Η εκδημία του
Στα τέλη του Ιανουαρίου του 1902 και ενώ προετοιμαζόταν να μεταβεί στη Χαλκίδα με εντολή της Συνόδου, ο Καλοζύμης αρρώστησε και την Πέμπτη 31 του μηνός πέθανε, σε ηλικία 62 ετών. Ο θάνατός του αναγγέλθηκε τηλεγραφικά από τον Νομάρχη Φθιώτιδος και ανακοινώθηκε στην Ιερά Σύνοδο την 1η Φεβρουαρίου. Το αίτημα των συγγενών του και άλλων Μαρουσιωτών προς την Ιερά Σύνοδο να γίνει ο ενταφιασμός του στη γενέτειρά του, δεν έγινε δεκτό, καθώς δεν ήταν εύκολη η μεταφορά της σορού και δεν υπήρχαν στη Λαμία τα μέσα για να ταριχευθεί (εφημερίδα Σκριπ, φύλλο 6ης Φεβρουαρίου 1902). Στο Μαρούσι ψάλθηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του ιεράρχη, στην εκκλησία της Παναγίας, με τη φροντίδα των συγγενών του. Η αξιόλογη θεολογική βιβλιοθήκη του κληροδοτήθηκε -σύμφωνα με την επιθυμία του- στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ο βίος του Κωνσταντίνου Καλοζύμη, ενός από τους πιο πεπαιδευμένους κληρικούς της εποχής του, χρήζει περαιτέρω έρευνας και δεν καλύπτεται ασφαλώς με την περιληπτική προσέγγιση αυτού του σημειώματος. Για την καλύτερη αποτίμηση της προσωπικότητάς του, απαιτείται κατ’ αρχάς η συγκέντρωση των έργων του, που φαίνεται ότι σε μεγάλο μέρος βρίσκονται διεσπαρμένα σε εφημερίδες και θρησκευτικά περιοδικά. Η ανίχνευση της πνευματικής του εξέλιξης, μέσα από τα κείμενά του, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την ιστορία της θεολογικής σκέψης στη νεώτερη Ελλάδα. Για την ιστορία του τόπου μας, η ξεχασμένη αυτή μορφή αποτελεί τον πρώτο πιθανότατα Μαρουσιώτη που έλαβε ανώτερη μόρφωση και επιδόθηκε σε επιστημονική έρευνα, και αναμφίβολα έναν καρπό της συνεχούς μέριμνας που έδειχνε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Ανεξαρτησίας η μικρή κοινότητα για τα γράμματα και την παιδεία των παιδιών της.
