Θα ‘ρθει, δε θα ’ρθει η Τρόικα; Ιδού το ερώτημα που απασχολεί τα Μ.Μ.Ε. και εμάς τους πολίτες. Με την συμβολή της τηλεόρασης καλλιεργήσαμε μια στενή σχέση φιλίας και μίσους, (γίνεται και αυτό), και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βάρβαρους;
– Θα μείνουμε, ή θα φύγουμε από το Ευρώ; Και αυτό είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας. Αν δεν καταφέρουμε να ξεδιαλύνουμε αυτά τα βασικά ερωτήματα θα μας στοιχειώνουν τη ζωή γιατί η Τρόικα και το ευρώ ήρθαν στην Ελλάδα για να μας αναστατώσουν εκείνοι που ήταν ανεβασμένοι στα δέντρα τρώγοντας βελανίδια, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες.
– Αστεία πράγματα βέβαια. Πρώτο γιατί τους Παρθενώνες και τα άλλα αριστουργήματα του κλασικού πολιτισμού μας δεν τα έχτισαν οι σημερινοί πολιτικοί μας τα τελευταία πενήντα χρόνια και δεύτερο, ας μην είμαστε και τόσο σίγουροι για την ανωτερότητά μας. Έχτισαν και εκείνοι του Βορρά το δικό τους πολιτισμό. Παρά το «κρυφό μίσος» που νιώθουμε για αυτούς τους βαρύγδουπους και βλοσυρούς τροϊκανούς νιώθουμε και μια ενδόψυχη ικανοποίηση γιατί αν συμφωνήσουν με τους πολιτικούς μας θα πάρουμε την επόμενη δόση για να πορευτούμε λίγους μήνες.
– Το τελευταίο τρίμηνο του 2013 όμως η κουβέντα δεν πήγε και τόσο καλά γιατί ως «δαιμόνιοι» Έλληνες ροκανίζουμε τον χρόνο αποφεύγοντας να εφαρμόσουμε αυτά που υποσχεθήκαμε όπως για παράδειγμα κάποιες χιλιάδες επίορκους που δεν τους απογαλακτίζουμε από το δημόσιο κορβανά.
– Τους ζητήσαμε να μας κατανοήσουν για την προστασία από πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας των αδύναμων οικονομικά δανειοληπτών και εκείνοι πληροφορήθηκαν ότι ανάμεσα στους «αδύναμους» κρύβονται και μερικές χιλιάδες λεβέντες που έχουν, αλλά, δεν πληρώνουν τις δόσεις για το σπίτι τους. Μπροστά στο ελληνικό δαιμόνιο οι βάρβαροι δανειστές μας βρέθηκαν και πάλι σε δίλημμα. Να πάμε στην Ελλάδα και να τους πούμε ότι πρώτα πρέπει να διαχωρίσουν τους ειλικρινείς από τους πονηρούς, ή να τους αφήσουμε για λίγο να το ξανασκεφτούν; Βλέπετε μετά το γάμο μας με αυτούς τους βελανιδοφάγους κουτόφραγκους τώρα σκεπαζόμαστε το ίδιο πάπλωμα και έμαθαν καλά τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας. Αναγνωρίζουν βέβαια την μεγάλη προσφορά μας σε αυτό που λέγεται ευρωπαϊκός πολιτισμός αλλά βρίσκονται μπροστά στη μεγάλη αντίφαση του τότε με το σήμερα. Αναρωτούνται δηλαδή πως είναι δυνατόν οι αρχαίοι πρόγονοι των Ελλήνων πρώτοι μίλησαν για την δικαιοσύνη, το μέτρο και σήμερα να ρέπουν τόσο πολύ προς την αμετροέπεια και την περιφρόνηση κάθε κοινωνικού δικαίου που συνιστά ευνομούμενες και άρα, αξιόπιστες και σεβαστές κοινωνίες.
– Έτσι λοιπόν φίλοι μου ύστερα από πολλά χρόνια κοινωνικής και οικονομικής κραιπάλης φτάσαμε να εκλιπαρούμε τους «βελανιδοφάγους» ως ζήτουλες να μας εκκρίνουν, κάθε φορά τα δανεικά και έτσι να μην μπούμε στην εντατική. Οι πολιτικοί μας πάνε και έρχονται στις Βρυξέλλες, ανταλλάσουν φιλοφρονήσεις και ασπασμούς (για την τηλεόραση) και προσπαθούν να αποσπάσουν κάποια θετική δήλωση για το ελληνικό ζήτημα. Άλλοι, πάνε στις ΗΠΑ να δοκιμάσουν τα αγγλικά τους και να τους πούνε πως για την Ελλάδα υπάρχει και άλλος δρόμος χωρίς ωστόσο, να εξηγούν ποιος είναι αυτός «ο άλλος δρόμος»…
– Στις κοινωνίες πάντα θα υπάρχουν βάρβαροι και τύραννοι και αυτό έπρεπε, εμείς πρώτοι να το ξέρουμε, να θυμηθούμε τους τριάκοντα τύραννους της αρχαίας Αθήνας. Ας θυμηθούμε ακόμη τις διαδοχικές χρεοκοπίες που υποπέσαμε εμείς οι νεοέλληνες, χωρίς να διδαχτούμε το παραμικρό για τα λάθη μας. Δαιμονοποιήσαμε την τρόικα, δηλαδή τους έμπειρους οικονομολόγους – λογιστές που ακολουθούν εντολές από τους δανειστές μας σαν να πρόκειται για το χρήμα στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι, δεν υπάρχουν μισέλληνες και φιλέλληνες.
Υπάρχει το συμφέρον. Η φιλία, όπου υπάρχει, εδράζεται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη την αξιοπιστία και το ήθος που πρέπει να πρυτανεύουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, πολίτες και πολιτικούς.
Γιώργος Σταυράκης
