μεταφορά των μαρμάρων από το σημείο εξόρυξης, προς το βράχο της Ακρόπολης («Πεντελέθεν Λιθαγωγίας») και προς άλλα αρχαία μνημεία της Ελλάδας.
Μήπως θα μπορούσε να γίνει βελτίωση – συντήρηση των ορεινών μονοπατιών, με τα ίδια τα μάρμαρα του βουνού (σπασμένα κομμάτια είναι διάσπαρτα παντού); Δεν θα ήταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία, μονοπάτια στρωμένα με μάρμαρο; Δεν θα ήταν μια ιδιαίτερα ελκυστική διαδρομή για πεζοπορία, μια επίσκεψη στα αρχαία λατομεία (με κάποιες αναπαραστάσεις της διαδικασίας) μέσω της οδού Λιθαγωγίας (εφόσον αυτή αναδειχτεί);
2. Πολλά λατομεία εγκαταλελειμμένα, μερικά από τα οποία έδωσαν τα μάρμαρα για να φτιάξουμε εμείς οι Έλληνες ένα δημιούργημα για το οποίο παραμένουμε 25 αιώνες περήφανοι (αν και τα περισσότερα λατομεία έγιναν επί των ημερών μας και έμειναν σαν πληγές ανοιχτές στο σώμα του βουνού).
Μήπως θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε κάποια από αυτά τα λατομεία, μερικά από τα οποία δίνουν την εντύπωση (αφού το σχήμα τους είναι συνήθως αμφιθεατρικό) πως εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε σκαλιστά ολομάρμαρα θέατρα, (παρόμοια με αυτά που έφτιαχναν στην αρχαία Ελλάδα) φωλιασμένα μέσα στο ίδιο βουνό;
3. Πολλά ογκώδη κομμάτια μάρμαρα παρατημένα, σαν πεταμένα.
Μήπως αυτά τα μάρμαρα, σε συνεργασία με τη Σχολή Καλών Τεχνών (μαστόρων γλυπτικής), θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν επί τόπου και να στολίσουν τον χώρο των λατομείων – θεάτρων;
Έτσι θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα μοναδικό «λαξευμένο μαρμάρινο Όρος» και πιθανώς θα μπορούσαν να αναδειχτούν νέοι άξιοι γλύπτες, όπως ήταν στην αρχαιότητα ο Φειδίας. Αυτό το σύγχρονο μνημείο, αν γινόταν πραγματικότητα, θα μπορούσε να σταθεί τουλάχιστον ισάξιο της φήμης που έχει η Πέτρα της Ιορδανίας, που είναι κι αυτή λαξευμένη μέσα στο βράχο ή ο λαξευμένος βράχος γρανίτη στη Νότια Ντακότα που απεικονίζει τέσσερις Αμερικανούς προέδρους.
Τώρα θα μου πείτε σε μια τέτοια δύσκολη οικονομικά περίοδο πώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, αφού δεν έχουμε τα χρήματα – τα λεφτά – τα κονδύλια;
Από την άλλη εγώ θα μπορούσα να σας απαντήσω: Ειδικά σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο, που ο κόσμος δεν έχει δουλειές, που ο κόσμος δεν έχει να φάει, μήπως θα έπρεπε να καλέσουμε όσους θέλουν να δουλέψουν γι αυτό το σκοπό, ως εθελοντές;
Δεν θα μπορούσαμε να προσφέρουμε, σ’ αυτούς τους ανθρώπους ένα πιάτο φαΐ για τους ίδιους και τις οικογένειές τους; Δεν είναι ένας έντιμος τρόπος να βγάλει κάποιος το ψωμί του, χωρίς να περιμένει ελεημοσύνη και παράλληλα να προσφέρει για το κοινό καλό;
Δυο καζάνια πάνω από τη φωτιά και η φωτιά που έκαψε το δάσος θα μπορούσε να το ξαναγεννήσει!
Δυο καζάνια γεμάτα φασολάδα, με λίγο ψωμί και ο άνθρωπος που μέχρι τώρα έπαιρνε συνέχεια από το βουνό, για πρώτη φορά, πίσω κάτι θα δώσει!
Μήπως έτσι θα μπορούσαμε να ανταποδώσουμε στο βουνό λίγα από τα καλά που μας έχει δώσει, επουλώνοντας τις πληγές που του ανοίξαμε;
Ποιος ξέρει, αν το φροντίσουμε, ίσως να έχει ακόμα πολλά να μας προσφέρει!!!
Με εκτίμηση και με την ελπίδα να το δημοσιεύσετε
Ηλίας Παπαδόπουλος
